Anouk

Hoofdstuk 9

In bijlage een foto van hoe je je Marie, Anouks beste vriendin moet voorstellen. Cosplay door Judith, een keigoede vriendin van mij.
Anna xx

Ik kan niet slapen.

De gedachte komt als een allesverwoestende bom aan. Fluisterend herhaal ik de zin, woord voor woord.

Ik.

Kan.

Niet.

Slapen.

Het stemmetje in mijn hoofd neemt de leiding over.

'Oké, we doen het volgens de wiskunde-methode,' spreekt het.
'Probleemstelling: Ik kan niet slapen.
Gegevens: zie kamer.
Oplossing:
...

...

Holy pizza, wat is dit moeilijk.'

Ik zet de Nokia aan en stuur een sms'je naar Marie: 'Nog wakker?'

Geen antwoord.
Nee dus.

Het spelletje Snake verveelt na een tijdje. Ik ga terug liggen. Wacht een half uur.

Niks.

Deze situatie is hopeloos.

En opeens weet ik het.
Het antwoord op alles. Het is als een roeping van God, die me een seintje stuurt vanuit een wolkje in de hemel naar mijn hersenen, en mij de uitverkorene maakt, om de nieuwe Blije Boodschap te verspreiden. Ik ken het geheim dat de gehele mensheid kan verbeteren! Ik ken het antwoord op élk probleem!

Warme chocomelk!

Om mam en Daan niet wakker te maken, sluip ik de gang door naar de keuken. Het is pikkedonker, ik gebruik het licht van mijn gsm om de weg te vinden. Mijn handen vinden de kast, trillend van ongeduld halen ze een geel kopje eruit en zetten het op het aanrecht. Bijna zingend voeg ik melk en nesquik toe.
Wat is dit zalig, de gedachte van hete, heerlijke chocomelk. Het moment dat ik het deurtje van de microgolfoven gesloten heb, twee minuten heb ingegeven en het gezoem van start is gegaan, klinkt een stem op vanuit de duisternis.

'Jij kan ook niet slapen, huh?'

Ik schrik me een hoedje, maar gelukkig maak ik geen spastische bewegingen deze keer.
Woest haal ik mijn schouders omhoog en draai ik me om. Met de ingebouwde zaklamp van een witte IPhone schijnt iemand in mijn ogen. De contouren van zijn gezicht zijn moeilijk te herkennen, maar zijn ogen lijken licht te produceren.

'Je krijgt het wachtwoord niet', zeg ik onverschillig. Het is de bedoeling dat het er stoer uitkomt, maar dat is helaas niet het geval.

'Ik ben hier niet om dat stomme wifi-wachtwoord te vragen,' lacht Daan. 'Denk je echt dat ik me niet zonder kan redden? Dat ik me met niks anders kan bezighouden?'
Boos en beschaamd vraag ik hem wat hij dan wel allemaal te doen heeft.
'Euh, dingen, weet je wel. Niet dat het jou iets zou kunnen schelen.'
'Inderdaad,' beaam ik. 'Het kan me weinig schelen wat jij met je leven doet. Maar wat kom je hier doen?'

Daan haalt zijn schouders op. 'Hetzelfde als jij, dacht ik.'
'Chocomelk drinken?' vraag ik verbaasd. Op dat moment klinkt een zachte ping, afkomstig van de microgolfoven. Ik haal de Heilige Drank eruit en luister naar Daans antwoord.
'Euh... Ik denk het? Ik kon gewoon niet slapen.'

Bedenkelijk neem ik een slok. Het is even stil. Dan kucht hij en spreekt, bijna op bezweerdige toon: 'Anouk, ik wil een wapenstilstand inlassen.'

Ik spuug de chocomelk met verbazing uit. Het belandt bijna op zijn T-shirt, maar hij doet een stap achteruit om dat te voorkomen. De vloeistof pletst op de vloer, en hoewel het Heilige Drank is, dat ga ik mooi niet meer opdrinken.

Geïrriteerd neem ik een vod van het aanrecht en kuis de boel in enkele seconden op. 'Een wapenstilstand? Wat bedoel je daar nou weer mee?'

'Luister, laten we stoppen met dat kinderachtig gedoe van 'elkaar haten'. Onze ouders zijn nu samen dus als we zo doen tegen elkaar, kan dat veel problemen te weeg brengen.'

'Stoppen met dat kinderachtig gedoe?' hap ik naar adem. 'Jij bent degene die me pestte! Jij bent degene die me op de grond heeft gegooid en die me heeft vernederd voor de hele school!'

Hij knikt. ' En het spijt me daarvan. Nu goed? Ik zal ermee ophouden, dan kunnen we gewoon vrienden zijn.'

Wat is dit? Wat gebeurt er? Daan, die al rot tegen me deed vanaf de lagere school, vraagt me nu of we vrienden kunnen zijn. Verwacht hij werkelijk dat hij me alles kan doen vergeten met een simpele 'Het spijt me'?

Ik haat hem. God, wat haat ik hem. Als ik nog maar aan hem denk of naar hem kijk, tintelen mijn vingers, alsof ze zich verkneukelen zich op zijn nek te werpen en die langzaam toe te knijpen.

Maar zo veel als ik hem haat, hou ik van mam. Ze heeft zó hard haar best gedaan, en zó hard gewerkt, en nu is ze eindelijk gelukkig. Moet ik dat nu echt verhinderen? Kan ik haar de kans om blij te zijn echt niet gunnen? Het is tijd om haar te bedanken voor alles wat ze gedaan heeft voor mij.

Daan heeft door dat ik zijn voorstel serieus aan het overwegen ben, dat zie je aan de ogen die wat minder smekend staan dan daarnet.

Nu ik erover nadenk: smekend? Daan??

Deze situatie wordt vreemder en vreemder.

Eigenlijk... Kan ik hem wel vertrouwen? Is dit een list om me later nog meer pijn te doen?

Het lijkt alsof hij elke gedachte van mijn gezicht kan aflezen. Hij zucht, waarmee hij de langdurige stilte verbreekt.

'Weet je, ik geef veel om mijn vader. Hij heeft net een enorm donkere periode doorstaan, en jouw moeder heeft hem het licht getoond.'

'Ik dacht dat mijn moeder een kreng was', grauwde ik.

'Ik meende het niet, Anouk. Alsjeblieft, geloof me! Ik was kwaad en geïrriteerd toen ik dat zei, en jal-'

Plots hield hij zijn mond stijfdicht. Wou hij zeggen dat hij...

'Ik was jaloers, omdat zij wél aandacht krijgt van mijn vader.' De woorden kropen er met veel moeite uit.

Nog voor ik zijn zin helemaal verwerkt heb, gaat hij verder. 'Mijn vader houdt van jouw moeder, kunnen we ons dan niet aanpassen, zodat twee alleenstaande ouders samen gelukkig kunnen zijn?'

'Holy pizza, wat ben jij pseudo-poëtisch...' mompel, terwijl ik vaststel dat hij met zijn pijl mijn zwakke plek geraakt heeft.

'Sorry... dat geldt trouwens ook voor al de rest.'

Zoef! Perfect in de roos!

'Waarom ik?' vraag ik na nog een stilte. Daan kijkt me niet-begrijpend aan.
'Waarom was ik het slachtoffer, en niemand anders?' verduidelijk ik.

Daan beseft plots dat de keukentegels veel interessanter zijn dan mijn ogen. Hij momelt een paar dingen alvorens te kuchen en op iets luidere toon verklaart hij dat hij iets tegen brunettes heeft. Of zoiets.

Het laatst beetje chocomelk wordt ingeslikt. Daans horloge tikt hoorbaar verder. De gedachten worden op een rijtje gezet, de mogelijkheden worden inwendig besproken.

'Ik beslis dat hij mag leven!' stemmen mijn gevoelens.
'Geef die jongen een kans', smeekt mijn hart.
'Maar wat als dit alles toneelspel is, en hij je eigenlijk in de val wilt lokken?' bedenken mijn hersenkwabben.
'WIJ WILLEN BLOED ZIEN!' juichen mijn handen.

'Zwijg', momel ik.
'Ik zei niks?' klinkt een stem, die niet de mijne is.
Was dat luidop? Shit. Nu moet ik echt iets zeggen. Ik schraap mijn keel.
Het besluit is genomen.

'Oké. 't Is goed. Vrienden.'

Zijn glimlach lijkt oprecht, maar heeft ook iets typisch Daans. Goed Daans, of slecht Daans?

'Blij dat je akkoord gaat, vriend. '

Vergeet niet te voten en te commenten en te followen! Bedankt ;) xx