Anouk

Hoofdstuk 17

Even wat uitleg: dit hoofdstuk is gigantisch, maar de reden waarom ik het niet in twee heb gedaan is omdat ik anders wéér moet eindigen met een cliffhanger en ik heb echt geen zin om jullie dat aan te doen.
Excited? Ik alleszinds wel! Hier gaan we mensen, de finale van Anouk!
~Anna

16:02
Van: Onbekend
'We moeten met je praten'

Helemaal uit het lood geslagen stuur ik een sms terug.

'Wie ben je?'

Het duurt niet lang voor ik een antwoord krijg.

'Amélie en Sam'

Ik zucht en veeg een opkomende traan weg.

'Laat me gerust. Je weet niet wat er aan de hand is.'

Er volgt geen antwoord meer. Gefrustreerd schop ik tegen de rand van het bed. Ik kruip weg in de zetel en begin aan een spel waar ik al lang tijd wou spelen. De allereerste cutscene is nog bezig wanneer een schel belgeluid door het appartement galmt. Geïrriteerd pauzeer ik het filmpje en behoedzaam sluip ik naar het raam.

Meteen herken ik Sam en Amélie. Wat moeten ze toch van me?

Gewoon negeren, Anouk. Blijf rustig. Ga terug Kingdom Hearts spelen.

Maar tien minuten later staan ze er nog. Net als ik denk dat ze vertrokken zijn, begint mijn Nokia te trillen. Furieus gris ik hem van het bijtafeltje en druk mijn wijsvinger op de groene knop.
'Wat is jullie probleem? Laat me gewoon met rust!' schreeuw ik in het apparaat.
'Laat ons binnen!' smeekt de stem van Amélie.
'Ik heb rust nodig.'
'Je bent al een hele week aan het rusten, Anouk de Mus!' gilt Sam op de achtergrond. Hierna klinkt er wat gevloek. 'Geef dat ding aan mij! Luister: Als je ons nu niet binnenlaat, kruipen we de muur op, slaan we het raam in, binden we je aan een stoel zodat je wel naar ons moet luisteren! Zover zullen we gaan! Dus druk nu verdomme gewoon op dat knopje!'

Zijn woorden maken me even stil. Ik haal het bakje van mijn oor en leg op. Vervolgens loop ik naar het raam. Beneden mij zie ik Amélie in haar bruine jas die ongelovig naar haar gsm staart en Sam die verwoed de muur met zijn voet vermassacreert.
Ik zucht, been naar het gele knopje en plaats mijn vinger erop. Enkele verdiepingen lager hoor ik een deur dichtslaan. Het duurt slechts seconden voor het luidruchtig gestamp mijn deur bereikt heeft en die inramt.

Twee figuren vallen binnen.
'Anouk!' brult Sam, en hij trekt me in een stevige omhelzing. Ik zie Amélie glimachen en de deur sluiten.

Ik maak Sams armen langzaam los van mijn lichaam en vraag wat de twee hier komen doen.
'Er is nogal veel gebeurd toen je weg was en we moeten je een heleboel vertellen', antwoordt Amélie.
Ik laat me met een dramatische plof in de zetel vallen. 'Maar ik voel me niet zo goed.'
'Weten we. Daarom dat we je liever niet lastig gevallen hadden.'
Ik las bewust een gênante stilte in. Misschien kan ik ze zo wegjagen. In mijn ooghoek zie ik hoe Sam een series van vreemde bewegingen uitvoert, waarbij hij fluistert: 'Met alle respect, maar waar is de kleine kamer?'
Ik kan een zuinige glimach niet onderdrukken en wijs naar een deur. Hij volgt mijn vinger en waggelt weg.

Amélie schuifelt heel even met haar linkervoet over de grond en gaat naast me zitten. Subtiel verplaats ik mezelf enkele decimeters van haar weg.
'Hoe voel je je?'
'Slecht.'
'Heeft hetgene wat er is gebeurd te maken met de reden waarom je thuisblijft?'

Wat weet ze en hoe is ze dat te weten gekomen?

'Wat bedoel je?' Ik doe mijn best om zo verward mogelijk te klinken. 'Ik ben gewoon ziek geworden, da's alles.'
'Lieg niet, Anouk...' Ze wil haar hand op mijn schouder leggen, maar ik trek ze weg. 'Ik lieg niet! Alles is oké met mij! Dit zijn trouwens niet jouw-'
Twee warme armen omringen mijn lichaam en leggen me het zwijgen op. Bruine haren blokkeren mijn gezichtsveld. De geur van goedkope shampoo dringt mijn neusgaten binnen.
'Heb ik niet gezegd dat je op mij kan rekenen? Je bent mijn nicht, Anouk. We zijn familie.'
Enkele vingers wrijven troostend over mijn bovenrug. 'Je hoeft het niet te verbergen.'