Anouk

Hoofdstuk 11

Run for cover
My sense of fear is running thin

De muziek galmt uit de Nokia die op het nachtkastje naast mijn bed ligt. Zonder mijn ogen te openen draai ik mijn lichaam naar de geluidsbron toe.

Undercover
Just like a candle in the wind

Zachtjes wieg ik mijn hoofd mee op het ritme.

Tell everybody, tell everybody

Ik dwing mijn ogen nu open te gaan en rol van mijn bed af.

Brothers, sisters, the ending is coming

A-ah-ah-ah
We are fallen, we are fallen

Terwijl het refrein weerklinkt in de kamer, wissel ik mijn witte pyama voor een zwarte jeans en een gele tanktop. Ik draai even met mijn armen en glimlach het meisje in de spiegel toe, voor ik een dunne laag lipgloss aanbreng. Ondertussen is het liedje bijna afgelopen, ik zet vlug een ander op om een ongemakkelijke stilte te vermijden.

Zes over zeven is het nu. Fantastisch! Ik durf te wedden dat ik de enigste ben die al op is. En inderdaad, de ontbijttafel is leeg en ongedekt. Ik moet vertrekken naar school tegen kwart over acht, dat betekent dat ik nog tijd heb om in het park te gaan wandelen. Ik smeer wat boterhammen met confituur en kaas, laat de sleutel in de zak van mijn leren vestje glijden en glip het appartementsgebouw uit.
De wind blaast voorzichtig in mijn haren en doet de bladeren aan de bomen ritselen. Hier en daar zweeft een verdwaald blad naar het gras. Ik passeer voorbij beekjes, fluitende roodborstjes en triomfantelijke eikenbomen, maar nog geen levende ziel ben ik tegengekomen.

Tot ik op een bankje wat verderop een meisje en een jongen met hun rug naar me toe zie zitten. Ik herken de twee meteen, en ren verrast naar mijn beste vrienden toe. 'Marie! Arno! Hey!'

Ze draaien zich allebei tegelijk om. 'Hey, Anouk! Hoe gaat-ie?' roept Arno een beetje geforceerd uit. Wanneer ik aankom bij het bankje laat ik me tussen hen in ploffen. 'Wat doen jullie hier?' vraag ik nieuwsgierig.
'Tja, zitten hé.'
Pas dan merk ik dat er iets mis is. De manier waarop Marie antwoordt klopt niet. De wijze waarop Arno me begroet heeft, is niet zoals anders. Er zit een zenuwachtig toontje in beide stemmen.
Er is iets niet in de haak, dat is duidelijk.
'Wat is er?'
Het is enkele seconden stil voor Marie antwoordt: 'Helemaal niks, waarom?'

'Dat klonk niet echt overtuigend, Marie.'

De stilte die hierop volgt is alles behalve comfortabel. Arno schuifelt met zijn voeten en Marie verplaatst zich een paar centimeters van mij weg.

Wat gebeurt er? Er hangt een vreemde sfeer in de lucht... Wat verbergen ze?

'Laten we naar school vertrekken, Arno', stelt Marie voor.
'Goed idee. Tot straks, Anouk!'

De twee sprinten het parkje uit en laten mij alleen achter.

Is dit echt gebeurd? Heeft Marie me net gewoon uitgesloten? Arno zei er niet eens iets op!

Het park is niet meer de vrolijke plek die het enkele minuten geleden nog was. De bomen voelen kil aan en de vogels lachen me uit. Verward en teleurgesteld slenter ik terug naar huis.

'Hoi, lieverd! Hoe was de wandeling?'
Mam en Daan zitten aan tafel. Haar vraag negerend kijk ik op mijn horloge. Vijf voor acht. Nog twintig minuten. Wat kan ik doen op die korte tijd?
'Anouk, gaat het wel?' Door de ietwat vermoeide stem van Daan herinner ik me dat ik nog altijd ik de eetkamer sta. 'Eh, ja hoor', antwoord ik vlug. Het is niet zo dat, nu we vriendelijk tegen elkaar doen, ik zo maar mijn hart aan hem ga luchten. Zeker niet met mam erbij. Ze kondigt aan dat we beter over een kwartier vertrekken, terwijl ik me terug trek naar de computer in de studeerkamer. Ik besef dat ik al twee dagen op een rij niet online ben geweest op Minecraft. Hopelijk gaat alles nog goed met de server.

Holy pizza! GeneralPan! Hij moet vast denken dat ik dood ben ofzo.
Met de muis klik ik op 'Log in'. Natuurlijk weet ik dat mijn maatje niet online is op dit uur, maar ik kan wel een verontschuldigingsbordje plaatsen bij zijn huis voor ik naar school vertrek.

Verbaasd zie ik dat er iemand online is. Het is Monkey_D_Luffy, een jongetje dat bijna even goed met redstone overweg kan als Pan, en dat zegt wel wat. Zelf ben ik er ook niet slecht in, moet ik toegeven.
'FISH! Hi! :D'
Zo'n enthousiaste begroeting ben ik van hem niet gewoon. Meestal stuurt hij enkel een vlugge 'hoi'.
'Hey, Monkey. Moet jij niet naar school?'
'Ik ben ziek :('
'Oh, wat jammer. Veel beterschap!'
'Bedankt. En jij?'
'Ik verveelde me een beetje.'
'Maar moet jij niet naar school straks?'
Ik wacht met antwoorden tot ik een houten bordje heb gemaakt op de craftingtable. 'Ja, straks. Ik blijf niet lang.'
'Pffff... 2 dagen zonder admin, de server overleefde het bijna niet.'
Ik wou net de tekst op het bordje schrijven, maar besluit eerst een antwoord te sturen.
'Hoezo? Is GeneralPan niet online geweest?'
'Nope. Hij is al een week spoorloos.'
Mijn vingers bevriezen op het toetsenbord. Ik weet dat hij er een aantal dagen niet was, maar een hele week verdwijnen zonder op voorhand te laten dat hij er niet zou zijn, is niets voor hem. Zou hij gewond zijn? Onder een auto gelopen en morsdood? Nee toch!
Ik sla het bordje kapot en steek het weer in mijn inventory.
'Vreemd,' type ik. 'Hopelijk is er niks gebeurd.'
'Ik hoop het ook,' beaamt Monkey. 'Want wat zouden we zonder ons topteam zijn?' slijmt hij.
'Awwhh ;)' Moeiteloos verberg ik mijn bezorgdheid. Was het maar zo simpel buiten het internet.
'Nou Fish, ik werk weer even verder aan mijn projectje!'
'En ik ben naar school. Ciao!'
Met een tik op het toetsenbord en een klik op het scherm ben ik weer uitgelogd. De computer zet ik op slaapstand.

Het is twaalf over acht en Daan staat ongemakkelijk te wezen aan de voordeur. 'Kom je?' vraagt hij ongeduldig. 'Ik wil niet te laat zijn.'
'Rustig, school is keidichtbij.'
Ik haal mijn jas van de kapstok en open de voordeur.
'Doei mam!'
En weg zijn we.

De stilte die zich voorstleept wanneer we de straten doorlopen zou ongemakkelijk kunnen zijn, maar ik heb andere zorgen. Als er echt iets met Pan is, wil ik het weten. Had ik maar zijn naam of telefoonnummer, dan kon ik er zo achter komen!
Voor zover ik weet kent niemand op de server hem, dus dat maakt het nog een stuk moeilijker.

Daan lijkt ook over iets na te denken. Zijn gezicht is verkronkeld in een geconcentreerde uitdrukking en zijn ogen turen voor zich uit.
Ik zie dat hij iets ik zijn rechterhand houdt, een soort klein boekje. Het is groen en er staan zwarte letters op de voorkant. Na even staren herken ik het. 'Je bent Latijn aan het leren?'
'Heh? Wat?' hij schrikt op uit zijn trance.
'Dat is ons Latijns woordenboekje. Ben je Latijn aan het leren?' vraag ik opnieuw.
'Eh, ja. Iets mis mee?'
'Heb je gisteren niet gestudeerd?'
'Jawel. Een beetje.'
'Waarom doe je het dan nu weer?'
'... Herhaling.'
Ik zucht. 'Steek het weg.'
'Waarom?'
'Omdat het ongezellig is!'
'En jouw zwijgen is wél gezellig of zo?'
Ik word rood en weet even niet wat te zeggen. 'We zijn er bijna', mompel ik maar, uit pure frustratie en wanhoop.

Eenmaal op de speelplaats vlucht ik uit Daans gezelschap en ren ik naar mijn vrienden, maar vanaf ik Marie en Arno samen op onze gewoonlijke plaats zie, krimt mijn maag ineen. Ik was even vergeten hoe ze zich gedroegen vanochtend, maar nu komt het weer naar boven.

Mijn nicht ziet me twijfelen en komt naar me toe. 'Hey, alles goed?'
Amélie. Die is echt wel de laatste die ik nodig heb. Ik knik kort en glimlach onoprecht. Ondertussen probeer ik een beslissing te maken.

Ze zegt iets maar ik besef het maar half.

Ik ga er gewoon bij staan en begroet hen. Zoals normaal. Dat is het plan.
'Anouk?' vraagt Amélie. 'Heb je me gehoord?'
'Ja, ja', mompel ik geïrriteerd. Dan adem ik diep in en stap met mijn olifantenpoten op de twee glimlachende figuren af.

***
Volg me als je mijn nieuwe 'kladschriftje' Verdwaalde schrijfels wilt lezen. Het is speciaal gemaakt als verontschuldiging omdat ik voor een tijdje niet elke zaterdag ga kunnen opdaten.

Vergeet niet te voten, commenten en followen als je dit een leuk hoofdstuk vond! Tot snel!

Xx Anna
***
Liedje: Fallen - Imagine Dragons