Park//YapBar

9-Ölebilecek Kadar Çok

         "N-Neye aşık mıyım ya, k-kime? K-kimseye a-aşık değilim ben." diye kekeleyebildi Yaprak. Zaten bu konuşmasıyla artık kimseyi aşık olmadığına inandıramazdı.
"Barış'a Yaprak. Barış'a aşık mısın?"
"Yo-yok.A-aşık falan değilim ben."
"Kekelemenden anlaşılıyor Yaprak. Çok inandırıcısın."
"Peki, tamam." dedi ve yere bakmaya başladı Yaprak. Birinin Barış'a aşık olduğunu bilmemesi gerekirdi. Bu kadar mı belli ediyordu? Utanmıştı. Başı yere eğik bir halde:
"Seviyorum Barış'ı. Aşığım. Tamam mı?" dedi Yaprak.
Gökhan hafifçe gülümsedi.
"Ne kadar seviyorsun?"
"Onun için ölebilecek kadar çok seviyorum."
Başını kaldırmamıştı Yaprak. Yanakları kızarmıştı. Bir yandan da Gökhan'ın çeteye söyleme ihtimalini düşünüyordu.
"Gökhan, söyler misin?"
"Kime?"
"Çeteye"
"Söyleyeyim mi?"
"Hayır."
"Peki. Söylemem ama sen Barış'a ne zaman söylemeyi düşünüyorsun? Sonsuza kadar bekleyemezsin, içinde tutamazsın. Saklamak da istemezsin herhalde."
"İstemiyorum tabii ki ama, ne bileyim Gökhan, birşeyler beni korkutuyor. Sanırım bizimkilere söylemekten korkuyorum. Ali'ninkileri de biliyorsun. Korkuyorum işte. Uff. Barış çok şanssız."
"Neden?"
"Sevdiği kız korkağın teki. Benimle ne yapabilir ki?"
"Yaprak, sana bir şey söyleyeyim mi?"
"Söyle Gökkuşum"
"Kızmak yok ama."
"Kızmam. Söyle hadi."
"Yaprak, Barış'a ilk itiraf ettiğinde sana inanmayacak bence."
"Neden ki?"
"Çünkü, yani Barış'a yaptıkların, ettiğin küfürler, inanmadıkların, falan filan işte."
"Haklısın. Yani ben olsam inanmazdım. İnandırırım ya. İnanır inanır. İnan."
"Hiç kızmadın mı?"
"İlk şüphelendiğimde çok kızdım ama seni odanda kendi başına ağlarken görünce, Barış'ı kaybetmekten korktuğunu duyunca, hastanede... Herkes neden bayıldığını merak ediyorken, ben biliyordum neden olduğunu. İstemeyebilirsin diye kimseye söylemedim. İyi ki de söylememişim. Şimdi, ben gidiyorum ve seni aşkınla başbaşa bırakıyorum. Eğer sevgili olursanız, sevgiline iyi bak Yaprak. Hadi başkan, göreyim seni."
Yaprak, Gökhan'ın arkasından yalnızca gülümsemekle yetindi.