Yaprak söylediği şeyin farkına varınca geri çekildi. "Hayır yani öyle değil. Barış senin anladığın gibi değil. Yani işte öyle- Üff. Şimdi Barış sen bana aşıksın, ben seni seviyorum. Aşık değilim. Öyle tür seviyorum yani. Öfff anladın sen beni işte." "Tamam. Ben seni anladım." Yapraktan bir değişiklik vardı ve Barış bunun farkındaydı. Bunu çözmeliydi.
Birkaç saat sonra
Barış hastanede normal odaya alınmıştı ve uyuyordu. Barış'ın bu hali Yaprak'a çok tatlı geldi ve saçlarıyla oynamaya başladı. Yaprak kendine anlam veremiyordu. Niye onu üzüyordu ki? Niye itiraf etmiyordu? Niye karşısına çıkıp "Sana kendimi delirtecek kadar aşığım." diyemiyordu? Korkaktı çünkü. Fazlasıyla korkaktı. Ona göre hayatında gördüğü veya tanıdığı en korkak insan kendisiydi. Ama bir gün, korkularını bir yana atıp Barış'ın karşısına çıkacaktı. Ve bu gün fazla uzak değildi. Yaprak Barış'ın uyuduğunu bildiği halde ona şu soruyu sordu:
"Nasıl sen bu kadar cesurken ben bu kadar korkağım? Neden sana aşık olduğumu bile bile canını bu kadar yakıyorum? Neden Barış?"
Yaprak yavaşça Barış'a doğru eğilip kulağına fısıldadı:
"Sana 6 aydır aşığım Barış. Ve tek yapabildiğim şey sen uyurken bunu kulağına fısıldamak. Bu kadar korkak birini seviyorsun sevgilim."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Park//YapBar
Fiksi PenggemarYaprak... Aşıktı Sırık'ına. Ama söyleyemiyordu. Çetesini kaybetmekten korkuyordu. Ama kararını vermişti. Bugünün sonunda ne olursa olsun, onu kaybettiği parkta yeniden kazanacaktı. Barış'a parka gelmesini söylemek için telefonunu aldığı anda birden...
