#
Başımı uçağın camına yaslayıp yukarıdan karınca gibi gözüken ülkeye baktım , bu ilk uçak yolculuğum değildi sonda değildi , ben sürekli sürüklenecektim, gerçeklerden kaçıcaktım. Kim bilir, belki onlar beni bulana kadar.
Annemi buralarda biryerde bırakmış , arsızca seneler sonra babamın öldüğü şehre İstanbul'a dönüyordum. Onu yıllardır görememek de acıydı.
o yoktu yıllardır bu gerçeğe alışamamıştım. Babam yoktu. Masmavi gözleri yoktu. Güven veren sözleri yoktu. O yoktu. Ben. Babasızdım. Babası gidince anneside kalmayan bir kızdım. Babası tarafından bırakılmış , annesinin babasına aşkı yüzünden kızını terketmiş bir annenin kızıydım.
Ben Derya Varol'dum
O her zaman geceleri yatağında aile hayali kuran kız.
Deniz Varol ve Lavin Varol'un büyük aşkının meyvesi olan küçük karamel saçlı kız.
Ortaokul 8. sınıftaydım babamı kaybettiğimde , çok acıydı. Küçükken hep babasına düşkün bir kız olmuştum, nereye giderse peşinden gider , ne yaparsa onu örnek alırdım. Bu yüzden gidişi bana çok koymuştu.
Babam kaptandı, TSK'da çalışan bir kaptandı. Hayatı denizde geçerdi. İşinde çok iyi olup adının hakkını verirdi, ama çok düşmanı vardı. Sürekli tehdit mesajları alırdık.
Birde Derya vardı , babamın üzerine olan kendi gemisi. Ona benim ismimi vermişti.
Bir gün babamlar Yunanistana ihracat için gemi götüreceklerdi, işinde en iyisi olduğu için onu seçmişlerdi. O gün annem 'Deniz gözlüm bu sefer sen gitmesen içimde kötü bir his var' demişti. Babamsa ona hiç bir şey olmayacağına, sağ sağlim döneceğine söz vermişti. Babam ilk defa sözünü tutamamıştı, o hep sözünü tutardı. Yalan söylemişti , ilk defa.
Son kez anneme sarılmıştı , son kez saçımı öpmüştü. O kapıdan son kez çıkmıştı.
O gün babam Yunanistan yoluna çıkmıştı. Ama ne yazıkki saatler sonra çalan telefon her şeyi dağıtmıştı. Gemi rotadan çıkmış denizde kaybolmuştu. Ne ironi ama Deniz denizde kayboluyor!
Annem mi ? Annem kahrolmuştu, delirmişti!
Bende o felaket günden sonra dedemle kalmaya başlamıştım. Dedem ünlü iş adamı Aslan Gencay'dı. Annemin babasıydı. Annem delirdiği için bir daha onunla görüşemedim, görüştürmediler hep uzaktan izledim. Onunla görüşmem tehlikeliymiş , zaten zor iyileşiyormuş. Anılarını tetikliyormuşum.
Yıllardır huysuz ve disiplin manyağı dedemle yaşamıştım. Beni İngiltere'nin en iyi okullarında okutmuştu. Sürekli kurslara göndermişti. Bilgisayar mühendisliği kursuna bile gitmiştim , hemde iki sene! Neyseki şuan hayalim olan İstanbul Denizcilik Okulu'na gidiyordum. Gidiyordum gitmesine ama lisenin üçüncü senesinde! Dedemi gerçekten çok severdim ama çok disiplinli olduğu için beni tek bırakmak istememişti.
Babamın ölüm sebebi hiç bir zaman bulunamamıştı, dedeme yada Poyraz amcama ne zaman konuyu açsam kapatıyorlardı, kapalı kutu gibilerdi bu konuda.
Kaçarak uzaklaştığım şehre dönüyordum. Mutluydum. Gerçeklerle yüzleşecektim. Artık ben cesur bir karamel saçlı kızdım.
"Hanımefendi?"
Başımda dikilen çakma sarı hostese çevirdim baygın bakışlarımı, gözlerimi kapattığımı bile unutmuştum.
"Sanırım uyuyordunuz , birazdan uçak inişe geçicek."
"Tamam teşekkür ederim."
Gözlerimi sevinçle kırpıştırdım , buraya gelmeye karar verince içim buruktu kaçtığımı düşünüyordum. Ama ben gerçeklerle yüzleşecektim artık. Babamın yanımızdan ayrıldığı şehre dönecektim. Dönmüştümde.
Koltuğumu dik konuma getirip uçağın inişini izledim sessizce.
Uçaktan indiğimde gülümsemem durmuyordu, sanki yıllardır ayrı kaldığım sevgilime kavuşmuştum. Ben babama kavuşmuştum.
Onun son kez nefesini verdiği şehre baktım bir kere, hiç de cinayet işlemiş gibi durmuyordu. Sonra İstanbul'un asi ve hırçın denizine baktım o da cinayet işlemiş gibi durmuyordu. Asi asi dalgalarını rüzgarla yarıştırıyordu.
Bir şarkıda şöyle diyordu 'Denizler cinayet işlemezler aslında kimseyi istemezler'
Güzel şehrimin taşında toprağında gezdirdim gözlerimi, asi sularına daldırdım.
Evet denizler cinayet işlemezlerdi...
#
●Başlama tarihiniz.
Hikayeme bir şans verdiğin için teşekkür ederim güzel insan:)
Selam okursular 💙
Bendeniz ldyliic buralarda daha çok yeniyim ve ilk kitabım:')
Burada çok fazla kitap okudum. Hepsinden ilham alarak birgün bende yazmaya karar verdim. Ben kendime yazar demiyorum dediğim gibi ben acemiyim benden harika kurgular beklemeyin kendimi geliştirmek için yazıyorum. Buradaki kitaplar bana çok şey kattı , watty kitabı önyargımı aşıp burada çok kitap okudum ve inanın hayatıma çok şey kattılar. Bana umut verdiler:)
Bende belki yüzünüzde bir gülümsemeye sebep olabilirim, kim bilir belki birine umut olurum inancıyla çıktım yola , umarım güzel olur:)
Umarım kurgumu beğenirsiniz^^
Bitmeyen umutlara yelken açmanız dileğiyle..
Hoşçakalın.
~ldyliic
💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DENİZ'E DÜŞEN KIZ
Teen Fiction"Onun son kez nefesini verdiği şehre baktım bir kere, hiç de cinayet işlemiş gibi durmuyordu. Sonra İstanbul'un asi ve hırçın denizine baktım o da cinayet işlemiş gibi durmuyordu. Asi asi dalgalarını rüzgarla yarıştırıyordu. Bir şarkıda şöyle diyord...
