BENİMLE YAN🔥

Episode|1

{Bir insandan alabileceğiniz en güzel intikam onun hayatını mahvetmek değil dolu dolu kendi hayatımızı yaşamaktır}

Baharın ağzından

Yine bu evde bir güne daha gözlerim açılmıştı her ne kadar istemesem de,
Uyanmıştım yeni bir güne daha.

Bahar kutlu ben, kutlu konağının en büyük kızıyım.
Daha doğrusu kızımıyım onu bile bilmiyorum ki, annemin, babamın hep ilki olmuştum, hep çok sevmişlerdi beni. Ama bir insana sadece anne baba sevgisi yetmiyor işte, dedem...

Hamit dedem ben hariç bütün torunlarını el üstünde tutardı,  bana gelince elini havada indirirdi yüzüme bir tokat, sonra yollar dı odama. Neden derdim hep neden allahım.
Ama ben biliyorum bir gün bir mucize olacak ve ben bu evden kurtulacağım.

Hemen üzerimi değiştirip ahıra indim, karakızım'ın yanına.
Karakız At'ım benim bu konakta tek sırdaşım,

"karakız kaçalımmı seninle, kaçalımmı buradan hıı annem?"

Kara kız kişneyince hemen endişe ile konuştum,

"şşşt sessiz ol kimse duymasın tamam mı?"

Hemen yularını çözüp üstüne eğerini koydum, sessiz adımlarla konaktan çıkarmayı başardım.
Yola çıkıncada atımın üzerine bindim.

Benim hep bir dağım vardı, hayal dağı. 
Ben buraya gelir hep akla mantığa sığmayacak hayaller kurardım.

Derdim ki kendi kendime,

"kuşu karıncayı bile unutmayan allah beni mi unutacak. biliyorum bir mucize olacak ve beni kurtaracak çünkü bende onun mucizesiyim.

Oturdum tam uçurumun dibine daldım yeniden uzaklara...

Yavuz'un ağzından

İçimdeki bu kor gibi yanan intikam ile nereye kadar gideceğim ben, babaannem yokken vicdan yapardım hep. Ama sonra aklıma babaannemin daha ben altı yaşındayken anlattıkları gelirdi aklıma.

"o namussuz kutlular senin anneni babanı öldürdüler, aslanım senin annene canilik yaptılar, acımadılar, merhamet etmediler."

"ben büyüyünce o kutluları öldüreceğim babaanne"

"hayır aslanım bazıları vardır ki hergün ölmekten daha beter olurlar, o kutlular gün gün acı çeke çeke ölecekler"

İşte bu cümleler aklıma gelince içimdeki bu intikam yeniden alevlenir. Ve ben babaanneme bu yüzden and vermiştim...

Baharın ağzından

Ne kadar oturduğumu bilmiyorum, saatler geçti, hemen endişe ile kalktım yerimden karakızın yanına gittim, elim ile başını okşadım,

"karakız gidelimmi artık, bak evdekiler uyanırsa biteriz.
Hele Hamit dedem, hele hele sen nerden gelmektesin ben sana bu evden çıkılmayak demedim mi?"

Dedim dedemin taklidini yaparak hafif kıkırdadım, komik oluyordu çünkü.

"üzüldünmü gideceğimize, üzülme  ben seni yine getiririm tamam mı?"