Chapter 2

50 8 2
                                    

The Bullies
__________________


1 hour passed still inside the boy's locker room. Still crying like there's no other hope. I don't know what to do. I tried to find some ways to escape but not even a single thing can do.

Nathan. Yes. Him. God, thanks for reminding me about him. I get my phone from my pocket and text him.

Me:

Nathan. Help me. I'm here locked up in the boy's locker room. Isang oras na akong nakakulong at umiiyak dito. Come here immediately, please.

Maya-maya pa ay nakatanggap agad ako ng mensahe mula sa kanya.

Nathan:

Sino may gawa nito sa'yo? On my way there.

"Sey?"

Wala pang limang minuto ay may narinig akong lalaking tumatawag sa pangalan ko. Mas lalong bumagsak ang pag-iyak nang narinig ko ang boses ng pinsan ko.

"Nathan, I'm here! Help me out of here." I shouted using all my might for him to know that I'm inside. Lumapit ako sa pintuan para mas marinig niya ako.

"Sey, Get away from the door." Hindi ko na siya tinanong at dali-dali akong umatras.

Tatlo. Taltong beses kumalabog ang pintuan hanggang nabuksan. Nasilawan ako sa liwanag na nagmumula sa labas and seen a silhouette of him. I fainted.

Nagising ako nang nakahiga sa lugar na di pamilyar sa akin. My eyes slowly opened until I gained consciousness. Bahagya kong inangat ang ulo ko at palinga linga sa paligid. Namataan ko agad ang ang pinsan kong tulog habang nakaupo.

His eyes opened wide as he see me already awaken.

"Hey, are you okay now?" Tanong niya habang kinusot kusot niya ang dalawa niyang mata.

"I'm good." Sagot ko

"Sino gumawa sa'yo nito? I'll swear they'll pay for what they did." Aniya

"Nathan, wag na. Baka mapano ka pa. Only him against them? There's no chance for him to win. Ayoko ko rin mapahamak pinsan ko dahil sa akin.

"No. Tell me who did this." I see his furious eyes looking straight at my sight.

"Wag na nga kasi. Wala lang naman yun sa akin e. At saka ayokong magkagulo pa kayo." I look down and my tears' begins to fall.

"Anong wala lang sa'yo? Kung di ko pa nalaman, kung di ka pa nag text, ano pa kaya ang mangyayari sa'yo? You fainted, remember?" Halatang-halata ang pagkadismaya niya sa nangyari sa akin.

"Sorry." The only word I can say. Nothing more. Nothing less.

"We'll go home. I know they would understand what happened to you."

"Okay."

First day na first day ganto na ang eskena. Paano na lang kaya sa mga susunod na araw?

We're home and hoping tita is not around.

"Nathan, is your mother here?"

"Nope, she's at work. Mamaya pa siyang gabi uuwi. That's her usual time." Aniya

Great. "Nathan, I want to keep this to the both of us."

"The what?"

"Yung about kanina."

"No. I will tell mom."

"Please, wag! I don't want to make her worry of me and pati na rin mom ko. Once mom will know about this news she won't doubt na pabalikin ako ng Batangas."

A Promise to a Crescent Where stories live. Discover now