Saatlerce oturur,düşünürsün.Düşündükçe işin zorlaşır.Kafan karışır.Oyalanmaya çalışırsın,düşünmek istemezsin çünkü.Ama yapamazsın,yine düşünürsün,tekrar ve tekrar...Dayanmaya çalışırsın.Dişlerini sıkarsın sonra yutkunursun.Her yutkunduğunda boğazındaki acı veren düğümler...Baygın gözlerin bulanık görmeye başlar.Kendini iyice sıkarsın yine de yapamazsın.Önündeki herşeyi hatta kağıt kalemi bile itip hıçkıra hıçkıra ağlarsın.Gözyaşın artık yeter dediğinde öylece donar kalırsın.Sadece çalan şarkıyı dinlersin.Onun dünyasında olmak istersin bir an.Kendi dünyan bir kenarda kalır.Çaresizlik,özlem,pişmanlık,öfke hepsi karışır.Başın çok ağrır sonra miden.
Bazen yazmak istemezsin.Onca şey yaşandı bitti diye düşünürsün.Yazmaktan ne kadar uzak kalsan da,başucundan ayrılmayan kağıt ve kaleme sarılırsın tekrar.Kandırılmaya devam eder duyguların...
Lanet olsun ki hiçbir şey değişmiyor,değişmiyor!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DUMANLI KALBİM
Poetryİçimden kopan öfke, özlem ve nefretin yaşattığı kelime oyunları...
