DUMANLI KALBİM

Yine Başa Sardık, İyi Mi?

Çok acımasızsın be hayat. Büyüdükçe canımı acıtıyorsun. Oysaki ben büyümeyi hiç istemiyordum. Böyle karışık, mutlu, mutsuz, hüzünlü, sevinçli günlerimden daha kaç tane var önümde?

Çok kurnazsın be hayat. Çünkü güneşin altında koşar adımlarla yürüyüp şarkılar söyleyen sanki ben değilmişim gibi davranıyorsun. Şimdi, şu an masaya oturmuş piyano sesleri kulağımda yankılanırken ağlatıyorsun beni. Söylesene böyle ağlayacağım zamanlar çok mu fazla?

Çok nankörsün be hayat. Tamam insanoğlu da senin gibi ama ben sana isyan ediyorum. İsyanım hep sana olacak belki de. Gün geçtikçe kötü günler arasında eriyip gidiyoruz. Attığım her adımda öfkem tazeleniyor. Nefretim, isyanım, öfkem.... 17 yıllık hayatımda hiç durmadan bir yerlere gelme çabası vardı. Sisteme boyun eğerek tıpkı bir köle gibi büyüdüm. Belki de hayatımın en güzel yıllarını hüzün kusarak harcıyorum. İşte bunun sebebi............

Uzunca bir süre hayatı güzel tarafından ele aldım. Bayağı uzun bir süre. Şimdi tekrar başa sarıyor kasetim. Bunun altında yatan sebepleri düşünüyorum da, ne yok ki.

Umarım iyi şeyler yazacağım günler de olacak.