"Hindi to pwede. Hindi to nangyari. Hindi" paulit-ulit kong sambit sa sarili ko.
Sulyap at hagulgol nalang ang tangi kong nagawa habang nakaluhod malapit sa mga katawan ng pamilya ko.
I feel so hopeless.
Bawat tulo ng luha ko nag-rereplay lahat ng memories namin ng pamilya ko. Nagsisisi ako. Nagsisisi akong sa simpleng outing lang namin nila daddy, hindi ko alam na eto na pala ang huling araw na makakasama ko sila.
" Margaux? " Napalingon ako. Wala namang tao. Sino yung bumulong?
"Margaux" this time, sa kabilang tenga ko naman. Hinanap ko kung sino yon pero wala talaga eh.
Pagharap ko...
" AAAAAAAHHHHHHHHH! "
Isang mukha ang bumulaga sakin.
Takte. Napahiga ako sa lupa ah!
" HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAH " tawa niya. Sino ba to? Mamatay-matay pa siya kakatawa habang nakatingin sakin ha. Adik kaya to?
Teka. Nakikita niya ko?
"Sino ka?Bakit mo ko nakikita?" Tanong ko sa kanya.
Tumawa na naman siya ulit. >•< Ano bang nakakatawa?
"Ikaw sino ka? Bakit mo ko nakikita?" Tanong niya den? Ano to? Unlimited tanungan?
"Ginaya mo lang ako eh."
"Grey." Sabay lahad niya ng palad niya. Nakikipag-shake hands pala. Tinignan ko lang kamay niya at tumingin uli sa kanya. Sorry di kami close.
"Gusto mo bang sagutin na kita?"
"HA?!" Nabingi ata siya sa sinabi ko.
"Hoy alam ko iniisip mo! HAHAHA baliw. Diba nagtatanong ka kanina kung bakit kita nakikita? " he said
" Margaux, kapareho lang kita. "
"Kapareho na kita." Ulit niya.
Kapareho niya ko? So patay na din siya? Kaluluwa kami parehas?
" Yep. Patay na din ako. Pero ilang years na nakalipas" sagot niya. Teka, di naman ako nagtanong ah?
Pero patay na din siya?ng ilang taon na?
"So kaluluwa ka din? Tayo?" I asked. Great. This is literally a soul encounter and what's worse? Pareho kami!
"Yup! And nandito ako para sumundo sayo."
"Sumundo? Teka san mo ko dadalhin?"
"Margaux, you're now on the afterlife stage. And syempre, hindi lang naman ikaw yung nasa ganitong stage. So since madami tayo, were going on a place kung saan ang mga kaluluwang katulad natin will not only be treated as kinatatakutan lang na hindi pa nagkakaron ng "justice" as what humans think." He explained.
Feeling ko nabiyak yung puso ko nung narinig ko yung "afterlife".Hayy.
"Pano sila daddy?" I asked.
" They have their own reaper Margaux. Baka sinundo na sila kanina pa or maybe di pa sila umaalis sa katawang lupa nila. It takes atleast 10 minutes to recover yourself as a soul pero mas matagal yung mga hindi pa talaga matanggap na patay na sila."
So i guess this is my time...to leave them.
"Oh, and don't worry. When we finally arrived there sa pupuntahan natin,they will do something to you and the only thing you'll remember there is your name.At lahat ng mga mangyayari pa after natin makapunta don."
"M-makakalimutan ko.. ang p-pamilya ko?" A tear escaped.. again.
"You need to. Kakayanin mo bang makita sila eveytime na magkakasulubong kayo, pero ang maalala mo is kung paano kayo namatay sa aksidenteng iyon? Kakayanin mo bang maalala na patay na ang pamilya mo?And besides, kelangan yon lalo na meron tayong mga mission."
"Mission?"
Then he smiled. A pitiful smile.
"Take my arm.It's time to go now."
***
Kung ikaw yon, makakayanan mo bang kalimutan sila?
CHAPTER 1 DONEEEE! >●<
More chapters to go! Hehehe😘
BINABASA MO ANG
Soul City
Teen FictionSabi nila, kapag daw namatay kana ay wala kana dapat maaalala sa buhay mo.. paano kung biglaan ito? kaya mo bang kalimutan ang pamilya mo?
