Him & I {Completed}

Κεφαλαιο {8}

Anastasia's Pov

Έχει πολύ ζέστη και κάτι βαρύ υπάρχει πάνω στην κοιλιά μου που με κάνει να ξυπνήσω. Τα μάτια μου αρχίζουν να εξερευνούν το χώρο γύρω μου και ύστερα καταλαβαίνω ότι είμαι στο σπίτι της Ευας και συγκεκριμένα στο σαλόνι. Κοιταζω δίπλα μου και βλέπω ένα αγόρι το οποίο έχει τυλίξει το χέρι του γύρω από την κοιλιά μου αλλά δεν μπορώ να δω ξεκάθαρα το πρόσωπο του αφού έχει σκεπαστεί μέχρι πάνω.
Κατεβάζω λίγο την κουβέρτα και καταλαβαίνω αμέσως ποιος είναι δίπλα μου. Γιατί στο καλό κοιμάμαι με τον Στέφανο;
Αρχίζει να κουνιέται και κρατάω την αναπνοή μου λες και δεν θέλω να με καταλάβει αλλά είναι πολύ αργά ήδη. Έχει ανοίξει τα βλέφαρα του και τα πράσινα του μάτια με καρφώνουν

«Καλημέρα» μου λέει με την βραχνή φωνή από ύπνο και μαζεύει τα χέρια του από πάνω μου

Γιατί τα έβγαλε;..

«Εμ Καλημέρα» απαντώ λίγο άβολα

Πραγματικά δεν ξέρω τι να του πω,νιώθω τόσο αμήχανα όταν είμαστε οι δυο μας αλλά παράλληλα μου αρέσει πολύ αυτή η ατμόσφαιρα

«Κοιμήθηκες καλά;» με ρωτάει αφού κάθεται στο καναπε κοντά στα πόδια μου

Δεν προλαβαίνω να απαντήσω και ακούμε βήματα από τις σκάλες. Από τη μια ήθελα εδώ την Ευα αυτή την στιγμή αφού ένιωθα πολύ άβολα αλλά από την άλλη ήθελα να κάτσω λίγο ακόμα μαζί του

«Καλημεραααα» λέει η Ευα καθώς κατεβαίνει το τελευταίο σκαλί μαζί με τον Θανο και την καλημερίζω και γω

«Ε εμείς πρέπει να φύγουμε» λέει ο Στεφανος και σηκώνεται απότομα από τον καναπέ

Ο Θάνος τον κοιτάει ερωτηματικά αλλά μετά από λίγο σηκώνεται και αυτος από τον καναπέ που είχε μολις κάτσει

«Ναι καλύτερα να πηγαίνουμε,γεια σας» λέει ο Θάνος και πάνε προς την πόρτα. Πριν βγουν έξω η μάτια μου έπεσε πάνω στον Στέφανο και τα μάτια μας συναντήθηκαν. Με κοιτούσε ήδη,σαν να ήθελε να αποτυπώσει την εικόνα μου στο μυαλό του. Όταν ακούστηκε ο ήχος που κλείνει η πόρτα ήρθα στον πραγματικό κόσμο ξανά αφού για λίγα δευτερόλεπτα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου

«Λοιπόν για πες» λεω στην κολλητή μου και αρχίζει να μου λέει τι έγινε εχτές το βράδυ με τον Θανο και αυτήν,ότι της τα ζήτησε και απλά κοιμήθηκαν μαζί. Είμαι χαρούμενη για αυτήν...

2 weeks later

Έχουν περάσει δυο εβδομάδες από όταν κοιμήθηκα μαζί με τον Στέφανο και από τότε δεν έχουμε ξανασυναντηθεί. Μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα μέσο μηνυμάτων αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν μπορώ να τον σκανάρω από κάτω προς το πανω για να αποτυπώσω ακόμη μια φορα την ομορφιά του,δεν μπορώ να τον κοιτάξω στα πράσινα του μάτια ούτε μπορώ να μυρισω το άρωμα του. Κάθε μέρα τα συναισθήματα μου για αυτόν δυναμώνουν αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου κάτι τέτοιο. Δεν το έχω πει καν στην Ευα αλλά είμαι σίγουρη ότι έχει καταλάβει κάτι. Τι σόι κολλητή είναι αν δεν έχει καταλάβει; Αυτος; Αυτος δεν ξέρω τι αισθάνεται,δεν νομίζω να αισθάνεται το ίδιο όπως εγω για αυτόν. Αν αισθανόταν όπως εγω ίσως είχε κάνει κίνηση αλλά δεν θα του επέτρεπα και ας ήθελα. Το παρελθόν μας,μας ακολουθεί παντού έτσι δεν είναι;

«Αναστασία;» ακούω την φωνή του πατέρα μου και καταλαβαίνω ότι τόση ώρα μου μιλάει όμως οι σκέψεις μου με είχαν κυριεύσει

«Ναι;» απαντώ και τον κοιταζω

«Ήρθε ένα δέμα για εσενα» μου λέει και τον κοιταζω παράξενα

Δέμα; Για εμένα; Από ποιον;

Βγαίνει έξω από το δωμάτιο μου και σε λίγο γυρίζει με ένα μικρό κουτί στα χέρια του και το αφήνει μπροστά μου,πάνω στο γραφείο

«Δεν γράφει από ποιον είναι» μου λέει και με κοιτάζει

«Εντάξει αν μπορείς άφησε με λίγο μόνη μου και αν θέλω κάτι θα σου πω» του λέω και γνέφει

Αφού βγει έξω από το δωμάτιο μου και κλείσει την πόρτα ανοίγω το άσπρο κουτί στο οποίο βρίσκεται μάσα ένα φάκελος. Πάνω στο φάκελο γράφει την σημερινή ημερομηνία και τον ανοίγω. Βγάζω από μάσα δυο φωτογραφίες και ένα χαρτάκι που λέει με μαύρα γράμματα

«Σου θυμίζει κάτι; Εσυ φταις για όλα»

Αφήνω στην άκρη το χαρτάκι και πιάνω στα χέρια μου τις φωτογραφίες που βρίσκονταν μέσα. Δεν μπορεί να είναι αυτό που νομίζω....
Μια μηχανή διαλυμένη πάνω στο έδαφος και δυο σώματα πεσμένα κάτω στην μαύρη άσφαλτο.Το ένα πλακωμενο από την μηχανή και το άλλο πεταγμένο λίγα μέτρα μακριά

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και μερικά κυλούν πάνω στο δέρμα μου. Η πόρτα χτυπάει και αμέσως σκουπίζω τα δάκρυα μου και φυλάω τις φωτογραφίες και το σημείωμα στην θέση τους

«Περάστε» απαντώ και μπαίνει μέσα πάλι ο μπαμπάς μου

«Τι ήταν τελικά;» με ρωτάει

«Εμ τίποτα ξερεις απο αγνώστους θαυμαστές» λέω και γελάω ψεύτικα

———————————————————————-
Νέο κεφάλαιο! Πιστεύω σιγά σιγά αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ιστορία εσείς τι λέτε; Αν θέλετε να μάθετε την συνέχεια ψηφίστε και σχολιάστε. ♥️