BUNALIM

3. Bölüm

İyi okumalar .

Adını boş verip yüzünü incelemeye başladım .Akmış rimeli kurumuş ve grileşmişti .Gözlerinden saatlerce ağladığı belli oluyordu .Niçin bu kadar ağladığını merak etmiştim .Aslında merak etmek bana göre değildi .Kurumuş dudaklarımı dilimin ucuyla ıslatıp derin bir nefes aldım .

"Neden bu kadar çok ağladın ?" Elimi yumruk yapıp çenemi üzerine yasladım ."Bir sebebi olmalı ."

Çok kısa bir süre sessiz kaldı .Ardından yandan ıslak mendil alıp gözlerinin altını temizlemeye başladı ."İnsanlar niçin ağlar ,Baha ?"

"Acı çektikleri için... üzüldükleri için ."

"O zaman neden soruyorsun ?" Cevabı karşısında hazırlıksız yakalansam da hemen kendimi topladım .

"Çünkü ağlamanın asıl sebebini bilmek istiyorum .Acı çektiğin ve ya üzüldüğün için ağlayabilirsin .Ben neden acı çektiğini ve ya neden üzüldüğünü soruyorum ."

Başını iki yana sallayıp eliyle yüzünü kapattı ."Acı çekiyorum çünkü ;yaşamak ağır geliyor ,sevgisizlik ,insanların taştan kalpleri .. dünyanın adaletsizliği .. hepsi çok fazla geliyor." Elini yüzünden çekip gülümsedi . "Ama en çokta sevgisizlik .Sevgisizlik öyle bir şeydir ki seni hayattan soğutabilir .Seni başka birine çevirebilir .Anlatabiliyor muyum ?Sen de acı çekiyorsun .Bakışlarından belli .Öyle yorgun ve bıkmış bakıyorsun ki.."

Bir an şaşıp kaldım .Benim ki acı çekmekten çok daha öteydi .Ben yaşamıyordum ki .Derin bir nefes alıp arkama yaslandım ."Evet .Ağlamaktan yorulmuş, denemekten bıkmış ." devam ettim ."Ben yaşayan bir ölüden ibaretim .Hayatı yaşayamadım , aşkı yaşayamadım .Sevgiyi tadamadım .Nasıl bakmamı bekliyorsun ?Sevgi dolu mu ?Ve ya arkadaş canlısı ?"

"Hayır ." dedi ardından elinde ki mendili yana atıp sandalyesini ekrana yaklaştırdı .Gözlerinin mavi olduğunu o an fark ettim. "Bunu kimse senden bekleyemez."

Gözlerim yandı .Evet benden kimse bunu bekleyemezdi. Gözüme dolan yaşlarımı serbest bıraktım .

"Tek bildiğim yalnız olduğum ." Hıçkırdım . "Acıtıyor ."

"Baha ." dedi ağlamaklı bir ses tonuyla . "Yalnızlık hayatın bize yaptığı bir kıyaktır .Buna bu kadar üzülmemelisin .Gerçekler acıtır .Ağlama .Ne kadar ağlarsan o kadar güçsüz düşersin ."

Derin bir nefes alıp gözlerime baktı ."Güçsüz düşmek ister misin ?Ya da ister miydin ?"

"Hayır ." dedim . "Kimse güçsüz düşmek istemez ."

Israrla "O zaman ağlama ." dedi . "Ben de yalnızım ,ama ben yalnız olmayı seviyorum .Yalnız olmak acıtmaz .Önemsenmemek acıtır .En çokta bu yıpratır seni ."

Göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim ."Yalnızlıktan geberip gideceğim ."

"Yalnız yaşar ,yalnız ölürüz .Herkes için geçerlidir bu .Herkes bir gün yalnız kalır .Bugün iyi değilsen yarın olursun ,bugün çevren varsa yarın yalnız kalırsın .Hayatın kuralı bu ."

Bütün gece konuşmuştuk .Geriye elimde ağrıyan bir çift göz ve şarjı bitmek üzere olan bir bilgisayar kalmıştı .Bana yaşadığı şeyleri en ince ayrıntısına kadar anlatmıştı .Ama hala isminin ne olduğunu bilmiyordum .

Anlattığına göre on sekiz yaşındaymış .Okula gitmiyormuş ve nadiren dışarıya çıkıyormuş .İki abisi ve babası varmış .Annesi o küçük yaştayken kanserden ölmüş .Odasından çıkmamasının asıl sebebini garipsedim. Sanki anlatmak istemediği için yalan uydurup geçiştirmiş gibiydi ama sesimi çıkarmadım. Abisi ona yaptığı bir hata yüzünden tokat atmış .Bir hafta boyunca odasından hiç çıkmamış ve bu sonunda bağımlılık haline gelmiş .