Verilmeyen Ahid

Düşünceler

Yağmur öncesi sıcaklık oranı artış gösterirmiş. Tam da onu yaşıyorum. Olaydan sonra iki-üç hafta bu çetenin sesleri kesildi. Her an tetikte durmuş keskin nişancı gibi okula git-gel yapıyorum.

Pazartesi günü en sevdiğim gün!! Haftanın ilk günü, matematiğin işlendiği gün ve en önemlisi beden dersinin olduğu gün. Her pazartesi kendimi ilkokuldaymış gibi hissediyorum.

Okula giderken etrafı inceliyordum , hazan mevsiminin son ayı olan Kasımdayız . Soğuk hava ağaç yapraklarını sarartmış, insan için gelecekten haber getirir gibi, havasıyla   cenaze töreninin hüznünü gönüllere estiriyordu. Hayret edilecek durumlara o kadar alışmışız ki duygularımızı harekete geçiremiyoruz bile.

Herkes sabahın erken saatlerinde kalkıp işe koyulmuş bizim gibiler de okul yoluna. Bu okulun sonu nereye varacak, severek yapacağım meslek hangisi diye düşünürken gözüme birileri ilişti.

Allahım!dedim, sabah sabah bi'bu eksikti zaten.

Ali ve tayfası!  Afedersiniz yanlış cümle. 
Sabri ve tayfası!!

Önümde on-onbeş kişilik bir grup konuşa konuşa yürüyorlar. Ya caddenin karşısına geçeceğim ki öyle yaparsam okulun orda tekrar bu tarafa geçmem gerekir. İki seçeneğim daha vardı;biri, arada mesafe bırakarak arkalarında yürümek, iki,hızla yanlarından geçip gitmek.
Tüm bunları korktuğum için değil birilerine bulaşmamak için yapıyordum.

Meşakkatli olsada karşıya geçmek benim için en iyisiydi. Okula ulaşıp kapıdan içeriye geçecekken iki kız tarafından durduruldum.

'Size zahmet olacak ama yol verseniz nasıl olur?'dedim.

Serseri tipli bu öğrenciler zannımca son sınıf olmalılar. Anlamadığım onlarla alıp-veremediğim bir durum yoktu. Neden içeri girmemi engelliyorlar ki? Kızlar sırıtarak, ' birazdan yolu sana tapulayacağız  merak etme!'dediler.

Derin bir nefes alırken arkamdan geldiğini hissettiğim şeyle gülümseyip kenara çekildim. Aradan çıkmamla kızlardan sağdakinin suratına çarpmasıyla bi'çığlık  koyvermesi bir oldu.

Geri giden topu takip edip sahibini buldum,tahmin ettiğim gibi. Nedense hiç şaşırmadım, bende ne zaman yağmur yağacak diye bekliyordum.
İçlerinden biri hızla çarpılan kıza yönelip, 'Sevgi! Aşkım.! İyimisin?hastaneye gidelim mi?'

Vıcık vıcık!

Bense karşımdakileri süzgeçten geçiriyordum.  Sabri denilen kişi elindeki topu sıkarken gözleri öfke püskürüyordu. Yaralanan kıza baktığımda kapının önünden çekilmişti. Ciddiyetle onlara bakıp, 'Atalarımız ne demiş, kime niyet,kime kısmet !?'derken içeri geçtim.

Bak ,söylemeyi unuttum! Çetenin başı olan Sabri son sınıf , Ali ise ikinci sınıf ve Yağız da üçüncü sınıf öğrencisiydiler.

Gün içerisinde gelip giden olmadı. Allah bilir yine ne halt karıştırıyorlar. Teneffüsdeydik ,elimde bulunan şekeri ağzıma atıp şöyle etrafıma baktım, nerdeyse benim dışımdakilerin hepsi bir grup oluşturup arkadaşlarıyla vakit geçiriyorlar.

Neden sadece  ben yalnız oturmuşum?  Aklıma gelen dost kazığıyla yüzümü ekşitip, kendime teselli vermeye başladım. Olmasa daha iyi ve de rahat.Arkanı da kollamak zorunda kalmazsın.

Yarıyıl tatilinden sonrasına  dek çok büyük bir vaka yaşanmadı. Tabi sürçmelerimiz olmadı mı?  Oldu. Bu arada bizimkilerle konuşup okul değiştireyim dedim ,kabul etmediler. Kabul etmedikleri gibi dedem üstüne  ne desin sizce?

'Ben Aliyi tembihlemişim,kimse sana karışmayacak .'

Sanki bana birşey yapacaklar diye mi korkuyorum?Aslan ciğeri yemeleri lazım böyle birşey yapmak için. Benim yüzümden birilerinin başı derde girecek diye böyle bir şeye kalkıştım. Çokta büyük bir şey değil yani ya İmam Hatibe veya Kız Meslek Lisesine dedim de laf dinletemedim .

Hele Amcam, Kız Mesleği duyduğunda bana sarf ettiği sözler unutulmaz yani. Neymiş efendim,oraya gidip sevgili edinecekmişim sonra da garip garip laflar boşverin gerisini ağzıma bile almak istemiyorum. Bildiğin kendimden irendim. İmam Hatibin de bahanesi dersleri yapamazmışım. Demiyorlar burda yakın akraba var onun gözetiminde kal diye söylüyoruz tüm bunları.

Aslinda Kız Meslek hakkinda pekte haksiz sayilmazlar. Oraya gidenlerin çoğu bi'haltlar yiyor . Tek secenek imam hatib onu da bırakmıyorlar.