It wasn't worth it, was it?~Δεν αξιζε, σωστα?

Step 0: Acceptance

"Πέρασαν οι διακοπές του καλοκαιρού .. Έπρεπε να πάμε πάλι στο σχολείο, φέτος θα είμαι τελειόφοιτη. Ποτέ δεν γίνεται κάτι στο σχολείο μέχρι που..."

DAY 1: Monday

To ξυπνητήρι κτυπούσε χωρίς σταματημό! Κοιτάζω την ώρα 6:30 , αχ ξεκίνησε πάλι αυτή η ρουτίνα του σχολείο. Έβαλα την στολή του σχολείου μου, έκανα τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα και πήγα στην κουζίνα. Χαιρέτησα τους γονείς μου, έπιασα ενα μήλο και βγήκα έξω . Πείρα το ποδήλατο μου και ξεκίνησα να ποδηλατώ μέχρι το σχολείο.

Πάντα ήμουν από τους πρώτους μαθητές που έφταναν στο σχολείο το πρωί! Πήγα στην πίσω πλευρά του σχολείου όπως πάντα, τοποθετώ το ποδήλατο μου κοντά σε ενα τοίχο. Πιάνω την βαλίτσα μου και προχώρησα προς την είσοδο του σχολείου. Τώρα με το χειμώνα όλα τα λουλούδια γύρω από το κτήριο έχουν καταστραφεί, είχε ακόμη λίγο χιόνι από τις χιονισμένες μέρες που πέρασαν.

Κάτι ήταν διαφορετικό όμως, το ένιωθα! Κοιτούσα τα μαραμένα λουλούδια, πάω πιο κοντά, είχε κάτι παράξενο. Μετακινώ κάποια χόρτα, και χάνω την ισορροπία μου με αυτό που είδα. Με γουρλωμένα τα ματιά απομακρύνομαι από τα χόρτα. Πιάνω την βαλίτσα μου που έπεσε λίγο πιο πέρα από την πτώση και σηκώνομαι από το πάτωμα. Δεν είναι δυνατόν!

.

Είχαν έρθει 2 περιπολικά και 1 ασθενοφόρο. Καθόμουν σε ένα παγκάκι λίγο πιο μακριά από τα μαραμένα λουλούδια που είδα πριν, διπλά μου καθότανε η κολλητή μου. Ένας άντρας με κουστούμι μου είπε να τον ακολουθήσω, πήγαμε σε ένα δωμάτιο και κάθισε σε ένα θρανίο, κάθισα σε μια καρεκλά μπροστά του. Έβγαλε ένα τετράδιο και μια πένα από το χαρτοφύλακα του.

Αντρας:- Λοιπόν, πως σε λένε?

Τον κοιτούσα τρομοκρατημένη με όλα αυτά που είχαν γίνει. Σκούπισα λίγα από τα δάκρυα μου και απάντησα με μια φωνή που έτρεμε.

Εγώ:- Μελίνα..

Αντρας:- Μελίνα, πες μου τι έγινε!

Εγώ :- Απλά είρθα στο σχολείο και... τον.. τον είδα στα χόρτα..

Αντρας:-Ήταν νεκρός ή ανάπνεε?

Εγώ:- Δεν ... Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι... μπορεί αλλά δεν ξέρω.

Είπα συγχυσμένη και με κοίταξε.

Αντρας:-Νομίζω θα ήταν καλυτέρα να μιλήσουμε μια άλλη φορά, μέχρι να ηρεμήσεις με αυτά που έγιναν!