From Enemies To Lovers

Hoofdstuk 6

Ongeveer 3 uur later word Dean wakker. Ace is er niet. Dean wrijft in zijn ogen en gaat langzaam rechtop zitten. Zijn wonden doen nog steeds pijn alleen wel wat minder. Op het bureau staat een briefje geschreven voor Dean van Ace. Dean pakt het briefje en leest hardop: 'Lekker geslapen slaapkop? Ik ben even wat halen dus doe maar alsof je thuis ben. -Ace.'

Dean kijkt naar het eten op het bureau die Ace voor hem heeft gemaakt. Hij neemt er een hap van. "Hmmm!" Het eten is lekker en het is zo lekker gemaakt. Dean eet met plezier het eten op. Het is zo lekker! Als hij klaar is loopt hij met het bord uit de kamer. Hij komt in een grote huiskamer met een keuken. Hij legt de spullen in de keuken. Ace is nog niet thuis dus het is er doodstil. Nieuwsgierig kijkt hij de kamer rond. Hij had nooit verwacht dat hij bij Ace thuis zou komen. Het huis ziet er niet luxe uit gewoon normaal. Maar het is wel groot. Dean vind het onbeleefd om alle kamers door te gaan dus dat doet hij dan ook niet.

Opeens hoort hij de sleutels van de deur open gaan. Hij kijkt vanuit de huiskamer naar de deur die geopend word.

"Pfieeww weer thuis." Dat is niet de stem van Ace dat is wel duidelijk. Het is een vrouwenstem. Hij hoort dat de sleutels op een tafel in de gang wordt gezet. Iemand komt door de gang van de uitgang gelopen. Het is een vrouw die erg op Ace lijkt. Zijn moeder? Zijn zus? Zijn tante. De vrouw kijkt Dean verbaasd aan. "Vreemde!!", schreeuwt ze. "Mevrouw rustig!", roept Dean tegen haar. "Ik doe u niets!" De mevrouw haalt uit het niets een bezem. Dean kijkt haar verward aan. Ze zwaait heen en weer met de bezem. "Weg!!" "Mevrouw wacht! Ace bracht me hier!", zegt Dean snel. De mevrouw stopt even bij het horen van de naam Ace. "Ace? Heeft Ace je hier achtergelaten?" Dean knikt snel. "Hij hielp me op school, hij is wat gaan halen." Dean haalt het briefje uit zijn zak en laat het aan de vrouw zien. De vrouw leest het voor. Ze laat de bezem vallen. "Sorry sorry!!!", zegt ze schuldig . "Sorry dat ik een vriend van Ace pijn wilde doen." "Het geeft niet mevrouw", zegt Dean en lacht even suf. "Ik zou ook schrikken als er een vreemde in mijn huis zou staan." De mevrouw moet lachen."Maar ik heb een vriend van Ace bijna pijn gedaan. Ace moest mij vertellen dat hij iemand mee nam, dan had ik het geweten."

"Het spijt me mevrouw", verontschuldigd Dean zich. "Door mij kwam het een beetje spontaan." "Oh nee nee." De mevrouw  schudt Deans hand. "Mijn naam is Claire, de moeder van Ace." "Ik ben Dean", stelt hij zich voor. "Zo Dean, heb je al gegeten?", vraagt ze moederlijk. Dean knikt. "Ja mevrouw, Ace had iets voor me gemaakt." De moeder knikt goedkeurend. "Dat is al mooi. Sorry dat ik dit even vraag maar kan je me helpen met mijn boodschappen uithalen?" "Maar natuurlijk", zegt Dean en helpt haar met alle boodschappen. De moeder is blij dat Dean haar helpt. "Zal ik alvast wat drinken voor je schenken?" "Als het niet te veel gevraagd is, graag", zegt Dean en legt de spullen netjes in de kast. De moeder gaat naar de koelkast. "Wil je ice tea, of chocomelk? Of gewoon wat anders?" "Ice tea graag", antwoordt hij en staat even op zijn tenen om wat op de bovenste plank te leggen. De moeder schenk twee glazen met ice tea in.

Na een tijdje zijn ze klaar met de boodschappen. "Bedankt Dean met het helpen",zegt de moeder en gaat zitten aan tafel. "Geen probleem", zegt Dean en gaat voor haar aan de tafel zitten."Mag ik wat vragen? ", vraagt ze beleefd. Nieuwsgierig kijk Dean haar aan. "Maar natuurlijk." "Ik ben best verrast dat Ace een vriend heeft meegenomen hierzo, want hij neemt namelijk nooit een vriend mee", verteld ze. "Oh echt?"

Dean is er verbaasd over. Zo te horen neemt hij nooit King of Diva mee naar huis. De moeder knikt. "Oh ja , die knul is echt wat. En nu eindelijk heeft hij gewoon een vriend meegenomen." Je kan aan haar stem horen dat ze heel gelukkig is. Dean kan het niet over zijn hart halen om te zeggen dat ze eigenlijk geen vrienden zijn. "U zal vast verbaasd zijn geweest." Dean grinnikt kort. "Ja , maar ik ben meer blij voor Ace en ik weet hij is geen makkelijke kind." Dean luistert aandachtig naar de moeder. "Al vanaf vroeger was het een stille jongen. Maar ook wel een pestkop. Niet waar?" En kijk Dean express aan. "Hij houd van hier en daar wel van een grap", zegt Dean tegen zijn moeder alsof het niets bijzonders is. "Dus grappenmaker pestkop. Hopelijk doet hij niemand dan er pijn mee." Dean schudt zijn hoofd. "Maakt u zich daar maar geen zorgen over.""Bedankt Dean" zegt ze dankbaar.

Op dat moment hoor je sleutels bij de deur.  Zijn moeder en ik kijken beide naar de deur. De deur gaat open en Ace stapt naar binnen. Als hij zijn moeder en Dean beide aan tafel ziet zitten, kijkt hij verbaasd naar hun. "Welkom thuis schat", zegt zijn moeder met een glimlach. "Hoi mam." Van zijn moeder kijkt hij Dean aan. "Jij kan weer vertrekken." "Ah, juist", zegt Dean en staat op terwijl hij naar de moeder van Ace kijkt. "Heel erg bedankt voor alles mevrouw." De moeder van Ace kijkt van Dean naar Ace. "Geen probleem Dean. Ik ben blij dat er eindelijk een vriend van Ace is gekomen" "Nee mam, hij is gewoon een klasgenoot", zegt Ace tegen zijn moeder.
"Ik was toch van plan om naar huis te gaan, mijn zus zal vast bezorgt zijn." Dean glimlacht beleeft naar de moeder van Ace. Daarna richt hij zich op Ace "Jij ook bedankt Ace, ik weet niet wat ik gedaan had zonder jou." Ace knikt. "Geen probleem, ik breng je wel naar de voordeur." Dean knikt en loopt met Ace naar de voordeur waar hij zijn jas aantrekt die Ace voor hem had meegenomen. "Vertel hier met niemand over" ,zegt Ace dreigend. "Oké", zegt Dean. Het is niet alsof hij dat wilde om mee te beginnen. "En ik hoop dat je wonden beter worden", zegt hij terwijl hij niet naar Dean kijkt. "Dankje, gelukkig is het morgen weekend." Dean opent de voordeur. "Nogmaals bedankt voor vandaag." "Prettig weekend." "Jij ook." Dean glimlacht kort naar Ace en loopt dan de deur uit naar zijn eigen huis. Het is nog net licht buiten vanwege de herfst. Ace wacht tot Dean uit het zich is en doet dan pas de deur dicht. Ace legt zijn hand op de voordeur en zucht. "Dean...ik..." Hij maakt zijn handen tot vuisten. "Vergeet het maar. Hij ziet me niet staan." Ace loopt weer terug naar binnen. "Wat een aardige jongen", zegt zijn moeder tegen hem en ruimt de twee glazen op. Ace haalt zijn schouders op. "Hij is oké." "Als je wilt mag je hem wel vaker mee nemen naar huis." Zijn moeder doet de vieze servies in de vaatwasser. "Nee mam, het is gewoon een klasgenoot", zegt Ace. "Oh jammer", zegt ze tegen hem "Hij hielp me met de boodschappen." "Echt?!" Verbaasd kijkt Ace zijn moeder aan. "Ja",zegt zijn moeder lachend. "Hij probeerde het niet eens te ontwijken." Ace glimlacht in zichzelf. "Kon ik maar iets doen dat hij me zou staan", mompelt hij. Zijn moeder kijkt hem grijnzend aan."Dus je heb een oogje op hem." Ace schrikt verbaasd."N-nee mam dat is...wie Ik!! Nee!" "Kuhuhuhu." Zijn moeder lacht kwaadaardig. "Mam alsjeblieft je doet eng zo",  zegt Ace die angstig kijkt naar zijn moeder. Vrolijkt loopt zijn moeder naar Ace toe en wrijft dan kort over zijn armen met een glimlach. "Neem hem zo vaak als je wilt mee naar huis." Ace gromt. "Als jij het wilt."

Tevreden loopt zijn moeder naar de bank en gaat tv kijken. Ace schudt zijn hoofd. En loopt naar de kamer. Hij ploft op bed. "Huh Deans geur?" Hij ruikt eraan en zet zijn gezicht op de kussen."Hmmmmm!!" Hij verbergt tegelijk zijn rode gezicht in het kussen. "Waarom is Dean zo leuk, wat moet ik doen zodat hij mij ziet staan", mompelt hij op de kussen.
De kamer is stil.

Hij hoort alleen het geluid van de tv in de huiskamer. "Hoe zou het met Dean zijn? Wat zou hij doen?"