My life is like hell.

12.

Lauren POV.

Ik word wakker en kijk om me heen. Alles doet pijn in mn lichaam. Ik sluit mijn ogen en denk aan wat er gisteren is gebeurd. Er was een ongeluk gebeurd, Victor was dood. Victor is dood. VICTOR IS DOOD. Ik voelde tranen opkomen in mijn ogen en na een tijdje huilde ik. Ik kijk om me heen en zie allemaal apparaten aan mij vast zitten. Ik denk nog eens goed na, ik ben toch niet zomaar hier gekomen? Als ik weer even nadenk komt het allemaal weer naar voren. Ik ben op de trein gewacht en op het spoor gaan staan. Ik zag het licht op mij afkomen maar ik werd weggeduwd door iemand. Meer weet ik echt niet want toen was ik helemaal weg. Als je een zelfmoordpoging doet moet je het ook goed doen. Ik zuchtte eens diep en dacht na of ik diegene ook gezien heb. Ik kan me zijn of haar gezicht niet herinneren. Ik was boos, boos op degene die mij heeft weg geduwd. Als ik er niet meer wil zijn moeten mensen dat gewoon accepteren zo moeilijk is het toch niet? alsof het iemand kan schelen dat ik er niet meer ben. Ik hoor de deur open gaan en ik kijk gestoord naar de deur.

" Je bent wakker. "  zei degene en hij kwam binnenlopen. " Tja, als mijn ogen open zijn dan zal ik wel wakker zijn. " zeg ik een beetje geërgerd maar hij lachte alleen maar. Als hij eenmaal verder de kamer inkomt zie ik pas dat hij een dokter is. "Mag ik al weer weg want ik heb hier niets te zoeken." zeg ik tegen de dokter die zijn hoofd schud. "We vinden het onveilig om je te laten gaan. Wie weet wil je weer voor een trein springen." zegt hij en ik werd een beetje boos. "Nou als er geen trein is voor me vind ik wel een andere weg hoor!" roep ik en de dokter kijkt mij aan alsof ik de duivel ben. "Je zou dat niet moeten denken meisje, je mag op deze wereld zijn." zei de dokter en ik draaide mijn hoofd weg. "Waarom ik en de rest van mijn familie niet." zei ik maar daar reageerde de dokter niet op. "Mogen deze verschrikkelijke dingen dan wel van mijn lichaam af?" vraag ik en ik kijk de dokter aan. "Nee dat mag nog niet, we proberen je wonden te helen en we dienen extra bloed toe aangezien je nog wel een klap hebt gemaakt met die val." zei de dokter. "Luister, als U het niet doet doe ik het zelf hoor, ik wil gewoon lopen." zei ik en de dokter schudde zijn hoofd. "Je kan heus wel lopen met die dingen, het zit aan een soort rol stok." zegt de dokter en ik zucht. de dokter verlaat de kamer weer.

Ik sta op van mijn bed en trek die domme rol stok achtig iets met mij mee door de kamer. Ik loop naar de spiegel en kijk naar mezelf. Ik zie er niet uit. Ik zoek door mijn kamer naar een borstel maar die was nergens te bekennen. Er waren ook nergens scherpe spullen of zo iets. Ik kijk naar mijn polsen en zie daar gelukkig een elastiekje. Geen metaal dingetje ertussen, alleen elastiek. Ik doe mijn haar in een knot want zo ziet het er al wat beter uit. Ik mag rondlopen maar ik kan sowieso het ziekenhuis niet uitkomen. Wat voor ziekenhuis is dit eigenlijk? Ik loop mijn kamer uit richting de hal. Ik zie er niet uit: Ziekenhuis jurkje, blote voeten, gezicht totally fucked up en mijn haar is vettig. dat was misschien nog wel het ergste, mijn haar is vettig en dan voel ik me gelijk heel vies. Ik loop verder door de hal en kom een aantal mensen tegen. Ze zijn allemaal heel vriendelijk maar ik ben echt niet in de stemming om vriendelijk terug te zijn. Bovendien als ik vrienden met ze zou worden willen ze me toch alleen maar breken. Lola is de enige vriendin die ik ooit gehad heb, de rest van mijn 'vriendinnen' begonnen mij altijd te pesten enzovoorts.

Ik loop richting een grote kamer, volgens mij is dit de kantine want er komt me een heerlijke geur tegemoet. Ik ga even zitten op een stoel want ik ben doodop. Ik ben nooit echt super moe maar nu ben ik echt doodop. Er komt een meisje tegenover mij zitten en ik zucht. Ik heb echt geen zin in sociale contacten nu. "Hoi" zegt het meisje. "Hoi" zeg ik snel terug en ik kijk naar te tafel. ''Hoe gaat het?" zegt ze en ik werp een dodelijke blik naar haar. "Goed." zeg ik en ga weer verder met naar te tafel kijken. "Mooizo, met mij ook trouwens. Ik ben Gemma." zegt het meisje, Gemma dus. "Lauren" zeg ik en ik steek mijn hand uit. ze schud mijn hand en lacht vriendelijk. "Dus waarom zit jij hier?" vroeg Gemma en ik haalde mijn schouders op. "Geen idee ik voel me perfect." zeg ik om er verder niet op in te gaan. "Waarom zit jij hier?" vraag ik en Gemma lacht een beetje. "Sommige mensen zijn een beetje gek." zegt ze en ik knik. "Mijn broer zit in een band en een fan werd een beetje gek toen ze mij zag." zegt ze daarna en ik zucht. "Dat is gewoon raar." zeg ik en Gemma knikt. Ik weet niet wat het is maar iets in mij zegt dat Gemma wel te vertrouwen is.

a/n- Hey hoi! Ik heb besloten om weer verder te gaan aangezien iemand op mijn verhaal heeft gevote, dit geeft mij een fijn gevoel om te weten dat iemand mijn verhaal leuk vind :) Dus bij deze draag ik dit hoofdstuk voor aan ornaahh