My life is like hell.

2.

Lauren POV.

We komen eindelijk aan bij de dokter en nemen plaats in de wachtkamer. Aangezien we geen afspraak hadden moeten we erg lang wachten. Ik irriteer me dood aan die gillende kinderen hier. Na lang wachten zijn wij dan eindelijk aan de beurt. Mijn moeder gaat een gesprekje aan met de dokter en ik speel nerveus met mijn vingers. De dokter kijkt naar mijn moeder haar bultje.

"Ik denk dat ik U moet doorverwijzen naar het ziekenhuis" zei de dokter en ik kreeg een brok in mijn keel.

"Is het slecht nieuws?" vroeg ik twijfelend.

"Dat weet ik niet, daarom moeten jullie naar het ziekenhuis. Het is het beste als jullie nu gelijk gaan." Ik bedank de dokter en trek mijn moeder mee naar de auto.

"Mam, ziekenhuis nu!" zeg ik en ik kon zien dat mijn moeder nu toch wel een beetje bezorgd was.

U:

Heey Viccie, de dokter weet niet wat het is maar we worden doorgewezen naar het ziekenhuis. Misschien is het beter als jij ook even komt?

Vicciee:

Is goed, ik kom er meteen aan tot zo!

Ik liep met mijn moeder de wachtkamer binnen we zullen zo wel geroepen worden aangezien de dokter ons doorgewezen heeft. Ik ben zo zenuwachtig: straks is het bultje slecht nieuws en daar zit ik echt niet op te wachten.Nog geen vijf minuten later kwam Victor binnen. Ik sta op en loop meteen naar hem toe

"Ik maak me echt zorgen om mama" zeg ik en ik geef hem een knuffel. Mams word omgeroepen en wij moeten hier blijven wachten.

"Het komt allemaal wel goed Lau, mam is een sterke vrouw" en hij knuffelt mij terug. Na een tijdje komt de dokter naar ons toe en hij neemt ons mee naar binnen. Ik zie mama zitten, ze ziet er verdrietig uit. Wat is er uit de onderzoeken gekomen?

"Ik heb helaas slecht nieuws" begint de dokter "Sabine, jullie moeder heeft kanker, we beginnen meteen met chemotherapie want het is al uitgezaaid." Toen ik dat hoorde stond mijn hele wereld stil. Ik sta op en ren het ziekenhuis uit. Waar ga ik heen? Ik kan nergens heen! Ik heb verder geen familie. Ik loop gewoon rond totdat ik tegen iemand opknal.

"Oh, sorry het spijt me zo erg!" Nu ik opkijk zie ik Nicki staan. Oh shit dit kan ik niet gebruiken. Nicki kijkt me erg vuil aan en geeft me dan een klap in mijn gezicht. Ik voel dat mijn neus bloed en ik kijk haar aan. Ze trapt me onderuit en begint tegen mij aan te schoppen. Wat maakt het ook uit, mijn leven is al verpest. Geen vader, mijn moeder heeft kanker.

"Hé! Stop daar onmiddellijk mee!!" Roept iemand en ik voel geen schoppen meer. Ik kijk op en zie daar een mooi meisje staan en ze rijkt haar hand naar mij uit. Ik pak haar hand vast en trek mezelf omhoog.

"D-Dankje" zeg ik tegen haar

"Ik ben Perrie wie ben jij?" zegt Perrie blijkbaar tegen mij.

"I-Ik ben Lauren?" zeg ik maar het lijkt meer op een vraag.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Perrie aan mij. Kan ik haar vertrouwen? zal ze mij niet gaan pesten? Ze is een vreemdeling dus zij zal mij vast niet voor oordelen. Ik kijk haar aan en ik barst ineens in tranen uit.

"Rustig maar Lauren, vertel me nou wat er is" zegt ze op een lieve stem.

"M-mijn moeder heeft k-kanker en mijn vader is o-overleden toen ik v-vijf was" snikte ik, het voelde goed om het tegen iemand te zeggen die je helemaal niet kent.

"Stil maar, het komt allemaal goed" zegt Perrie en ze geeft me een knuffel.

"D-Dankje Perrie" zeg ik "Ik moet nu snel weer terug naar het ziekenhuis!" en ik maak me los uit de knuffel.

Ik ren weer richting het ziekenhuis en probeer ondertussen het opgedroogde bloed af te vegen. Ik kom aan bij het ziekenhuis en kijk even in een spiegel daar, goed geen bloed te zien. Ik loop naar de kamer waar mijn moeder en broer nog steeds zitten.

"S-sorry dat ik weg liep" zeg ik en ik ga stilletjes naast mijn broer zitten.

"Het is al goed Lau, mam heeft morgen haar eerste chemo." zegt Victor en hij aait over mijn haar heen. We mogen weer naar huis toe en dat deden we dan ook. Ik moest nog heel veel huiswerk maken maar dat boeit me nu allemaal niet. Toen we thuis aankwamen liep ik meteen naar mijn kamer toe en deed de deur opslot. Ik pakte mijn telefoon en zette de muziek keihard aan.

Na een tijdje word ik door mam geroepen en ik loop naar beneden.

"Eet alsjeblieft wat Lauren." zegt ze en ze schuift een bord met eten naar mij toe.

Ik eet twee hapjes maar meer komt er ook niet in. Ik gooi snel de rest in de prullenbak en ga weer naar boven. Waarom moet dit allemaal bij gebeuren?! Haat de wereld mij zo erg? Ik pak mijn tas in en pak alvast een outfit voor morgen. Ik laat mij vallen op mijn bed en ik val al snel in slaap.

A/N Perrie is hier niet Zayn zijn vriendin/verloofde ;)

x