My life is like hell.

13.

Lauren POV.

"Dus je broer zit in one direction?" Vroeg ik terwijl ik haar vol ongeloof aankeek. "Jep" zegt Gemma tegen mij met de grootste lach op haar gezicht. Ze heeft net echt een half uur aan mij uitgelegd wie one direction is. Ik kende ze niet, wat Gemma heel raar vond. Ik snap nu pas dat ze t raar vond van ze zijn wereldberoemd! "Hoelang moet je hier nog zitten?" vraagt Gemma aan mij en ik haal mn schouders op. "Ik heb echt geen idee maar als het niet snel is dan flip ik nog een keertje." zeg ik en Gemma lacht. "Ik mag overmorgen weer naar huis, dan komt Harry mij ophalen dan kun je hem meeten!" zegt ze enthousiast. Ik moet echt even vragen wanneer ik weg mag, Ik mag sowieso niet eerder weg totdat iemand mij ophaalt. Maar het probleem is dat er niemand is om mij op te halen iedereen is dood. Ik zal toch niet naar een adoptiebureau moeten, dan flip ik hem echt hoor ik ga daar niet heen. Over mijn lijk!

"Nou?" zegt Gemma en ik kijk haar verward aan. "Zei je iets?" vroeg ik aan haar en ze lachte. "Ik vroeg waarom je littekens hebt." zei ze en ik keek naar beneden. Shit, ze heeft mijn polsen gezien. Ik draai snel mijn polsen om zodat het niet zichtbaar is en schud mijn hoof. "Oh, nee, dat is niks." zeg ik maar Gemma geeft me een klein schopje onder de tafel. "Je kan het mij vertellen." zei ze en ik schudde mijn hoofd terwijl ik probeerde mijn tranen in te houden. Ik hou er niet van om bij andere mensen te huilen, het laat zien dat je zwak bent en niemand wil bevriend zijn met een zwak iemand. Ik voel opeens dat iemand mij knuffelt en ik kijk omhoog om te zien dat het Gemma is. "Ik zal er voor je zijn, ookal wil je het niet vertellen." zegt Gemma en dan breek ik. Gemma is nu eigenlijk de enige die ik heb. Ik knuffel haar heel stevig terwijl ik niet kan stoppen met huilen. Gemma wrijft over mijn rug heen om mij een beetje te kalmeren.

Na een tijdje ga ik rechtop zitten en veeg ik mijn tranen weg. Ik kijk Gemma aan en ze zit met een hele lieve glimlach teenover mij. "Je kan het mij vertellen." zegt ze nog een keer en ik knik. "Wel ergens anders." snik ik en ze knikt terwijl ze opstaat. Ik volg haar naar haar kamer en we gaan op haar bed zitten. Zo te zien heeft ze veel familie en vrienden aangezien haar kamer volhangt met kaartjes enzovoorts. "Nou, vertel." zegt ze. "Ik weet niet waar ik moet beginnen." zeg ik en Gemma schud haar hoofd "Dat maakt niet uit, vertel wat je kwijt wilt." zegt ze en ik knik.

"Toen ik 5 jaar was overleed mijn vader en toen stonden mijn moeder, broer en ik er alleen voor. Mama was de eerste tijd erg depressief maar na een lange tijd begon ze weer meer van het leven te genieten. Alles ging perfect met ons gezinnetje totdat ik bij mijn moeder een bultje ontdekte op haar borst. Ze zei dat het gewoon een vetbultje was en dat we ons er geen zorgen over hoefde te maken dus dat deden we ook niet. Na een jaar was het bultje er nog steeds en heb ik haar meegenomen naar de dokter. De dokter stuurde ons naar het ziekenhuis en daar kregen we iets verschrikkelijks te horen. Onze moeder had kanker, we begonnen meteen aan de chemo en het maakte haar heel erg ziek en uiteindelijk vond ik haar op de vloer, bewusteloos, en heb ik 112 zo snel mogelijk gebeld. Ze waren er snel maar niet snel genoeg, mijn moeder is die dag nog overleden. Toen mijn moeder overleed werd ik zelf er depressief en begon ik een uitweg te zoeken, ik sneed mijzelf want de pijn deed me aan iets anders denken en dat vond ik prettig. Ik trok in bij mijn broer en na een paar weken ging het allemaal weer goed met ons, ik had een baan en mijn broer had ook een baan. Samen betaalde we de huur en we konden goed rondkomen met ons inkomen. Ik werd op een ochtend wakker en mijn broer lag niet in zijn bed. Ik dacht dat hij gewoon naar een vriend was en dus ging ik verder met wat ik normaal gesproken doe op een ochtend. Toen zag ik ineenkeer een nieuwsbericht over een auto-ongeluk. Ik keek eens goed naar de auto's en zag toen ook mijn broer zijn auto. Ik ben toen meteen naar het plaats delict gegaan en 2 van de 3 mensen hadden het niet overleefd. Ik rende naar het lint maar ze lieten mij eerst niet binnen de linten totdat ik zei dat het mijn broer zijn auto was. We liepen naar de eerste bodybag en daar lag iemand anders in. Ik was toen erg opgelukt maar-" Ik onderbreek mijn hele uitleg want ik kan het niet meer verder vertellen.

"Het maakt niet uit, ik snap het al." zegt Gemma terwijl ze mij in een knuffel trekt en ik weer begin met huilen. "Ik kan vragen of je met ons mee mag?" zegt Gemma en ik kijk haar aan "Meen je dat?" vraag ik en Gemma knikt met een glimlach. "Dankje" snik ik en Gemma probeert mij weer te kalmeren. Het voelt echt alsof ze mijn zus is, zo'n gevoel geeft ze mij en het voelt fijn. Het voelt erg fijn om een soort zusterfiguur te hebben.

---

A/N - Oke, lang niet een hoofdstuk geschreven sorry :( Maar hier is dan toch een hoofdstuk ! :)