Göz kapaklarım bana inat açılmazken zorla iki gözümü de açmıştım. Nerede olduğumu anlamaya çalışıyorken beynim tüm olanları hatırlatmıştı. Hızla yataktan doğrulunca başımda Keremi ve ayakta Cemreyi gördüm. Üzerimdeki pikeyi atıp korkuyla yatağın en dip köşesine arka arka gidince ikiside ayaklandı. Gözlerim dolarken nasıl bir yere düştüğümü anlamaya çalışıyordum.
"Ze-zeynep korkma güzelim bizden" diyerek elime uzanınca köşeye daha da sindim. Dudaklarımı zorla aralayıp konuşmuştum.
"Siz kimsiniz babamı nereden tanıyorsunuz?" Diyebilmiştim. Babam..ona aşağıda belalar okumuşlardı. İkisi de birbirlerine bakıp bana döndüler.
"Kerem bundan sonrasını kendin anlat ben gidiyorum" diyerek odadan çıkmıştı. Şuan beynimin neyi anlatacaklarına dair hiçbir tahmini yoktu
Kereme yan gözle baktım. Yine uçaktaki haline büründü. Yeşilleri koyulaştı. Derin bir nefes alıp duygusuzca suratıma baktı.
"Cihan Yılmaz'ı nereden tanıyoruz.?." demesine çekinerek başımla onayladım. Şuan baya bir sinirlendi galiba şirketle alâkalı. İşkolik babamdan bahsediyoruz.
"Bak Zeynep. Ben..yani" deyip sustu. Devam etmesini beklerken Ayağa kalkıp dolaba yöneldi. Anlamayarak bakıyordum. Elinde kutu ile geri dönünce Yanıma oturup kutuya 2 kez vurdu.
"Herşey bunda saklı. Hani sen demiştin ya 'Ben bunun yüzünden bu saçmalık dediğin şey yüzünden benim hayatım karardı' diye. İşte o kararan hayatın bu kutunun içinde güzelim." Diyerek kutunun kapağını açtı. Nasıl yani yaa? Halâ anlamıyordum. Tam ağzımı açmış konuşacakken bir fotoğraf çıkardı. Tereddütle suratına baktım ama o bana bakmıyordu. Fotoğrafı bana çevirince anında nefesim kesildi. Kalbim çarpmaya başladı. Ama bu bi-biz. Hızla başımı kaldırıp yüzüne baktım.
"Ke-kerem?" Diyebilmiştim sadece.
"Benim 2 senemi bu illet aldı elimden." Demiştin bana. O 2 senenin içinde ben vardım. O 2 sene tek senin hayatını karartmadı. Beni de mahvetti Zeynep. Seni benden aldı beni senden." Deyip tek tek fotoğrafları çıkardı. Tekrar vücudum halsizleşirken Kerem omuzlarımdan tuttu.
"Sakın güzelim. Sakın bayılma" diyerek yan taraftaki sürahiden su katıp verdi. Beynim uyuşmuştu ne düşündüğümü bilmiyorum. Başımı kaldırıp yüzüne baktım. Ama o fotoğraflarla ilgileniyordu.
Tek tek önüme serdi. Fotoğraflara baktıkça aklımda bir soru nihayet yerine oturmuştu. 'O unuttuğum zamanlarda hayatımda Kerem mi varmış?' Tanışıyormuymuşuz? Beynimdeki tüm parçalar toplanıp yerlerine otururken ağladığımın farkında bile değildim. Ne yani biz Keremle sevgili miydik? Ya da iki sıkı dost. Ama bu fotoğraf... Neden karşıma çıkmadı. Neden biz sevgiliyiz ve ya dosttuk demedi.? Tanımadığım kişiler 'arkadaştık biz' diye gelirken Kerem neden gelmedi?
"Şimdi diyorsundur niye yanıma gelmedin diye. Aşağıda ablamın dediğini duydun. Bizi Cihan Yılmaz ayırdı." Demesiyle Cemrenin dedikleri tekrar beynime hücum etti.
"Allah belasını versin o Cihan Yılmaz'ın herşey onun yüzünden oldu!"
"Na-nasıl?" Diyebilmiştim. Ne olduğu hakkında en ufak bir tahminim yoktu ve şuan o kadar çok korkuyorum ki.
"Tehdit etti Zeynep... Ya Zeynepten uzak durursun ya da İstanbulda hiçbir şirketle iş kuramazsınız dedi. Zor olsada ailemi düşünmeliydim Zeynep. Eninde sonunda beni,bizi hatırlayacaktın nasıl olsa.. ailemi korumalıyım dedim ve o yüzden uzak durdum. Kahretsin ki 1 buçuk senedir hatırlayamadın. Hep bir karşına çıkmayı demedim ama olmadı yapamadım korktum. En sonunda evlendirileceğini duydum tam herşeyi hazırlamış karşına çıkacakken elinde valizle sen evden çıktın. Daha sonra ise soluğu havaalanında aldık. Gerisini biliyorsun işte." Diyerek bakışlarını kaçırdı. Beynim yine işlevini durdurmuştu. Nasıl olur nasıl yaşadık bilmiyorum. Ama allah kahretsin ki babamdan herşeyi bekleyebiliyorum artık. Öz kızına bunu nasıl yapar? Nasıl?
