Mishandeld.

Hulp

Toen school klaar was keek ik nog een keer naar de foto, ik was echt verbaasd. Wie is hij? En waarom verdwijnd hij steeds? Ik kwam thuis en zag de man in mijn huis staan, ik was niet zo erg bang want ik wist dat hij toch niet echt was. Ik liep naar de woonkamer. "Hahaha, wie hebben we daar? Ben je er weer?" zei hij. "Nee ik ben er niet, en ga weg nu. Je bent hartstikke nep!" zei ik. "Hoho, rustig aan" zei hij terwijl hij me op de grond duwde. Hoe kan hij mij aanraken? Ik stond gelijk op. Ik rende naar buiten maar iemand pakte mijn hand, die man. "Laat me los!" schreeuwde ik keihard door de straat. "Laat me los!!" riep ik nog harder. Opeens kwam er een jongen op me afgerend. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij. Ik keek om me heen, de man is weer weg. "Uhm, niks" zei ik terwijl ik weer naar binnen liep.

Ik lag op de bank. Nadenkend, ik heb hulp nodig. Nu meteen, ik pakte mijn fiets en reed naar het ziekenhuis, ik moest gewoon weten wat er aan de hand is! Toen ik in het ziekenhuis liep zag ik de man helemaal aan het einde van de gang staan, ik ging gewoon op een stoel zitten en wachten wanneer ik aan de beurt was voor een afspraak maken. De vrouw riep me en ik maakte een afspraak. "Over 20 minuten ben jij aan de beurt bij dr. Jorens" zei de vrouw. "Oke" zei ik en ging weer op een stoel zitten. 20 minuten later was ik aan de beurt. "mevrouw Cooper" hoorde ik de dokter zeggen, ik stond op en liep naar het kamertje toe.

Ik vertelde het hele verhaal en de dokter keek me raar aan. "Ik weet niet wat er aan de hand is, dit heb ik nog nooit gehad, ik ga je nu even doorsturen naar een professionele dokter want je moet heel snel geholpen worden." zei de dokter. Ik moest met de bus naar Rotterdam. Bij de dokter moest ik het verhaal opnieuw vertellen. "Nou, dit is echt bizar, ik heb nog nooit iemand gehad met dit probleem, ik ga een paar testjes met je doen dan kan je hier even liggen" zei de dokter die wees naar een stoel met een enorme machine erboven. Ik ging liggen en ik had geen idee wat er gebeurde.

"Uhm, we hebben de test gedaan, nu mag je in de gang wachten tot we de uitslagen hebben " zei de dokter, en mn moeder heeft geen idee dat ik dit nu allemaal aan het doen ben, maarja ik had echt spoedig hulp nodig. Al snel werd ik weer geroepen. "Nou, dit is een hele zeldzame ziekte, tot nu toe ben jij de enige op de wereld die dit probleem heeft. Maar het is dus jij kan dingen zien die andere mensen niet zien, we hebben het hier niet over geesten maar gewone mensen, buitenaardse mensen. Ik zal je adviseren om niet gemeen tegen ze te doen. In die tussentijd gaan we medicijnen proberen te maken voor deze zeldzame ziekte" zei de dokter, ik was heel erg geschokt. Zal dit mijn leven verpesten?