Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 63

Herschreven

Pov Jasmine:

Ik ben weg van dat gebouw. Farah is dood en het heeft mij echt niet geraakt. Ook al heeft zij mij opgevoed en mij zoveel dingen geholpen. Het doet mij niets. Mijn ouders zitten voor me. Ze zien er niet uit en mijn moeder lijkt zoveel op mij. Mijn vader lijkt meer op Mina. Hoe gaat Mina reageren over dit? Gaat ze boos worden, omdat wij Farah hebben dood gemaakt? Of gaat ze blij worden, omdat haar echte ouders gewoon voor haar gaat staan? Of wordt ze verdrietig? Ik ben echt bang.

Yassine zit nu naast me en ik ben zo blij. Ik wil hem niet los laten. Hij verteld allemaal lieve dingen in mijn oor waar ik rustig van wordt. Ik heb zijn hand vast en ik speel ermee. Hij heeft zo lekkere warme zachten handjes. Ik zie ook een ring. Ik draai ermee rondjes en vraag me af van wie die dat heeft gekregen?

"Yassine van wie heb je die ring gekregen?" Vraag ik zacht. Hij glimlacht lief "heb ik van mijn lieve moeder gekregen. Dounia en Omar hebben er ook één. Mijn moeder heeft het gekocht als iedereen wat groter is. Ik heb hem nu en ik ben er blij mee alsof mijn moeder nu elke dag bij mij is. Ik wil hem nooit meer kwijtraken. Ik heb deze al 4 jaar en ik heb hem altijd om" zegt hij. Zo schattig!

"Wauw! Het is echt een mooie ring. Hoe is het eigenlijk met jou ouders?" Vraag ik gelijk. "Ze bidden elke dag en ze smeken elke dag dat jij weer terug komt. Iedereen ziet er niet uit, ze willen jou zo graag terug. Maar kijk nu is, je zit gewoon naast me. Ze gaan echt blij worden dat je weer thuis bent Jas" zegt hij en geeft me een kus op mijn mond. Ik glimlach en zet mijn hoofd tegen zijn borstkast. Hij streelt mijn haren en ik val al snel in slaap met Yassine naast mij.

~
"Jassie...kom we zijn thuis" zegt Yassine zachtjes. Ik doe mijn ogen open en ik zie Yassine zijn huis. Ik ga ze zien... ik ben bang. Ik kijk rond en ik zie mijn ouders niet?

"Yassine waar zijn mijn ouders?" Vraag ik gelijk en bang op mijn antwoord. "Rustig lieverd. Toen jij hebt geslapen hebben wij ze gebracht naar het ziekenhuis en gaan ze bij hun controleren, nu zijn ze bij Mounir zijn huis. Ze moeten heel goed uit rusten zei de dokter. En jij moet ook heel goed rusten" zegt Yassine. Ik knik opgelucht en we lopen naar Yassine zijn huis.

Yassine pakt zijn sleutels en doet de deur open. We lopen naar binnen en ik doe mijn schoenen en jas uit. Ik heb nog wel een beetje pijn, maar ik negeer het.

Yassine pakt mijn hand vast en we lopen naar binnen. Als ik in de woonkamer kijk zie ik iedereen verdrietig zitten en naar de grond kijken en niks zeggen.

"Hey" zeg ik zachtjes. Ze kijken op en als ze mij zien springen ze van de bank en rennen ze naar me toe. Iedereen knuffelt mij dood "l lucht" zeg ik stotterend. Ze laten mij geschrokken los.

Mina komt naar me toe en huilt en knuffelt me gelijk. "J jasmine ik heb je zo erg gemist... w waar was je?" Huilt ze. Ik knuffel haar terug en zeg "kom dan gaan we zitten en praten". Ze knikken allemaal en we gaan zitten.

Ik kijk naar Dounia en zie dat ze rode ogen heeft. Ze kijkt me aan en ik zeg dat ze naast me komt zitten. Ze komt gelijk naar me toe en ik knuffel haar. Ze is echt een zus voor me.

"Vertel! Wat is er gebeurt? Hebben ze wat bij jou gedaan? Wie waren het?" Vraagt Mina gelijk. "Rustig... ik ga het je vertellen. Alleen moet je goed luisteren en niet gelijk boos worden beloof je het" zeg ik. Ze kijkt me raar aan en zegt "beloofd".

Ik ben bang hoe zij gaat reageren. Maar ik moet het vertellen. Het is mijn lieve zus. Ik kan en mag niet tegen haar liegen. We horen elkaar te helpen.