Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 64

Herschreven

Ik schraap mijn keel en ik vertel dan mijn verhaal "Dus... toen ik naar de begraafplaats ging van onze vader" zeg ik gelijk. Hij is mijn vader niet, maar ik moet het maar zo zeggen...

Mina knikt en luisterd goed mee. "Dus ik ging weer onderweg naar huis en ik ging in een straatje waar eigenlijk niemand was en het was best vies, maar zo was ik sneller thuis. Ik hoorde dat iemand achter mij gingen lopen en ik keek naar achter, maar ik zag niemand. Ik ging verder lopen dus ik keek gelijk naar achteren en zag ik twee jongens. Ik rende super hard en ik dacht dat ik het kon redden, maar ze hadden me te pakken. Ik huilde en riep om hulp maar niemand kwam. Toen hoorde ik een bekende stem Sara... ze heeft wat voor mijn neus gedaan geen idee wat dat was, maar toen viel ik in slaap. Ik werd wakker en zat ik op een stoel. Iemand kwam binnen en" zeg ik en ik huilde zachtjes. Dounia houdt mijn hand vast en ze knijpt er zachtjes in.

"Je gaat me niet geloven, maar ik zeg het toch. Het was onze moeder. Nou het is niet eens onze moeder" zeg ik. Mina kijkt me raar aan en vraagt wat ik bedoel.

Ik zucht en zeg "Farah is onze moeder niet dus papa ook niet..." zeg ik. Ze kijkt me geschrokken "Dat kan niet... hoe?" Zegt Mina huilend. Ik knuffel haar en dan vertel ik alles tegen ze over wat ze mij allemaal hebben gedaan en hoe die pesters opeens kwamen en me hebben geslagen. Hoe Liam en Yunus en Amine mij hebben geholpen en hoe we nu hier zijn. Ik vertelde ook over onze échte ouders en dat onze vader veel op Mina lijkt en dat ze heel erg zwak eruit zagen en hoe Farah nu dood is gegaan door een bom.

Iedereen huilde en Mina weet niet wat ze moet gaan zeggen, ze is sprakenloos. Na een tijdje niks te zeggen kijkt ze me aan. "Hoe kan het dat ze ons hebben ontvoerd en dat ze pa... uhm wat bij hem heeft gedaan en dat ze tegen hem heeft gezegd dat wij 'kinderen' van hun zijn! Hoe harteloos kan ze zijn! Wat bezielde haar! Wat?!" Schreeuwt Mina boos en staat op en slaat alles op de grond wat ze ziet. Iedereen probeert haar tegen te houden en ik ook alleen het lukt niet. Omar komt snel naar haar toe en knuffelt haar. Ze knuffelt Omar terug en ze huilt en Omar zegt wat lieve dingen waar door zij rustig van wordt. Omar pakt haar op en brengt haar naar zijn kamer en nu zijn wij er nog.

"Ach lieverd toch... je maakt te veel mee voor z'n jonge leeftijd. Ga maar even snel douchen en dan maak ik voor iedereen eten" zegt Hafsa en geeft me een kus op mijn voorhoofd en ik zeg nog bedankt en loop naar boven.

Dounia komt naar me toe en knuffelt me gelijk. "Ik heb je zo erg gemist Jasmine je wilt niet weten... ik heb elke dag gehuild en gebeden dat je snel terug moet komen. Jou neven en Hajar missen je ook. Iedereen hier. Ik ben zo blij dat je terug bent zusje" zegt Dounia huilend. Ik huil ook "ik misde jullie ook super erg ik dacht dat ik jullie nooit meer zou zien, maar Alhamdullilah leef ik nog en ben ik nu hier bij jullie" zeg ik.

"Kom ga je opfrissen, hier is wat kleren van mij en ga maar snel douchen. Roep me maar als er wat is oke" zegt Dounia. Ik knik en bedank haar en ga snel douchen.

Ik heb net lekker gedoucht en doe Dounia haar kleren aan. Ik loop uit de badkamer. Ik loop naar Omar zijn kamer en zie dat Mina aan het huilen is. Omar knuffelt haar en zegt wat tegen haar. Ik kan dit niet aanzien hoe pijn mijn zus lijdt. Ik doe zachtjes de deur dicht en loop naar beneden.

Ik zie Dounia en haar moeder koken en Yassine zijn vader op de bank krant lezen. Ik kijk rond en zie geen Yassine. Ik loop naar Dounia en Hafsa.

"Hey" zeg ik en pak een glas en drink wat water. "Hallo lieverd. Heb je lekker gedoucht. Voel je wat beter heb je honger?" Vraagt ze allemaal. Ik lach zachtjes "ja natuurlijk Hafsa... ik wil jullie bedanken dat jullie zo veel voor mij en Mina doet en dat wij hier morgen blijven" zeg ik. Ze glimlachen en we knuffelen.

"Kan je even kijken waar Yassine is hij is opeens weg" zegt Hafsa en gaat verder met koken. Ik knik en ik kijk Dounia aan. Ze knipoogt en ik word helemaal rood en ik loop naar boven. Als ik in zijn kamer ben aangekomen klop ik.

"Kom maar" hoor ik Yassine zachtjes zeggen. Ik haal diep adem en blaas het uit, alsof ik een presentatie ga houden. Ik doe zachtjes de deur open en ik zie Yassine. Zonder shirt! Op zijn bed liggen. Als hij mij ziet kijkt hij gelijk blij naar mij. Ik glimlach en kijk verlegen naar beneden. Ik hoor hem lachen en hij komt naar me toe. Hij doet zijn wijsvinger en zijn duim tegen mijn kin en duwt mijn hoofd omhoog. Ik kijk naar zijn mooie licht bruine ogen aan. Waarom is hij zo mooi?

"Gaat het al wat beter?" Vraagt hij bezorgt. Ik knik en kijk hem alleen maar aan en ik zeg niks.

Als hij weet dat ik niks ga zeggen doet hij mijn plukje haar achter mijn oor en geeft mij een kusjes op mijn nek. Het kieteld en ik lach zachtjes. Hij lacht ook en geeft mij dan een kusje op mijn wang en dan mijn mondhoek en daarna op mijn lippen. Hij duwt me zachtjes tegen de deur en doet de deur opslot...

Hij zoent mij zachtjes en ik zoen hem terug en doe mijn handen tegen zijn borstkast. Hij tilt mij op en ik vraag me af hoe die dat doet terwijl ik zo zwaar ben. Maar ik negeer het want zijn kus is zo.....

Hij zet mij rustig neer op zijn bed en komt op mij liggen zonder dat onze zoen verbreekt. We stoppen en hijgen. We kijken elkaar aan "ik hou van jou" zegt Yassine zachtjes. Ik glimlach en zeg "ik hou ook van jou Yasje". Hij glimlacht en geeft mij nog een kus op mijn lippen en komt naast me zitten en knuffelt me. Ik knuffel hem terug en ik val al snel in slaap.