Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 12

Herschreven

Ik sta nu voor een heel groot huis. "Is dit jou huis" zeg ik kijkend naar haar huis. "Nee, is van mijn buurman. Dat is mijn huis" zegt ze een wijst naar een doos die op de grond ligt. Ik kijk haar lachend aan en schud mijn hoofd.

"Kom abla" zegt Dounia. Ik loop achter haar aan en lopen naar binnen en ik vraag gelijk "zijn jou ouders thuis? Want ik zie er niet uit" zeg ik tegen haar. Ze kijkt me echt te droog aan en loopt zonder wat te zeggen naar binnen. Okee...

Ik hoor paar stemmen in de keuken en ik kijk Dounia bang aan. "Het zijn mijn broers maar" zegt ze. Ik schrik en kijk naar de spiegel die naast me staat en kijk naar mezelf. "Hey varken ben je nog steeds dik" "dikzak" "wat voor kleren heb jij dan aan, zwerverkleren?" hoor ik stemmen in mijn hoofd. Ik krijg tranen en kijk naar Dounia die mij geschrokken aan kijkt. "Wat is er Jasmine" Zegt ze gelijk.

"N niks" zeg ik stotterend. "Hoe bedoel je niks! Je huilt niet zomaar" zegt ze boos. Ik zucht "ik keek net naar de spiegel en hoorde stemmen van mijn pesters" zeg ik huilend. Ze knuffelt me stevig en zegt paar lieve woorden. "Kom naar boven" zegt ze. Ik knik gelijk en net dat ik naar boven wouden gaan hoorde ik stemmen van achter.

"Dounia? Wat doe jij thuis? Je hebt toch school tot half 3?" Vraagt een jongenstem. Ze zucht "we hebben uitval" zegt ze dood normaal. Haar broer kijkt haar aan alsof ze liegt, maar knikt dan maar.

We lopen naar haar kamer en ik kijk rond. Is evengroot als mijn woonkamer, alleen is haar kamer wat groter. Ik zie allemaal foto's van haar met haar broers denk ik en haar ouders. Tweepersoonsbed en inloop kast en nog veel meer in haar kamer dat het te veel is om op te noemen.

"Heb je goed gekeken" zegt Dounia lachend. Ik knik lachend. "Kom zitten abla" zegt Dounia. Ik loop naar een stoel en ga dan zitten. "Wil je trouwens nieuwe kleren, want jou kleren zitten nu vol met ketchup?" Vraagt Dounia. Ik kijk haar twijfelend aan en ik knik dan maar.

~
Ik ga helemaal stuk om Dounia haar verhaal. Hoe een ezel achter haar aan ging rennen in Turkije. Ik lach zo hard dat ik zelfs van haar bed ben gevallen. Wij gaan helemaal stuk.

Ik hoorde iemand de deur van Dounia openen en kijk dan wie het is. Ik kijk van beneden naar boven en dan zie ik een knappe jongen. Ik kijk naar zijn ogen en wow... zo mooi licht bruine ogen. Hij heeft een traningspak aan, raad eens i love it! Zijn haar is in model gedaan. Okee.. ik bedenk me nu dat ik iets te lang naar hem kijk. Ik kijk gelijk weg en kijk naar ons eten.

"Wat lachen jullie zo hard?" Vraagt hij. Ik zeg niks en kijk nog steeds naar ons eten. "Is lachen verboden?" Vraagt ze en kijkt hem hc aan. Ik lach en hij kijkt me aan van "waarom lach je" en ik stop dan met lachen. Hij kijkt ons paar keer aan en schud dan zijn hoofd en doet de deur dicht. Beter, want het was te akward.

"Ik zag je wel naar hem kijken" zegt Dounia grijnzend. Ik kijk haar niet begrijpend aan en zeg dan "waar heb jij het over". We kijken elkaar aan en lachen weer en ze gaat door met haar verhalen van vroeger toen ze naar vakantie is gegaan naar Turkije en Marokko.