Zapraszamy do wakacyjnego wydania POGODNIE!
W końcu, po miesiącach pracy i wysiłków, uczniowie dobili do brzegu zwanego możliwością relaksu i odpoczynku. Wielki szyld głoszący ❝wakacje❞ nareszcie ukazał się naszym oczom, przynosząc ze sobą nieboty...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Płakałaś. Twoją twarz wykrzywiły spazmy, usta rozpłaszczyły się jak u ropuchy, oczy zawęziły do maksimum. Z rzęs na ramię nieregularnie kapała ci woda, tworząc kałuże na niebieskich kafelkach i policzkach, zarumienionych jak u pięciolatki.
W przenośnym radiu leciała kolejna piosenka Ralpha Kaminskiego, a my łkałyśmy, leżąc na stole prawie nago i bez niczego, poza tym blatem i świtem, ledwo rozpoczynającym swoją świetlistą podróż za oknami.
W takiej to scenerii ścierałaś sentymentalnie moje łzy, niczym makijaż permanentny, w rytm oddechów kukułki ze starego zegara nad kominkiem. Obok naszych splecionych rąk leżały przeterminowane czereśnie, wcześniej umiejscowione za płatkiem twojego ucha - jedyne kolczyki, na jakie było nas wtedy stać. Woda w bali chlupotała burzliwie, wrząc wręcz, usiłując poskromić słoną wydzielinę dziewczęcych oczu poprzez inhalację, a opary mydlane przedostawały się do mojego nosa, między wargi i małżowiny uszne, drażniąc je niemiłosiernie. Kolejka panienek w białych sukienkach (czyhających przed drewnianą misą) kręciła się wokół nas nerwowo, przypominając zbyt cienki, chiński parawan, nie będący w stanie zakryć choćby brzucha przed spojrzeniem podstarzałego wychowawcy. Twoje poszarzałe dłonie, przywołujące na myśl te staruszek mijanych na ulicy, gładziły moje z dozą pewnej protekcjonalności.
Nagle jednak zerwałaś się z miejsca, jak po zastrzyku heroiny i chwyciwszy odpoczywającą niedaleko lampę, wymierzyłaś nią w stronę przechodzących dookoła zjaw. Opiekunka zareagowała natychmiastowo, a ty w tym samym momencie upadłaś, po otrzymaniu ciosu w głowę. Na szczęście ją (po tylu latach przesiedzianych za kratami) miałaś twardą. Nie martwiłam się więc zbytnio, porzucając myślami twoje ciało i unosząc je ku rzeczom bardziej wzniosłym. Nikt by się tego nie spodziewał po dzieciaku z ośrodka wychowawczego, jednak my także posiadamy zdolność myślenia. Czasem nawet jesteśmy inteligentni.
Nie dane mi jednak było odpłynąć w fantazjach, gdyż czas kąpieli dobiegł końca i mieliśmy wracać do pokoju. Nie wiedziano tylko, co zrobić z tobą. Leżałaś na posadzce, udając trupa, a ja dosłownie przez sekundę zapragnęłam znaleźć się obok ciebie i odpocząć trochę. Wiem jednak, że byłoby to nie w porządku w stosunku do twojego wychudzonego ciała, więc przykryłam cię muślinową chustą w księżyce i pozostawiłam rozciągniętą w dramatycznej pozie, pokrytą skraplającą się parą wodną.
Idąc korytarzem z resztą wychowanek nabrałam nieposkromionej, swawolnej ochoty na odprawianie czegoś wspaniałego. Wyrwałam się więc ze świętobliwego korowodu i pobiegłam na trzecie piętro, tupiąc głośno stopami obutymi w czerwone lakierki. Prędko wleciałam do opuszczonego przez nas pomieszczenia o numerze 121 i narzuciłam na siebie niebieską suknię, rozpieszczając skołtunione włosy. Nie spędziłam nad tym dużo czasu i zostawiwszy dla ciebie krótką wiadomość na łóżku, wyszłam.
Stojąc pod drzwiami mieszkania naszych sąsiadek odetchnęłam głęboko, by następnie wejść do środka oknem (wykradziony klucz został na twojej szyi) i porwać z toaletki sznur pereł, zauważony przeze mnie już wieki temu. Gdy mi się to udało podskoczyłam z radości, przełożyłam nogi przez parapet, zrzuciłam buty na ulicę i zeskoczyłam na balkon nadzorcy. Pokazawszy mu język przez szybę pomknęłam ścieżką w stronę niedalekiego miasteczka, gdzie czekał już na mnie zniecierpliwiony jubiler. Fałdy halki szumiały przy moich nogach, wstążka umiejscowiona w talii przestała spełniać swoje zadanie. Na rynek wbiegłam zdyszana, a gorset nie ułatwiał sprawy. W dodatku puściło mi oczko w kabaretkach, zaś stłoczeni niedaleko ludzie z pewnością podejrzewali mnie już o uprawianie czarów.
Targu z przemiłym panem dobiłam szybko (choć ze względu na rudość moich włosów był z lekka nieufny), a za parę pomiętych banknotów kupiłam dla nas butelkę rumu, do skonsumowania na dachu tuż przed kolejną próbą samobójczą.
Wracałam z dziką satysfakcją płynącą w żyłach, mając nadzieję na to, że już się obudziłaś. Tuż przed bramą zakładu zaciągnęłam się wolnością i spojrzałam w górę.
Dopiero wtedy pierwszy raz dostrzegłam napis umieszczony nad wejściem.
