My Love and My Illness

Chapter 2

"Yes. That's right Ms. Faith. He's my son, Joseph Mary. The one you're going to tutor and guide on his studies from now on." the Chairman said.

"Huh? What the hell. I didn't hear anything about this dad. Stop kidding." Joseph said in an angry tone.

"I'm not kidding here Joseph, In fact I'm more than serious about this matter. You know the fact that you're going to be the future chairman of this school and yet you're not taking your studies seriously."

"Don't decide on your own you stupid father. I'm not interested in taking over this school so stop bothering me about this kind of matter. If that's all I'm leaving." Lumabas na ng Chairman's office si Joseph.

"Ummmm...." I whispered.

"You saw it right? That's how my son acts towards me. Hindi ko alam kung bakit siya nagkakaganyan. Wala akong choice kundi ipaubaya ang university na ito sa kanya dahil siya ang nag-iisa kong anak. Anong klase ako ng ama kung hindi ko kayang disiplinahin ang sarili kong anak." dama ko ang sakit na nararamdaman ng Chairman.

I wish ganito din sa akin ang mga magulang ko. Ganto din sila kaconcern sa akin. Hindi puro business ang nasa isip nila. Maswerte nga si Joseph dahil nag-aalala ang ama niya sa magiging future niya pati ng university na ito.

Ako? Lagi nalang "Ikaw ang magmamana ng kumpanya natin kaya sa ayaw at sa gusto mo kailangan kang mag-aral ng mabuti. Sa oras na makita kong bumaba ang marka mo. Hindi kana muling makakagawa ng ibang bagay maliban sa pag-aaral. Ayokong mapahiya sa mga kaibigan ko tandaan mo yan." ang sinasabi ng mga magulang ko.

Puro negosyo nalang ang nasa isip nila. Ni hindi na nga nila tinatanong kung nakakain ba ako ng mabuti o kung nagkakasakit man ako.

Sa totoo lang. Napapadalas na itong panghihina na nararamdaman ko pero hindi ko nalang sinasabi sa kanila dahil panigurado "We're busy. Better to just call a doctor over." Ang sasabihin nila kaya tinitiis ko nalang dahil parang over fatigue lang naman itong nararamdaman ko.

"Mr.Chairman, Alam niyo po maswerte talaga ang anak niyo sa inyo. Na nakuha niyo pang mapaiyak dahil lang sa pagsuway niya sa inyo. Isa lang po iyang patunay na mabuti kayong ama." Naglakad ako ng mabagal papalapit sa kanya. Hinawakan ko ang kamay niya.

"Mr. Chairman, 'wag po kayong mag-alala. Gagawin ko po lahat ng makakaya ko para maiayos ko po ang pakikitungo ng anak niyo sa inyo." I said.

Binitawan niya ang kamay ko at ipinatong ito sa ulo ko.

"Salamat. You're really a nice and strong lady. I bet you're parents are very proud of you. Well then, Can I entrust my son to you?" he asked..

"I wish they were really proud of me. My pleasure Mr.Chairman."

I walk slowly hanggang sa makalabas ako ng office. Napaupo nalang ako sa sahig.

I wonder why does my legs turning numb for some time. Sa pagod lang siguro ito.

Tumayo uli ako at naglakad, I place my hand in the wall so that I can maintain my balance.

*Next day*

"Morning Sis!" Masayang bati sa akin ng bestfriend kong si Jo.

"Good Morning Faith!"

"Mornin'"

"Yoh! Good morning Faith!"

Bati pa sa akin ng mga iba ko pang kaklasi pati mga ibang students na din specially mga kouhai ko. (A/N: kouhai means juniors)

"See. You're pretty popular sis. Alam na alam kasi sa campus na you got the highest score in statistics and top the midterm exam. Plus mo pa yang humble attitude and Pretty face mo. San ka pa diba?" Pambobola ng magaling kong kaibigan.