Nieskończone historie

Rozdział 4

Thorgan stał za linią strzelców wykrzykując rozkazy i rzucał czary. Jego mała armia broniła się przed niezliczonymi hordami wielkich zielonych stworów uzbrojonych w duże topory. Na sobie mieli tylko skóry dzikich zwierząt. Orki. Niektórzy szarżowali piechotą, inni jeździli na wielkich nosorożcach waląc w bębny bojowe. 

Na niebie latały kilkumetrowej długości gady z wielkimi skrzydłami i ogonami, z których ciekła trucizna. Wywerny, bo tak nazywały się te potwory, spadały na żołnierzy dźgając i porywaj ich do chmur.

Thorgan wiedział, że jest sobą, ale nie mógł kierować swoim ciałem. Był obserwatorem jakiś wydarzeń.

Nieliczni kusznicy i elfowie strzelali do nadciągając hord orków, podczas gdy Thorgan z trójką innych magów zrzucał z nieba kolejne bestie za pomocą kul ognia, wiązek błyskawic, wybuchów i czystej magii uformowanej w różne kształty. 

Setka halabardzistów wbiła swoje bronie w ziemie i czekali na coraz szybciej zbliżające się uderzenie. Zza linią halabard stały dumnie wyprostowane istoty. Świeciły jasnym światłem dodając otuchy wojownikom w pierwszym szeregu i oślepiając nadchodzące bestie swoją magią.

Kiedy orcza fala miała zalać obrońców, Thorgan obudził się w łóżku w Perspelos.

W głowie dudniły mu słowa ,,Jeszcze nie teraz". Thorgan miał mgliste wrażenie, że  już słyszał ten głos w ,,poprzednim" życiu.

Godzinę później przyszedł po niego Gareth. Zaprowadził go do sali tronowej, gdzie już czekał na niego król. U jego boku nie było czarodziejów, ale nadal towarzyszył mu zastępca tronu. 

-Nareszcie jesteś- najwyraźniej król zapomniał, że mag przyszedł wtedy, kiedy po niego posłał.

-Wasza Wysokość-ukłonił się Thorgan- jaka próba mnie czeka?

-Aż tak ci się spieszy na front?- król wzruszył ramionami pokazując brak zainteresowania życiem nowego kandydata na dowódcę- nic szczególnego. Otrzymasz dowództwo nad częścią frontu.

-Czy mógłbym dowiedzieć się czegoś więcej na temat sytuacji na froncie?- spytał Thorgan, po czym szybko dodał- oczywiście wiem mniej więcej co się dzieje, ale szczegółów nie znam.

-Czyli zapewne wiesz, że Twierdza Orina  została kompletnie zniszczona, a jej właściciel brutalnie zamordowany?- władcy odpowiedziała cisza- czyli nic nie wiesz. Tydzień temu wojska z bagien przeszły do ofensywy niszcząc po drodze wszystkie posterunki. Trzy dni temu zburzyli fort Orina i maszerują prosto na stolicę. Nasze armie są rozbite i walczą tylko najodważniejsi i ci najbardziej zdesperowani. Sytuacja jest krytyczna, dlatego z przyjemnością przetestujemy twoje usługi, ,,generale".

-Dobrze...- Thorgan zastanawiał się chwilę na odpowiedzią- którą część frontu muszę pokryć?

-Jedną z centralnych części. Dostaniesz trzystu zbrojnych, dziesięciu magów i trzydzieści jeźdźców gryfa wraz z wierzchowcami. A, Gareth wyruszy z tobą, aby regularnie informować mnie o twoich postępach- wymieniał król.

-Kiedy wyruszam?- mag zadał ostatnie pytanie.

-Teraz- odparł król.

Thorgan przed wyjazdem jeszcze raz wrócił do pokoju. Zabrał swoje rzeczy i przyjrzał się sobie w lustrze. Jego czarne włosy były obcięte na krótko. Wczoraj kompletnie zgolił brodę. Przez chwilę patrzył w swoje brązowe oczy, a potem wyszedł aby spotkać się z rekrutami.

Kiedy wszedł do kwatery wszyscy natychmiastowo wstali na baczność

-Spocznij- powiedział Thorgan, poczekał aż ludzie usiądą, po czym kontynuował.- Mam na imię Thorgan i będę wami dowodził na froncie. Przyjdzie nam się zmierzyć z wojskami Bagien. Oczekuję od was pełnego skupienia. Weźcie potrzebne wam rzeczy i wyruszamy.

Żołnierze szybko zabrali broń i jakieś pamiątki. Prawie każdy z nich poza mieczem lub włócznią miał przy sobie talizman na szczęście, kamień lub pierścień.

Następnie Thorgan spotkał się z magami, jeźdźcami gryfów i Garethem. Magowie wyglądali na doświadczonych i z pewnością znali się na swojej robocie. Jeźdźcy gryfów robili wrażenie dzięki swoim wierzchowcom.

Droga na front szybko minęła. Jego kompania okazała się radosną grupką świeżo przeszkolonych rekrutów. Tylko magowie  i Gareth wydawali się mieć jakieś doświadczenia wojenne. To zadanie mogło być jednak jeszcze trudniejsze, niż Thorgan przypuszczał.

Jeźdźcy na gryfach otrzymali rozkaz ciągłego patrolowania okolicy. Thorgan pamiętał taktykę jaszczuroludzi- głównych mieszkańców bagien. Uwielbiali chować się w krzakach i wybiegać na wroga z szablami i dziesiątkując strzałami. Mimo, że byli jeszcze na terenie nieobjętym walką, to jakiś oddział mógł się tutaj zakraść. Dowódca nie miał ochoty stracić oddziału przed dojściem na pola walki.