Maurell High; School Of Death

Chapter 4;Kind Hearted

Chapter 4;Kind Hearted

"isang napakalaking kabaliwan kung maituturing na nakaligtas kayong dalawa mula sa rooftop na iyon, wow! as in wow! hindi man lang kayo nagalusan!!?"
hindi maka paniwalang wika ng School Nurse

"aalis na ako. ikaw narin ang may sabi. hindi ako nagalusan o kung ano man!"
wika ni Ahki

"sandali. ilagay mo muna dito name mo then pirma mo at date ngayon..at exact time narin pala."
ani ng school nurse

"dami naman! sige na nga!"
at agad na ginawa ang sinabi ng Nurse

tinitigan muna niya ang lalaking takot naman palang mamatay at saka natawa bigla

"tsk.."
Ahki

at nang tuluyan ng lumabas si Ahki ay pumasok naman si Kyro,

"ahm iho? kaibigan mo ba ito! "
tanong nang nurse na hindi niya pinansin

"nasaan ang notebook na nilalagyan ng patients name?"Kyro

"nandyan! sa may mesa.."Nurse

hindi na nagpakundili si Kyro at agad na hinanap ang pangalan ng pinakahuling pasyente

"Ahkira pala huh?"
tanging nasabi ni Kyro saka lumabas

Ahkira Point Of View

"that bitch! ewan kung anong tinirang droga niyan!!"

"grabiii talaga guys? tumalon siya sa building and TAKE NOTE? TINULAK NIYA YUNG LONER?"

"oo nga eh! buti at buhay parin sila... nakakapagtaka lang? paano pa sila nabuhay?"

"well,kita niyo naman yung ginawa niyan kahapon kila Thaila! at kanina kela Stella?"

tumigil ako sa paglalakad at hinarap sila nang nakangiti

"oh! bakit kayo huminto? sige lang...magkuwentuhan pa kayo! "
nakangiting wika ko sakanila

nabalot naman ng katahimikan ang paligid

"boring ba mga buhay niyo dahil wala kayong napagchi chismisan?? sige na! ituloy niyo lang..kaysa naman magpakamatay pa kayo dahil lang sa BORING NIYONG LIFE!"
and with that umalis na rin ako nang School saka naglakad lakad papuntang park

......Park

"Mommy,please buy me cotton candy?"

"osige,wait me there ok? just behave there!"

tinititigan ko lang ang bata habang masayang nilalaro ang manika niya..

hmm... masuwerte siya at may mommy siya!
sana lumaki siyang kasama ang pamilya niya!

"huy! bata..akin na tong mga gamit niyo! "

"oh bakit? nag papaalam ka pa?"
tanong ko sa magnanakaw

"wag kang magsusumbong kun~~"
hindi na niya natapos pa ang kanyang sasabihin dahil agad ko siyang sinapak at tinuhod ...

"kung ako sa iyo! magnakaw ka, kung may kasama ka ok? tsk. umalis ka na!"
naka ngiting suhestiyon ko sa mama

"oh my gushh! baby? nasaktan ka ba? kasalanan ko to! dapat hindi kita iniwan mag isa!"
nag aalalang wika ng isang ina

"Mommy, she is my new Idol? She save me! she is so brave!"
ani ng bata

"ahmm! iha? salamat, salamat talaga ng marami! hay naku! hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring masama sa anak ko! salamat talaga iha! nang marami!"

"walang anuman!"
maiksing sagot ko sakanya

hmm? mabuti siyang ina! dahil mahal niya ang anak niya!

nakaka panghinayang lang kasi ako..
buong buhay kong hindi naranasan magkaroon ng magulang.. o miski ina!
na nandyan sana para sa mga hinanaing ko..
napagsasabihan ko ng lahat ng gusto kong sabihin...
yung nandyan sana para dumalo sa kahit na ano..
para supurtahan ako.. yung matutuwa sana sa mga maliliit na bagay na narating ko...

pero wala eh! wala ako nang lahat!
at sa tingin ko.. unti unti na nga akong naniniwala sa lahat na wala akong silbi..

pero.....

Whahaha bwahaha No!

Someday! I will be Extraordinary! Someday! I will proved them one by one.. WRONG!

Someday..

hanggang sa ngayon paulit ulit ko paring ina alala kung bakit ba ako pilit na pinandidirihan, pinagtatabuyan at itinakwil nang magulang ko..
siguro? naghahanap lang ako ng sagot kung bakit nila ginawa yun sakin....
kahit na hindi ko maintindihan ay iintindihin ko ...

"teka iha! samahan mo muna kami mag dinner? pasasalamat ko na ri~~"
hindi ko na siya pinatapos

"Maam! hindi porket may nagawa akong mabuti sa inyo ay karapat dapat niyo na akong pagkatiwalaan."

"pero..salamat parin!"
sabi nang ina

umupo ako sa isa sa mga bleacher ng park

"kahit pala. sa labas ka na nang School nakaka irita pa rin ng ugali mo!"

"oyyyy! san ba ang punta mo? hahah wag mong sabihing sa simbahan?"

"so? sa Simbahan nga? hahaha!"

"ganyan ka ba ka walang respeto para pagtawanan ang Simbahan?"

sabi ko sakanya nang hindi siya nililingon

"di ah! tsk. actually di ko talaga expected na pupunta ka rito hihihi"

"hindi mo ako kilala! so expect the unexpected"
agad na akong pumasok sa loob ng simbahan at lumuhod

"Lord thanks for always reminding me that I have you by my side where ever I go.Lord God thank you for always making me realize the real essence of life. And Lord, please help those people who ignore you.Please help them by touching their heart and make them feel that they are not alone, they are not against everyone, beacause they had you as their SAVIOR.
In The Name Of Jesus Christ And The Holy Spirit.
Amen.