Daha Uzay ve Toprağın bilmediği bir şeyi Melen'e söylemiştim. Pişman değildim çünkü eğer söylemeseydim bana Gökyüzü deyip duracaktı.
Hoş attığı mesajlardan anlaşılan demeye devam edecekti. Ama benim gözlerim dolmuştu bile.
Konsere geleli bir 5 dakika oluyordu ve henüz Teoman gelmemişti. Çünkü erken gelmiştik. Evet hayvan gibi yemiştik.
"Mayıs ben bir lavaboya kadar gidip geleceğim."
"Seninle gelmemi ister misin kuzu?"
"Teşekkürler. Ben giderim."
Bana öpücük gönderdiğinde karşılık vermedim. Çünkü ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.
Annem ve babam 1 yıl önce ölmüşlerdi.
Gerçek şu ki; annem bir anlık sinirle önce babamı sonra kendini öldürmüştü.
Ancak daha sonra onun şizofreni olduğunu ilaçlarına denk gelince anlamıştım. Ve henüz onları aklımdan çıkaramıyordum.
Rüyalarıma giriyorlardı. Annem babamla kavga ediyordu. Ve... ve. Ve sonra...
"Ayda iyi misin?" Bu Uzay'ın sesiydi.
Ne yani beni merak mı etmişti.
"E-evet iyi-iyiyim." Lanet olsun. Sesim titremişti. Uzay utanmıştı sanırım.
"Teoman geliyor da... onun için... şey etmiştim.. neyse ben gideyim. İyisin değil mi?"
"İyiyim. Geliyorum birazdan."
Aynada kendime baktım. Makyajım yoktu. Sevmezdim çünkü sulugözün tekiydim. Bir ağlasam pandaya dönerdim.
Gözlerimi silip yüzümü yıkadığımda artık gidebilirdim. Zaten Teoman'ın sesi de geliyordu.
Çantamı alıp tuvaletten çıktım.
Sanırım bu hikayeye ara vereceğim. Çünkü aklımda deli deli kurgular dönüyor.
Bb💖
