Ani bir hareketle Ece'nin yüzüne yumruğumu geçirince kadın yere düşüyor. Tüm gücümle koşmaya başlıyorum. Çevremdeki insanlar bana sanki deliymişim gibi bakıyor. O sırada kulağıma tiz bir ses geliyor. Bu bir alarm. Fark ettiler. Hayır.Buradan çıkmalıyım. Şu an tek düşündüğüm şey bu. Arkamdan geliyorlar. Kaslarım yanıyor. Koşmalıyım. O anda aniden boş bir koridor görüp oraya koşuyorum. Koridor, bu bilim merkezine göre fazla ıssız. Hemen bir odaya dalıyorum. İzimi kaybettirdim mi acaba? Odada birkaç serum, bir çift eldiven, biraz kurabiye ve bir tabanca var. Sanki bilerek konmuş gibi. İçimdeki ses almamı söylüyor. Silahı tuttuğum gibi kavrıyorum. Bu tabanca tanıdık geldi. Fazla tanıdık.
Eldivenleri elime geçirdiğim gibi kapıya yöneliyorum. Korkuyorum; ama burada da kalamam. Burada güvende değilim. Kapıyı dikkatlice açıp sağa yöneliyorum. Tam koşmaya başlayacakken koridorun sonunda biri beliriyor. Ece. Bana öfkeyle yürüyüp konuşmaya başlıyor.
"Bunu sen başlattın,ben bitireceğim." Yüzündeki morluk her tarafı kaplamış.
"Ece,mantıklı düşünemiyorsun." Kalbim hızlanıyor. Elimi çaktırmadan tabancama götürüyorum.
"Bunu bize sen yaptın! Sen bizim türümüzü yok ettin! Yanına mı kalacağını sandın Çağrı Kutlar? Belinden tabancasını çıkarıyor.
"Artık bitti."
Silahı bana doğru doğrulturken, içgüdülerim harekete geçiyor. Aniden ben de silahımı ona doğrultuyorum. Birden bire gözümü öfke sarıyor. Tetiği çekiyorum. Nedense bu olay sıradan geliyor. Sanki silah kullanmayı biliyorum. Ece yere yığılmadan önce bir şeyler söylüyor. Kanımı donduracak cinsten.
"Bundan kaçamazsın."
Etraf kan gölüne dönüyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LABİRENT
Science FictionSoğuk, tenine işliyordu. Vücudunda sayılamayacak kadar yara vardı. Gözleri anlamsız bir şekilde boşluğa bakıyordu. Böyle bitmiş olamazdı. Bu savaş böyle bitemezdi. Yıkık dökük bir harabenin içinden çıkarılan ve dünyanın başına bela olan bu genç, şi...
