Love Has No Rules

hoofdstuk 1

Ken je dat gevoel waarbij je voelt dat je anders bent dan anderen? Dat er iets is dat mensen vreemd aan je vinden. Dat je niet echt bij de groep past. Maar weet je... dat hoeft ook niet.

Hier ben ik dan. Nieuw leven, nieuwe school. Ik ben Ruben. Ik ben zover ik weet de knapste jongen op mijn oude school. Ik ben nu 15 jaar oud en kan iedereen krijgen als ik daar zin in heb.

Dit ben ik

Ik woonde in Durbuy maar ben verhuist naar Merelbeke . Ik zal mijn vrienden niet missen want ik heb er geen. Alle meisjes willen met mij samen zijn en alle jongens willen mijn vrienden zijn gewoon om bij de meisjes te zijn die met mij samen willen zijn. Maar ja, waarschijnlijk is het hier hetzelfde. 'Hey, jij bent de nieuwe!' hoor ik iemand zeggen. Ik kijk achter me en zie een meisje van 15 achter me staan. Ze heeft bruin haar en blauwe ogen.

'Ik ben Karen, jij bent Ruben, niet waar?' zegt ze. 'Dat klopt.' antwoord ik. 'Moet ik je een rondleiding geven?' zegt ze. 'Oké...' zeg ik snel en dan trekt ze aan mijn arm en toont ze het hele gebouw. 'Dit is onze klas: T1.03 . Toevallig zitten we in dezelfde klas.' zegt Karen'We moeten over 5 minuten in de klas zijn dus ik zie je straks.' zegt ze en loopt weg om de andere nieuwe leerlingen rond te leiden. Ik zoek ergens een bank om te zitten. Als ik de bel hoor ga ik naar mijn klas. 'Beste leerlingen, vandaag krijgen we een nieuwe leerling.' zegt onze klastitularis. 'Kom binnen.' Ik kom de klas binnen en zie dat alle meisjes weer zoals vorig jaar met open mond en grote ogen naar me kijken. 'Stel je maar voor.' zegt de titularis. 'Hallo, ik ben Ruben, ik ben 15 jaar en ik hou van muziek.' stel ik me voor. 'Oké, dank je Ruben.' zegt de titularis.'Waar mag ik zitten?' vraag ik. Ik hoor onmiddellijk alle meisjes roepen: 'Naast mij!' Ja NOT! Ik ga naast Karen zitten. 'Oké dan gaan we nu starten met de les.' zegt de leerkracht. 'Omdat je waarschijnlijk de hele vakantie in de zon je hersenen hebt laten aanbakken, gaan we beginnen met wat leerstof van vorig jaar.' zegt ze. Oh nee. Als er een vakantie is, ben ik al direct vergeten wat wat er is gebeurt voor de vakantie. De leerkracht haar naam is mevr. Stimpelberg. Wie noemt er nu zo?
Dit is ze

'Oké, als je een getal vermenigvuldigt met de vierkantswortel van bla bla bla...' Ik besluit niet te luisteren en gewoon te tekenen in mijn cursus. Ik teken en let totaal niet op. 'Je bent je hulplijnen vergeten uitgommen.' zegt Karen als ze mijn tekening van een pegasus ziet. Ik ben goed in tekenen. Ik kijk naar de pegasus die de wiskundige oefeningen vertrappelt. 'Ruben en Karen! Is het plezant daar?' zegt de leerkracht. 'Let niet op haar, niemand kan haar af.' zegt een jongen aan de andere tafel. 'Ik ben Arnaud.' zegt hij. 'We praten straks verder.' Ik probeer dan toch nog een beetje op te letten maar jammer genoeg lukt dat niet. Uiteindelijk is het lunchpauze. Ik ga naar de cafetaria en bestel een broodje Kate (broodje met zalm, mozzarella, pesto en basilicum). Als ik een tafeltje ga zoeken vraagt iedereen of ik bij hen wil zitten. Serieus. Ik bedoel... zo knap ben ik toch ook niet? Dan zie ik Karen met Arnaud aan een tafel zitten. Arnaud is een jongen van mijn leeftijd met krullen, een beugel en blauwe ogen.

'Waarom is mevr. Stimpelberg zo irritant?' vraag ik. 'Wie, mevr. Stinkbek?' vraagt Karen. 'Only God knows.' antwoord Arnaud. 'Sorry hoor, maar eh...dit is onze bank.' zegt een of andere jongen in een honkbaljasje. Achter heb staan nog 6 andere jongens die er uit zien alsof ze elk moment een honkbalknuppel uit hun mouw kunnen halen en een bal 20 meter verder kunnen slaan. Ze hebben ook allemaal honkbaljasjes aan. 'Excuseer?' zeg ik. 'Ja normaal gezien zitten wij hier.' zegt de jongen. 'Kom Ruben, zegt Karen. 'We gaan wel ergens anders zitten.' Karen en Arnaud krekken mij mee naar een andere tafel. 'Wie waren dat?' vraag ik. 'Wel op deze school zijn we verdeeld in groepen. Je hebt de Sports, de Nerds, de Dramaqueens, de Wannabe's, de Emo kinderen, de Lozers en de Neutrals.' Zegt Karen. 'Wij horen bij de Neutrals.' zegt Arnaud. Ach ja, beter dan de lozers. Liever dit dan de populariteit. Wat is er nu leuk aan populair zijn? 'Zeg, wie is die jongen daar helemaal in de schaduw?' vraag ik. 'Die daar?' zegt Karen. 'Niemand, letterlijk, niemand.' zegt Arnaud. 'Hoe bedoel je?' vraag ik. 'Die jongen daar heeft geen vrienden. Hij hoort bij de emo kinderen maar heeft niet echt vrienden. Hij heeft blijkbaar ook een slechte jeugd gehad.' verteld Karen. 'Niemand wilt echt vrienden met hem zijn want als iemand naar hem komt en vraagt om vrienden te worden loopt hij gewoon weg' voegt Arnaud er nog aan toe. Ik zal later wel eens met hem praten. Trrrriiiiiinnnnnggg!!! Natuurlijk is de bel net als op elke school enorm irritant. Ach ja nu nog 3 uren luisteren naar het gezaag van de leerkracht. Als ik de klas binnenkom zie ik die jongen achteraan in de klas zitten. 'Waarom ben he de hele tijd naar die gast aan het kijken?' vraagt Karen. 'I dont know.' zeg ik. 'Ik wil gewoon hem leren kennen.' 'Door hem te stalken.' zegt Karen lachend. Na de les ga ik naar de jongen en tik op zijn schouder. 'Hey, ik ben Ruben.' stel ik me voor. 'Wat is jouw naam?' vraag ik. 'Waarom ben je geïnteresseerd in mijn naam?' antwoord hij. 'Sorry hoor, ik wil gewoon vrienden zijn.' zeg ik. 'Wel dat is niet nodig.' antwoord de jongen grof. Opeens zie ik een bal recht in de jongen zijn richting komen met een snelheid van laten we zeggen 50 km/ u. 'Pas op!' Zeg ik en trek de jongen waarvan nog altijd zijn naam niet weet opzij. 'Ehhh, dank je, i guess?' zegt de jongen. 'Mijn naam is Max, nu blij?' zegt hij. 'Toffe naam.' zeg ik. 'Ruben is ook nog wel een mooie naam.'

Ok mensen dit was hoofdstuk 1 van Love Has No Rules. Ik hoop dat jullie het tot nu toe leuk vinden. Ik zal proberen zoveel mogelijk te uploaden. Dan heb ik nog 1 ding te zeggen en dat is:
BYEEEE👋👋👋