Love Has No Rules

Hoofdstuk 11

Pov Ruben
Ik word wakker in een ziekenhuisbed met heel wat gaten in mijn geheugen. Ik weet niet hoe ik hier terecht kwam, niet wat er is gebeurt en niet hoelang ik hier al lig. Ik kijk om me heen en zie Max in een ligstoel met een tekenblok en potlood in zijn hand. 'M-Max?' zeg ik met schorre stem. Ik zie Max naar mij kijken en lichtjes glimlachen. 'Eindelijk wakker?' 'H-hoe lang lig ik hier al?' probeer ik uit mijn mond te krijgen. 'Al een week. De dokter zei dat je normaal gezien vandaag wakker zou worden.' antwoord hij. Hij loopt naar mij toe en plaatst zijn lippen op de mijne. 'Ik heb je gemist Ruby.' zegt hij. 'Ik jou ook poolvos.' Plotseling komt mijn moeder binnenstormen. 'Oh Ruben godzijdank!' Ze loopt naar me toe en kust mij op mijn wang. Achter haar staat een vrouw die mij niet bekend voorkomt. 'Ruben, ik wil je voorstellen aan je stiefmoeder. Haar naam is Ashley.' 'Hallo Ruben! Ik heb al veel over je gehoord.' zegt ze. 'H-hallo l-leuk om je te ontmoeten.' stotter ik. De vrouw heeft donker bruin haar, een getaande huid en waarschijnlijk van Chinese afkomst. Ze heeft zwarte lippenstift op die mams ook altijd draagt. Ofwel hebben mams en Ashley net gekust en is de lippenstift over heel haar lippen gesmeerd. 'De dokter zei dat je vandaag terug naar huis mag.' zegt mams. 'We staan op de parking aan de hoofdingang.' Max helpt mij recht te staan. 'Hier zijn verse kleren.' zegt hij. Ik strompel naar de badkamer en doe de deur op slot. Ik leg het ziekenhuiskleed dat ik nu aan heb in de wasmand. Ik kleed me aan en wandel met Max en mijn ouders naar de bali on mij uit te schrijven. Dan wandelen we naar de parking, stappen we in de auto en rijden naar huis. 'Hey Ruben, weet je nog toen je de hele tijd bezig was over die kunst academie?' vraagt mams onderweg naar huis. 'Umm, ja.' 'Wel, Ashley heeft geld genoeg voor je daar voor één jaar in te schrijven.' Mijn hart gaat als een gek tekeer. Ik wou al jaren naar een van de grootste teken academies gaan. Maar er is een probleempje. Die academie is in Japan. Dus aan de andere kant van de wereld. 'Hé, dat is toch tof.' zegt Max. 'Ja maar, die academie is wel in Japan.' Ik zie Max zijn glimlach verdwijnen maar antwoord dan: 'Als die academie jouw droom is dan zou je ervoor moeten gaan.' 'M-maar jij dan?' vraag ik. 'Ruby, het is maar 1 jaar hoor. Zo lang hou ik wel vol.' zegt hij, legt zijn hoofd op mijn schouder en wrijft over mijn been. Ik ga hem zo hard missen. 'Ruben, we vertrekken na de kerstvakantie.' zegt Ashley. Ik zucht. 'Oke dan.'

De rest van de dag gaat alles weer zoals normaal. Max en ik blijven gewoon thuis gezellig met sweatpants aan naar tv kijken. Ik lig languit op de zetel met mijn hoofd op Max zijn benen. Hij streelt zachtjes over mijn hoofd en woelt door mijn haar. Ik zap van het ene kanaal naar het andere. 'Pfff, niks te zien op tv.' zeg ik. 'Jullie kunnen ook beginnen met studeren voor de examens.' zegt mams als ze binnenkomt. 'Mams, de examens zijn pas volgende maand.' zeg ik. 'Ook goed, kom niet klagen als je weer stressaanvallen krijgt de week voor de examens.' Vorig jaar was ik de week voor de examens pas begonnen met studeren en werd de druk te groot omdat we die week ook nog eens lacrosse toernooi hadden. De druk werd toen te groot en ik kon me op niks meer focussen. Ik blijf verder zappen maar vind geen goed programma om naar te kijken. 'Kon'nichiwa.' zegt Max plots. 'Wat?' 'Kon'nichiwa. Wat betekend het?' 'Umm, ik kan je niet goed volgen.' zeg ik. 'Ik ben jouw Japans aan het testen.' zegt hij. 'Ik ben eigenlijk nog niet begonnen.' zeg ik. 'Wel dan gaan we nu beginnen.' zegt Max. 'Als je naar Japan verhuist moet je natuurlijk Japans leren.' Max en ik oefenen eerst wat op spreken en dan op schrijven maar eigenlijk zitten we meer klef te doen dan te oefenen. 'Heh, Japans oefenen. Jaja.' zegt mams als ze met belegde broodjes binnenkomt. 'Zijn jullie Japanse kusmethoden aan het oefenen?' zegt ze sarcastisch. 'Ik heb verse broodjes mee voor jullie.' Max en ik gaan aan tafel zitten en nemen allebei een broodje uit mams' tas. Na het eten besluiten we geen Japans meer te oefenen maar Netflix te kijken. We kruipen terug in de zetel, gezellig onder een fleece dekentje, dicht bij elkaar. Ineens haalt Max een polaroid camera boven, geeft me een kus en neemt een foto. 3 seconden later komt er papier uit het gleufje waar daarna de foto op verschijnt. 'Om mee te nemen naar Japan.' zegt Max. 'Poolvos, ik ben nu nog niet weg hé.' 'Weet ik, maar tijden gaan snel als je het naar je zin hebt.' Ik omhels hem en geef hem een kus in zijn nek. 'Ik wou dat je meekon naar Japan.'  zeg ik. 'Ik ook.' zegt Max, gevold door een lange stilte.