Love Has No Rules

hoofdstuk 4

Max legt zijn hoofd op mijn borstkas en valt terug in slaap. Blijkbaar is de narcose nog niet volledig
uitgewerkt.

{Twee uur later}

De voorlaatste bus is net vertrokken en ik besluit om al naar de bushalte te gaan want ik heb echt geen zin om te voet te gaan. 'Max wakker worden.' zeg ik zachtjes. Max open rustig zijn ogen. 'Hoe laat is het?' vraagt hij half slaperig. 'Het is kwart na zes.' zeg ik. Max is nu klaarwakker en springt recht. 'Ik moet er vandoor.' zegt hij. Hij slaat de dekens van zich af en en stapt uit het ziekenbed. Hij wankelt nog een beetje omdat zijn benen nog een beetje moeten wennen. 'Waar is mijn broek en mijn hoodie!?' zegt hij net een beetje te luid. Ik bijt op mijn lip om niet in de lach te schieten maar grinnik dan toch. 'Wie heeft mijn broek uitgedaan!?' zegt hij weet te luid. 'Niet zo luid roepen. Ik ben al doof genoeg en je kleren liggen daar.' Ik wijs naar de stoel naast mij waar zijn lange zwarte gescheurde skinny jeans hangt. Op het zitvlak van de stoel ligt zijn donkergrijze hoodie netjes opgevouwen. De bijna half naakte jongen stapt naar de stoel en haalt eerst het verband van zijn been. Of dat probeert hij toch. 'Moet ik helpen?' vraag ik. 'Nee het lukt wel.' zegt Max die nog altijd het verband niet heeft afgekregen. (Ben ik de enige die deze struggles haat?😂) Uiteindelijk heeft hij het verband van zijn been gehaald. Waar een paar uur geleden een enorme wond zat is nu nog maar een kleine schram. 'Wie heeft er mijn broek afgedaan als ik vragen mag?' Ok, dit begint gênant te
worden. 'Ehhh, ik moest van mevr. Van Achteren het doen.' Max reageert niet en even later zegt hij: 'Anyways, ik denk dat we nu wel naar huis moeten.' Onderweg naar de schoolpoort struikelt Max over zijn eigen veters. Als ik hem niet had vastgehouden was hij met zijn gezicht recht in het school
vijvertje gevallen. 'D-dank je.' 'Geen dank.' Ik kniel voor Max neer en strik zijn veters. 'Umm ik ben 14 jaar oud. Ik weet wel hoe ik mijn veters moet strikken.' zegt Max. 'Weet ik. Maar ik ben 15 en ik kan het beter.' zeg ik. 'Oh wow, ik ben echt onder de indruk nu.' sist Max sarcastisch. We lopen de poort uit en ik ga naar de bushalte. Tot mijn verbazing komt Max ook naast mij staan. 'Ook met bus?' vraagt Max. Ik knik. 'Bus 42 naar Merelbeke.' zeg ik. 'Dan zitten we op dezelfde bus.' 'Toevallig. Waarom zie ik je nooit op de bus zitten?' vraag ik. 'Omdat ik liever 'in' de bus zit en niet er op.' Ik schiet in de lach en niet veel later lacht Max mee. 'Ik heb je nog nooit zien lachen.' zeg ik. 'Ja het is inderdaad lang geleden dat ik nog heb gelachen. Ik vind dat ik een rare lach heb.' zegt Max. 'Ik vind dat je lach perfect is.' We kijken elkaar nog even ongemakkelijk aan tot de bus arriveert. Ik toon mijn kaart van
de Lijn en we gaan ergens in het midden van de bus zitten. 'Hier is een goede plek om te zitten.' zegt Max. 'Wil jij aan het raam zitten of moet ik?' vraagt hij. 'Kies jij maar.' Max gaat aan het raam zitten en ik kom naast hem zitten. Dan deed hij iets wat ik nooit had verwacht. Max komt dichter bij mij zitten en legt zijn hoofd op mijn schouder. 'Oh sorry. Ik ehh... ben nog wat moe.' zegt hij. 'Mag ik
ehh...' 'Nee geen probleem.' zeg ik voor dat hij zijn zin kon afmaken. Hij legt zijn hoofd terug op mijn
schouder en doet zijn ogen weer dicht. Max word wakker als de bus zijn laatste stop bereikt: onze
wijk. Ik maak Max rustig wakker en stap van de bus. 'Welke kant moet jij op?' vraag ik. 'Die kant.' zegt Max en wijst naar de een straat met allemaal grote huizen die waar toevallig mijn huis een van is. 'Dus je woont in dezelfde straat als ik.' 'Ah, ik had gehoord dat er een zekere familie de Vries naar hier is verhuisd maar ik wist niet dat jij dat was.' 'Yup, that's me! Ruben de Vries. Aangenaam
kennismaken.' 'Ok Ruben de Vries, gaan we nu naar huis of hoe zit het.' We wandelen onze straat in ,
voorbij grote villa's , tot we bij het deel komen waar de iets minder rijke mensen wonen. We lopen
langs de villa's die kleiner zijn dan die in het begin van de straat. 'Brrr. Het is eind september,
waarom is het nu al koud?' (Sorry dat de datum waarin het boek zich afspeeld niet overeen komt met de datum wanneer ik upload) 'Hier.' Ik doe mijn jas uit en geef het aan Max. Max legt mijn jas over zijn schouders en doet de kap over zijn hoofd. 'Wel, hier woon ik dan.' zegt Max. Hij doet mijn jas af 1en geeft het terug aan mij. 'Nee houd hem maar.' zeg ik en ik leg mijn jas terug in Max' handen. Ik neem afscheid van Max en wandel naar huis. Als ik thuis kom hoor ik mijn ouders tegen elkaar schreeuwen. Mijn vader loopt naar zijn kamer en mijn moeder zit te huilen op het tapijt met haar hoofd tussen haar knieën. Ik veeg een paar plukken haar uit haar gezicht en droog haar tranen. 'Alles komt goed.' zeg ik. 'Positief blijven.' Mijn moeder probeert een lach op haar gezicht te toveren maar begint dan weer te huilen. Ik wil nu zo graag naar mijn vader lopen om hem uit te schelden maar ik wil niet hetzelfde incident als 3 weken geleden dus ik besluit om gewoon naar mijn kamer te gaan. Ik
gooi mijn rugzak gewoon naast mijn bureau en ga op mijn bed liggen. Ik doe mijn oortjes in en zet het volume van mijn gsm op max. Ik zet de muziek aan van Lil Kleine ( vphaedra1 Begint nu te geilen) en niet veel later ben ik volledig afgescheiden van de wereld. Ik schrik wakker als ik een melding van
mijn gsm krijg.