Love Has No Rules

Hoofdstuk 3

Een paar dagen later werden Max en ik steeds closer. Ik help hem met zijn eetstoornis. Ondertussen zijn Karen en Arnaud vrienden geworden met Max. 'Ruben! Opletten!' roept mevrouw Stinkbek. Ik schrik wakker dat ik bijna van mijn stoel val. Karen kan net nog mijn stoel opvangen want anders viel ik met mijn bek op de vloer. Laten we dan ook zeggen dat ik de laatste weken geen goede reputatie heb opgebouwd. Ik ben niet zo een pester als de anderen, maar ik ben gewoon tegendraads. Ik help Max en bescherm hem als hij gepest wordt. Het 4de lesuur is gedaan. Ik loop naar buiten naar de speelplaats en ga aan ons favoriete bankje zitten. Karen, Arnaud en Max zitten al te wachten. Als ik ga zitten komen er een paar van de Sports achter me staan. 'Hey, jij ziet er gespierd en stevig uit!' zegt de voorste. Ten eerste: Wie de f*ck komt er nu naar je toe en zegt dat je er gespierd uitziet. En ten tweede: Is dat belangrijk ofzo? Als dit de manier is hoe je een jongen versierd is het totaal niet gelukt. 'Waarom is dat belangrijk?' vraag ik. 'Wel je ziet er uit als een goede sportman.' zegt de linkse. 'Dus?' zeg ik. 'Wel we vroegen ons af of je wilde aansluiten bij ons.' zegt de rechtse. 'Wat?Komaan Ruben, dit is waarschijnlijk een "Once In A Lifetime"' . zegt Arnaud. 'Dat kun je niet zomaar laten voorbijgaan.'
'Ben je zeker dat je dat wilt doen?' vraagt Karen. Ik kijk naar Max en zie dat zijn glimlach weg is. Wat moet ik doen? Ik weet niet wat ik moet kiezen. Populariteit of mijn vrienden? 'Bedankt voor het aanbod, maar ik kies voor mijn vrienden.' zeg ik uiteindelijk. Ik zie de fonkelingen in Max' ogen. Ik zie dat hij terug begint te glimlachen. 'Waarom heb je niet ja gezegd?' vraagt Arnaud. 'Ik kan mijn vrienden toch niet in de steek laten.' zeg ik. 'Je hebt de juiste keuze gemaakt.' zegt Karen 'Uhm de bel gaat binnen twee minuten.' zegt ze. 'Ik ga al naar mijn locker.' Arnaud loopt achter haar aan. Ik en Max blijven alleen achter op het bankje. 2 minuten lang was er een enorme gênante stilte. We hebben voor weet ik veel welke reden twee minuten niets tegen elkaar gezegd en af en toe wat awkward gelachen. Uiteindelijk ging de bel en moesten we terug naar het lokaal. Ugh, nog les van mevrouw De Strandbal. Je snapt wel waarom ze zo heet. Zo niet zal ik dat even uitleggen. Ze is letterlijk zo rond als een strandbal en ze draagt altijd kleding met felle kleuren. Ze is leerkracht geschiedenis en als ik naar haar kijk denk ik soms dat ze de eerste mens was. 'Ik hoop dat jullie nog herinneren wat we vorige les gedaan hebben.' zegt ze.
'Ruben'
'Ja Mevrouw.'
Waar hadden we het over vorige les?' vraagt ze. 'Uhm, Geschiedenis?' zeg ik. Iedereen begint te lachen. Wat? het is toch zo. Ik pak snel mijn boek op de juiste pagina. Pagina 405, de klassieke oudheid. 'Wie was Romulus Augustulus?' vraagt Mevrouw De Strandbal. 'De laatste keizer van het West-Romeinse rijk.' antwoord ik. Ik ben slecht in veel andere vakken maar  geschiedenis. Ik ben de beste leerling. Niemand heeft een betere score dan ik. Zelfs Karen niet. 'Zeer goed umm... Ruben.' Na al die maanden weet ze nog altijd mijn naam niet. 'Karen kan jij de toetsen uitdelen?' Karen staat op. Ze loopt naar het bureau en pakt de stapel met toetsen. Ze deelt de toetsen uit en net zoals altijd van achter naar voren. Ze pakt altijd eerst de onderste en gaat zo naar de bovenste. Als ze klaar is met uitdelen gaat ze terug naast mij zitten. 'Yay, een B!' roept ze. 'Hoeveel heb jij?' Ik kijk naar mijn toets en zeg: 'Ik heb een A+.' 'Jij bent echt de leerkrachten hun favoriete leerling, Ruben.' Zegt Karen. 'Maar toch kan ze nooit mijn naam onthouden.' zeg ik terug. De les is gedaan en we gaan naar de andere klas. Als ik de klas binnenkom zie ik dat Max er niet is. Zou er iets gebeurt zijn? Ik zit de hele tijd aan Max te denken. Niet de verliefde manier maar de bezorgde manier. 'Karen, waarom is Max er niet?' fluister ik. 'Geen idee. Ik heb hem niet meer gezien na het 5de lesuur.' zegt ze. Ik hoop dat er niets ergs gebeurt is. In het midden van het het lesuur kan ik  het niet meer uithouden van de spanning. Ik moet echt weten wat er met Max is gebeurt. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel dat er iets mis is. 'Mevrouw, mag ik even naar het toilet?' vraag ik. 'Ja is goed, maar haast je!' 'Mevrouw, mag ik ook naar het toilet?' vraagt Karen. Ik ben net halfweg de gang en ik zie Karen achter me aan hollen. 'De toiletten zijn die kant op hè pindabrein.' zegt Karen spottend. 'Ik wist wel dat je naar Max ging zoeken dus ik dacht: Ik ga met pindabrein mee om te kijken of hij niks doms doet.' vervolgd ze. 'Soms maak je me echt bang met je telepathie.' zeg ik. 'Het is een gave hè?' zegt ze. 'Ok, waar zou Max zijn?' 'Jij kijkt in de gebouwen en ik kijk buiten.' zegt Karen. We kijken binnen, boven, beneden en buiten. Ik heb op plaatsen gekeken waar ik nog nooit ben geweest. Maar dan uiteindelijk hoor ik mijn gsm afgaan. Het is Karen.