Monasterio Series #1: Lies Beneath Her Love

Chapter 8

Chapter 8

Ilang araw pa ang lumipas. Naging maayos ang pananatili ko sa puder ni Zion. After the serious conversation we had over dinner, he treated me nicer like he had known me for a long time now. Pakiramdam ko nga ay hindi ako katulong sa bahay na ito. Sabay kaming kumakain, siya pa ang kadalasang nagluluto para sa amin kapag hapunan. He never treated me as his housemaid, or someone who's lower than him and that made me feel grateful.

Nagpapasalamat ako hindi dahil ayoko ng tinatrato ako ng ganoon. Ever since I set my feet into this house, I already know my position. Simula nang sabihin ko sa kanya na sasama ako sa kung saan man siya magpunta nung unang gabi na nagkakilala kami, alam ko na kaagad sa sarili ko na wala akong karapatan mag inarte.

I'm being thankful because it's Zion. Nagpapasalamat ako dahil sasakyan niya ang napili kong pagtaguan. He's been good to me ever since. Masungit at malamig man kadalasan, hindi pa rin no'n naitatago ang kabaitan niya.

Who would even dare to let a stranger work for him without presenting any proof that he or she is a good person? Zion never ask for any evidence that I am really Hazel Salazar, a local of Batanes who's working as a maid here in Manila.

He just let me in. Without questions. He let me live in his house with nothing but... lies.

I breathed a soft sigh. My eyes were fixed on the television but I can't find any interest towards the movie I'm watching. Tumingin ako sa orasan. It's nearly 6pm, papauwi na si Zion.

Right on que, the door bell rang. Binitawan ko ang remote na hawak sa ibabaw ng center table at tumayo. Nagmartsa ako patungong pinto, hindi na nagpatumpik-tumpik pa dahil sigurado naman akong si Zion na ito. Napaaga lang siguro.

I twisted the door knob and opened it. I don't know why I feel excited knowing that he's here. There's even a smile ready in my face.

My God, Adrianna. You're crazy.

Ngunit ang ngiti sa labi ko ay mabilis na naglaho nang masilayan ko si Zion na nakatayo sa harap ng pintuan, sa gilid niya ay naroon si Sigrid. The moment our eyes collide, she lifted her well plucked eyebrow and shot me an irritated look.

I breathed calmly and transferred my eyes back to Zion. Seryoso ang pagkakatitig niya sa akin.

"What are you waiting for? Get off the way!" mariing utos ni Sigrid.

Nagiwas ako ng tingin at niluwagan na ang pagkakabukas ng pintuan. Sigrid was the first one who entered. Nilampasan niya ako, binunggo pa ako sa braso. Hinabol ko siya ng tingin hanggang sa magtuloy-tuloy siya sa paglalakad. Kung nasa mood lang ako ay siguradong makakatikim sa akin ito ng maaanghang na salita.

Bakit nga ba bigla na lang ako nawala sa mood? Kanina naman ay ayos pa ako. I was even happy knowing that Zion is already here.

You already know the answer to your qeustion, Rian.

Inirapan ko ang gawi ni Sigrid na ngayon ay papaupo na sa couch. My body have almost jumped to the roof when I turned my eyes back to the door and found Zion already standing beside me. I brought my hand on my chest and bat my eyelashes repeatedly.

"Nagulat naman ako sa'yo." mahina ang boses na saad ko.

His lips twitched sexily, dark eyes drilling into mine. "Kumain ka na?"

"Hindi pa."

Hindi pa kasi nasanay na akong ikaw ang nagluluto. Napaka-abusado ko na masiyado, aaminin ko. Ikaw na amo pa ang nagluluto para sayo at sa katulong mo. Sinusubukan ko naman mag-aral. Kahit paunti-unti ay pinagsisikapan ko matuto.