Monasterio Series #1: Lies Beneath Her Love

Chapter 13

Chapter 13

"Get off me..." I breathed, trying so hard to make my voice sound cold.

He chuckled. "This is the first time I heard you speak in English, Hazel." He moved closer and brushes his lips against the shell of my ear. "Your accent actually turns me on."

Nanglaki ang mga mata ko sa pinaghalong kaba at gulat. Masiyado akong nadadala sa posisyon namin ngayon at sa katotohanang sobrang lapit sa akin ni Zion na hindi ko na namalayang nakapagsalita ako ng Ingles! Ano na lang ang iisipin niya? Katulong lang ako pero kung makapagsalita ako gamit ang ibang lenggwahe ay para bang natural lang iyon sa akin.

I am not saying that housemaids can't speak that way, or use an English language. Almost of our overseas workers are using that. Pero kung nasa Pilipinas ang isang katulong, kapuna-puna kapag nagsalita ka ng ganoong lenggwahe.

At isa pa, ano'ng sinasabi niyang turn on siya? Paanong turn on?

Feeling the soft tension starting to grow in my chest, I pushed him away and his eyes instantly locked with mine. Ni hindi man lang siya gumalaw mula sa pagkakatulak ko. Am I that weak? Or he's just that vigorous?

"Puwede ba, Zion. Kung iniisip mong sinusundan kita kaya ako narito, pwes nagkakamali ka!"

Tumaas ang sulok ng labi niya. He nodded his head before grazing his tongue over his sinful lips.

"Didn't say that, Hazel. Pero sige. Kung hindi mo ako sinusundan, bakit ka narito?"

Kumurap-kurap ako. Naging malikot ang aking mga mata ngunit sa huli ay sa mukha niya pa rin ako bumabagsak. This man is like a magnet and every part of my body is being pulled toward him.

"P-Pupunta na sana ako sa kwarto ko. Oo! Tama. Huwag kang assuming-"

Mapangasar siyang natawa. "Your room is on the other side. Nasa kabila tayo, Hazel. At kung sasabihin mong dito ka dadaan para pumunta roon, sasabihin ko rin sa'yo na wala kang lulusutan dito."

Ngumuso ako, huminga ng malalim at inirapan siya.

"Pakielam mo? Dadaan ako kung saan ko gusto dumaan-"

"I'll ask you now. Are you following me?" pagputol niya sa sinasabi ko.

Hindi ako nakasagot. Lumunok ako, ang mga salita ay tuluyan ng gumapos sa aking dila at tila ba hirap ng makawala pa.

Ano ba ang dapat ko isagot? Na nandito ako dahil sinundan ko sila? Kapag ganoon ang sinabi ko, iisipin lang niya na may pakielam ako dahil... dahil nagseselos ako. Kung itatanggi ko naman at ipagpipilitan na napadaan lang talaga ako, magiging mahirap iyon paniwalaan sa parte niya. Maging sa akin.

"Sinundan mo ako." Zion whispered hoarsely. The tone of his voice told me that he's not asking about it anymore. He's confirming it.

Nagkiskisan ang ngipin ko habang matalim pa rin siyang tinititigan. Couldn't find the right words to say, I pushed him again and tried to make my way out but he just pulled me back to the wall.

"Mag-uusap tayo." seryoso ang tonong aniya.

"Wala na tayong paguusapan, Zion. Bukas na bukas, pagkauwi sa bahay mo, magiimpake na ako."

His jaw clenched. I looked into his eyes but it was like nothing was there to behold. An endless depth of regret and frustrations all at the same time. Inalis niya ang pagkakatuon ng palad sa dingding nang hindi inaalis ang tingin sa akin.

"We'll talk, Hazel. Whether you like it or not."

With that, he grabbed my hand and pulled me with him.