REFLEKS 2 |PETER PARKER|

BABA

-Bu neydi şimdi?

-Pietro iyi gözükmüyordu.

-S/A çok mu iyiydi sence?

-O adam kimdi?

-Babası değil miydi?

-Hani babası ölmüştü.

-Ajan olduğunu hep düşünmüştüm.

-KESİN SESİNİZİ!

Herkes bir anda durup bana baktı. Büyük bir felaket başlamıştı ve ben bunun habercisi olmuştum. Her yerimde yara vardı. İçimde ve dışımda... Acı çekiyordum ama beni önemseyen sadece Bay Stark idi. Yaralarıma pansuman yaparken bir anda ayağa kalktım.

-Sizce şu an düşünmeniz gereken bunlar mı? Kusura bakmayın bencil davranıyorum ama beni görüyor musunuz? Bana ne olmuş farkında mısınız? Onu geçtim neden oldu? Durun ben söyleyeyim. Savaş geliyor. Ben de lanet olası haberciyim. O adam dediğiniz kişi S/A'nın babası. Lanet olası güçleri var. Ve daha bir çok bilmediğimiz şey var. Eğer bir şeyler öğrenip savaşı kazanmak ya da en azından önlemek istiyorsanız önce kendinize gelin ve en yakın kaynaktan araştırmaya başlayın, dedim sinirle herkesin suratına bakarken. Arkamdan Bay Stark geldi.

-Evlat...

Kolumu çekip odama doğru gittim.

-Teşekkürler, diye azarladı ekibi Bay Stark.

Her adımda attığım vücudumdaki acı tarif edilemezdi. Fiziksel acılara alışkındım. Spider-Man olmak bunu gerektiriyordu. Fakat bu sefer acı dıştan değildi. Tamamen içten geliyordu. Kalbim acıyordu. Ruhum acıyordu. Canım acıyordu...

Odama daldığımda kapıyı kapatmaya bile yeltenmedim. Çünkü arkamdan gelen Bay Stark ne de olsa kapatacaktı. Öyle de oldu. Ağlamaklı bir halde arkamı döndüm ve ona baktım. Aynı o da benim gibi bir haldeydi. Ne yapacağını bilemez ama kötü bir halde...

-Hipnotize ediyor Bay Stark. Pietro'yu da böyle almış. 'Sana zerre kadar güvenim kalmadı!' dediğinde bir terslik olduğunu sezmiştim. Beni de kaçırdı. O...onun çok kötü planları var. Akla bile sığmayacak kadar. O...

-Peter...dur artık.

-Hayır Bay Stark bakın o da gitti. Benim onu kurtarmam lazım. Onu bulabiliriz. Gittikleri yeri sanırım biliyorum... Ben...o... , ağlamaya başlamıştım. Göz yaşlarım durmuyordu. Hayır. Bunlar fiziksel acı değildi. Bunlar tamamen duyusal acıydı.

-Onu aldı. Ben bir şey yapamadım. Baktım sadece. Aptalım! O gitti. Ben...

-Hey, hey, Peter. Onu geri alacağız.

-Nasıl? Onun hala ajan olduğunu düşünen bir takım ile mi? Bana ne yaptı baksanıza, dedim kendimi göstererek. Her yerimde kan vardı. Kendimi bir gram bile savunamadım Bay Stark. Savaş geliyor. O... çok güçlü. Ve sanırım. Onu bir tek...

Yere çökerken Bay Stark koşarak beni kollarının arasına aldı. Ben ise aynı onun benim kucağımda kaç kere bile olmadığını bilmediğim gibi ağlıyordum.

S/A

-Evet. İki güzel süper kahramana sahibim. Ne güzel değil mi? Bir de ben varım. Gerçekten planlar istediğim gibi tıkırında işliyor. Savaş için az kaldı. Tabi bir de Peter denen o çocuk onlara da söylediyse her şey tam tıkırında ilerler, diyerek sandalyede hipnoz altında bilinçsiz olan sana ve Pietro'ya baktı.

-Ah unutmuşum, diyerek bir anda hipnoz etkisini yok etti.

Bilincin yerine geldiği zaman sandalyede çırpınmaya başladın. Yanında Pietro da vardı. Karşında ise baban...

-Baba?

-Merhaba tatlı kızım.

-Baba ne oluyor? Sen... Tanrım sen?

-Hayır ölmedim. Ve evet belki de kötü olabilirim.

Karşındaki tanımadığın adama bakarken Pietro'nun da bilinci yerine geldi. Kafasını kaldırdığında ilk babanı sonra da yanında seni gördü. O da senin gibi sandalyede çırpındı.

-Lanet olsun onu bırak. Yeter bu kadar.

-O benim kızım. Ne yapacağımı sana söylemem.

-Sıkıldım senin bu hipnozlarından. Beni elde ettin işte onu rahat bırak.

Baban kısa bir kahkaha attı:

-Kızıma aşık olmuş bir atlet. Kolay lokma. Hipnoz etkisinin farkına bile varması zor oldu. Sana döndü ve devam etti. Babası için yasta, içten içe onun kötü olmadığını düşünen kızım. Güçlerinin yeni farkına varması onu zayıf bile yapıyor. Hipnoza yine tepki veremedi. Kolay lokma.

-Sen neden bahsediyorsun baba? Sen böyle biri değilsin. Bak bu benim. S/A senin güzel kızın. Sen de benim canım babam. Sen...

Elini kaldırıp durmanı söyledi baban:

-Benim hakkımda bir şey bildiğin yok. Ben o değilim. Senin için hala canın baban olabilirim. Ama sandığın kişi değilim. Bu yüzden hiç yorma çeneni.

Öylece bakakaldın. Hayatın yalandı. Kim bilir güçlerinin açıklaması ne ile ilgiliydi. Ya annen? Her şey daha yeni başlıyordu?