REFLEKS 2 |PETER PARKER|

KONUŞMA

-Ne demek hipnoz etkisi?

-Babası onu hipnoz etmişti. Aynı zamanda hipnozun nasıl bozulacağını da ona söyledi.

-Yani onu dolaba kilitledi ve anahtar da S/A'da.

-Evet, dedi Pietro, Peter'ın yaptığı benzetmeye. 

Sıkıntı ile ofladım. Yüzümü sıvazladım ve kafamı kaldırıp yukarı baktım. Aklıma gelen şeyle tekrar Pietro'ya baktım.

-Peki...peki o gerçekten senden hoşlanıyor mu?

Pietro kafasını hayır anlamında salladı.

-Her ne kadar benden hoşlanmasını istesem de o seni seviyor Peter, dedi Pietro burukça.

O an hissettiğim şeylerin tarifi yoktu. Bunu aslında Pietro'ya belli etmemem gerekirdi ama gerçekten elimde değildi. Dışa çok yansıtmamaya çalışarak konuşmaya çalıştım:

-Peki...peki nasıl yapacağız? Yani onu nasıl geri getireceğiz?

-Bilmiyorum, dedi Pietro omuz silkerek. Kendisi de bir o kadar bu sahte sevgiden memnun değil gibi görünüyordu.

-En iyisi bunu sabah diğer herkes ile konuşsak daha iyi olur, dedim.

Pietro kafasını sallayıp uzaklaştı. Ben ise ne yapacağımı bilemez bir halde öylece dikilmeye devam ediyordum. Kilitlenmiştim.

Peki ya neden böyle bir hipnoz seçmişti ki? S/A'nın, Pietroyu sevmesi ne kadar önemliydi? Bitmiş bir şey neden hala çabalıyordu ki?

-Erken yatmanı söylediğimi sanıyordum, dedi bir ses. Kafamı kaldırıp baktığımda Bay Rogers merdivenlerin başında bana bakıyordu.

-Evet ben...ben sadece... S/A hipnoz altındaymış. Az önce Pietro kendi söyledi, dedim hızla ona yürüyerek. Bunun için sabahı bekleyemezdim.

Bay Rogers kaşlarını çattı:

-Bundan emin misin?

-Evet. Zaten benden bu kadar kolay vazgeçmesi mümkün değildi. Hipnozu ne için yaptı bilmiyorum. Şu anlık sadece Pietro'ya aşık olması için. Nasıl düzelteceğimizi de bilmiyorum. S/A biliyor fakat hipnoz olurken söylememesi için de hipnoz etmiş...

-Bu çok saçma nasıl mümkün olabilir ki, diyerek merdivenlerde belirdi Bay Stark.

-Bilmiyorum...Bilmiyorum. Ama Pietro doğruyu söylüyor. Bundan eminim.

Bay Stark önce bana sonra Bay Rogers'a baktı. Bay Rogers ile bakıştıktan sonra tekrar bana döndü. Kolunu omzuma koydu.

-Evlat sana inanıyorum. Ama yatman lazım. Bunları sabah daha düzgün bir kafa ile konuşalım, dedi.

Kafamı onaylarcasına salladıktan sonra iyi geceler dileyip odama doğru ilerledim. Arkamdan konuştukları şeyleri duymuştum.

-Bu doğruysa...

-Wanda yardım edebilir.

-Zor olur.

-Birlikte yaparız. Fakat babasının peşini bırakmayalım. Altından bir bok çıkacakmış gibime geliyor.

-Vay Rogers sen iyice bozdun dilini...

Boş bir bölüm oldu sorry...:(