Kalbime Dokun

acı

                 -Üç yıl önce-

Hayatımda ilk defa mezarliga gelmiştim.Hemde öyle sıradan kişilerin değil karşımda anne ve babamın mezarı vardı. Etrafımda tanımadığım onlarca insan ve koluma girmiş bana destek olmaya çalışan iki yabancı "kimsenin desteğine ihtiyacım yok    bırakın beni" diyerek kollarından kurtuldum Anlayamıyordum şaşkınca mezarın başında toprağı kurumayan mezarlığa bakiyordum.Nasıl olmuştu? Daha akşam beraberdik! Ben daha olanları atlatmadan omzumda bir el hissetmemle irkildim  bu bizim aile avukatımız Ali abiydi "başın sağolsun mekanları cennet olsun" söylediği şeylere karşı tepkisiz kaldım ne diyeceğimi bilmiyordum çünkü daha önce böyle şeyler bana karşı hiç söylenmemişti."azra hanım şu an bu konuları konusmak ne kadar dogru bilimiyorum ama babanızın vasiyetine göre öldüğü ilk gün gelip sizinle konuşmam"anlamaya çalışır bakışlarla yuzune bakıyordum"babaniz tüm mal varlığı sizin ve ..... sizin bundan sonra babaannenizle yaşamanızı istiyor.yani istanbula gidiyorsunuz babaanneniz orada herşeyden haberi var aksam uçağıyla sizi bekliyor"ne diyordu şimdi bu adam  ne sacmaliyordu.sert bir bakış fırsattım yüzüne "ne sacmaliyorsun benim babaannem falan yok sadece annem ve babam vardi onlarda artık sende gelmiş yanimda benimle dalga geciyorsun" beni sakinlestirmek amaciyla dahada yaklasip omuzuma dokundu"evet yaşadığınız şeyin hafif bir şey olmadigini biliyorum ama bende gorevimi yapiyorum bir babaaneniz var ve babaniz onunla yasamizi istiyor.gidip yaşayıp yasamamak size kaldı"elindeki cantadan bir zarf çıkardı "bu sizin ucak biletin ve buda mankadaki paranızın hesap kardı eğer fikrinizi degistirmek isterseniz aksam uçağıyla gidebilirsin ve istedigin zamn bana ulaşabilirsin" yanimdan ulaştığında etrafa baktim hiç kimse kalmamıştı ben annemin mezarı babamin mezarı ve vicdanları....

»»»»»»»»»»»»»»
      
Evin kapısının önündeydim iceri girmeye icim aciyordu arka bahçeye gecip oturdum.sakin kafayla bu olanlari düşünmem gerekiyordu.Evet şimdi şu kaca evde bir ben kalmıştım.Bende onlarla o arabada olsaydım şimdi yaşamıyor olacaktım..
Babam neden onlarla gitmemi istememişti sanki ölüme gideceklerini biliyorlardı da beni götürmemişlerdi.elimle başımı ovaladım çok ağrıyordu birazdan patlayacakmış gibi derin bir nefes aldım ne yapacaktim şimdi gidecekmiydim sözde babaanemin yanına???
"Düzenimi bozmak istemiyorum ki ben!!!!" Diye bağırdım sanki biriyle tartışırmış gibi sonra evde kimsenin olmadığı fark etim alaycı bir gülüş takındım yüzüme değişti değişeceği kadar herşey.
Yoluma devam mı etmeliydim yoksa hayatımı bastan mı yazmalıydım??kafamda deli sorular.