Darmadağın

8.BÖLÜM

Mine'den
Aldığımız kamera kayıtlarında Hayal bir adamla   oradan sakin bir şekilde çıkıyordu. Ama sadece hastanenin içini gösteren görüntüler vardı. Kutuda çıktıktan sonra ne olduğunu gösteren bir CD, flaşbellek veya benzeri hiçbirşey yoktu. Sadece yangın merdivenlerinden çıkıp gittiğini biliyorduk.

Az önce haberlerde Hayal'in en nefret ettiği fotoğraflardan birini yayınladılar. Mutlu gibi göründüğü bir fotoğraf. Hayal'in ilk erkek arkadaşının babam tarafından öğrenildiği an. Gözlerindeki kan çanağını gizlemek için güneş gözlüklerini takmıştı ve morluklarını pudrayla kapatmıştım. O andan 2 ya da 3 dakika sonra Genç Jimnastikçiler grubunun hatıra fotoğrafı çekildi. Hayal o fotoğrafta gülümsedi. Hissettiği gibi davranamadı çoğu zaman. Böyle yapan insanlardan da hep nefret etti. Ve kendinden de ediyordu.

-Onu polislerden ve annenlerden önce bulmalıyız.

Tezgahtaki sürahiyi güçlükle kaldırdım ve bardağı doldurdum. Bardağı elim titreyerek kaldırdım ve birkaç yudum su alabildim.

-Bu işe hiç kalkışmamalıydık. Benim yüzümden belki de şuan Hayal tımarhaneye kapatılmak üzere!

Güney televizyonun sesini kıstı.

-Eğer bu işe kalkışmasaydık Mine. Hayal ailesinden ayrılmak isteyecek miydi? Onlardan kaçmak için bir nedeni olmalıydı.

Yüzümü ovuşturdum. Haklı olduğunu biliyordu bu yüzden birşey söylemedim. Artık nereyi aracağıma dair hiçbir fikrim yoktu, kardeşimi kaybetmiştim.

-Ben. Gidip plan yapacağım. Yeni bir plan yapacağım çünkü Hayal'in gidecek biryer bulabildiğini biliyorum. Hep bulurdu. Başının çaresine bakabilecek biriydi o. Mutlaka birileri onu görmüştür. Önce Hastanenin çevresinden başlayacağız.

Sesim giddikçe titreşiyor ve ağlamaklı çıkıyordu.

-Mine, bence öncesinde biraz dinlemelisin. Tabii ki başının çaresine bakabilir. O akıllı bir kız tıpkı senin gibi. Ama şimdi sakinleş ve onu bulmamız için hazır ol. Tamam mı?

Derin bir nefes aldım. Sandalyeye oturdum.

-Bak eğer için rahat etmeyecekse sen dinlenirken onu biz ararız olur mu? Endişelenme. Kısa zamanda yeterince üzülüp kendini yıprattın zaten.

Düşünmem gerekiyordu.

-Peki. Anlaştık.

Güney gülümsedi ve bana yaklaşıp sarıldı. Tam o anda biz sarlırırken koridordan bize bakan Cem ile göz göze geldik. Cem'e gülümsedim. Oysa birşey görmemiş gibi yürümeye devam etti.