Ravenzwart - Harry Potter Fanfic

part 4

Pov Raven
Na het eten loop ik naar de commonroom van Slytherin. Ik kom bij het portret en zeg het wachtwoord (Mudblood). Als ik binnen kom probeer ik langs Draco te sneaken. Dat gaat heel moeilijk en hij heeft me door. Hij loopt naar me toe. Nee, niet weer. "Nu is Wezel er niet om je redden hè? Zullen we dan het eventjes overdoen?" Korzel komt op mij afgelopen. Hij houd me heel stevig vast. Zijn nagel knijpen keihard in mijn bovenarmen. Hij neemt me mee naar buiten. Kwast en Draco komen er achteraan. Eenmaal buiten binden ze me vast. Ik kan me niet meer bewegen en de klappen komen. Steeds harder. Ik begin te gillen. Dan opeens hoor de de stem van Draco (ik heb mijn ogen stijf dicht geknepen). Crucio! Ik begin te gillen en val op de grond. Het voelt alsof mijn botten in de brand staan. Ik begint te spartelen, nog harder te gillen en te huilen omdat de pijn steeds erger word. Opeens stopt de pijn en word alles zwart.

Algemeen pov.
Het gegil van Raven is te horen door het hele kasteel. Snape en Anderling komen aangelopen. Ginny ook. Steeds meer mensen komen kijken wat er is gebeurd. Draco kijkt geschrokken. Hij wist duidelijk niet wat de crusiatus curse was. Snape kijkt boos. Nee, zijn gezicht staat op onweer. Het gezicht van Anderling is geschrokken. Als ze begrijpt wat er is gebeurd. Zegt ze: "Draco meekomen. Je gaat naar Perkamentus." En tegen de rest van de mensen: "hup, ga doen waar je mee bezig was." Snape pakt voorzichtig het slappe lichaam van Raven op. Die bewusteloos op de grond ligt. "Leeft ze nog?" Vraagt Ginny onvast. "Ja" zegt Snape bot. Hij neemt Raven mee naar de ziekenzaal. Daar verzorgt madam pleister haar.

Pov Draco
Ik zie dat Raven haar ogen heeft dichtgeknepen. Ik pak mijn toverstok en zeg de spreuk die ik van mijn vader heb geleerd: crucio! Raven begint te gillen en te huilen. Steeds harder. Wat heb ik gedaan? Opeens stopt ze met gillen en valt op de grond. Ik die nog net een traan over haar wang lopen. Dan komen er mensen aangelopen. Ze hebben het gegil gehoord. Opeens zegt Anderling bot/boos: "meekomen Draco! Je gaat naar Perkamentus." Ik loop mee nog steeds geschokt van wat ik heb gedaan. Ze had het verdient. Moest ze maar niet in de weg lopen. Tijdens het lopen valt het schuldgevoel steeds meer van mij af. Als we bij het kantoor van Perkamentus komen zegt Anderling het wachtwoord (zak met zuurtjes) raar wachtwoord. Maar de waterspuwer gaat aan de kant. We lopen naar boven. Ik verwacht dat Perkamentus boos is. Anderling duwt me het kantoor binnen en loopt zelf weg. Takkenwijf. Als ik binnen ben staat Perkamentus achter zijn bureau. In zijn kamer staan allemaal zilveren instrumenten die tikken. En aan de muren hangen natuurlijk de schilderijen van de voormalige schoolhoofden. De feniks zit op zijn stok. Het is een lelijk kuiken. Perkamentus ziet er niet boos uit. Meer teleurgesteld. "Draco, Draco..." Begint hij. Perkamentus schud zijn hoofd. Zijn kalmte irriteert me. Waarom is die man niet gewoon boos? "Wat moet dat met jou worden?" Ik kijk hem uitdagend aan. "Die spreuk had je zeker van je vader?" Gaat Perkamentus gewoon verder. Hij negeert me volledig. "Ik wil even vragen of je dat niet meer wilt doen. Draco, zal je dat niet meer willen doen?" Vraagt Perkamentus. "Ja, meneer." Zeg ik met een ondertoon zo van: nee. In mij stem. "Oke dan mag je nu gaan." Ik  doe de deur open en ik ga weg.

Heyy nieuw stukkie. Vind je het leuk? Ik hoop dat mijn boek een beetje word gelezen. (Op het sterretje drukken is niet erg hoor 😉!  Shoutout naar Anna_aeshetic.