Ravenzwart - Harry Potter Fanfic

part 16

 tw: dood

Pov Raven

Paniekerig probeer ik me te verzetten tegen het gevoel, tegen het donkere, tegen het alles. Alles in mijn verzet zich tegen mij. Met alle kracht in mij probeer ik niet te transformeren. Maar het lukt me niet. Mijn haar word wit, mijn ogen zwart, mijn nagels worden langer en mijn hoektanden worden groter. Het doet zo veel pijn. Ik val op de grond. Ik schreeuw. Laat dit stoppen! Ik wil het niet meer! Dan is de transformatie compleet. Ik ben weer volledig de controle kwijt over mijn eigen lichaam. De black vampire staat op en haalt diep adem. Zoals 'gewoonlijk' zweef ik soortvan boven mijn eigen lichaam. Ik kan toekijken wat de black vampire doet, maar ik kan het niet tegenhouden. Het is afschuwelijk. De black vampire loopt langzaam op mijn moeder af.  Ik zie de angst op mijn moeders gezicht. Ik zie de angst voor haar bloedeigen dochter. Het is hartverscheurend om dat te moeten zien. Mijn moeder loopt achteruit. Ze kijkt de vampire recht in de ogen aan. Wat best slim is. Het is een zwakke plek. Het help niet. De black vampire herpakt haarzelf en loopt nu nog vastberadener op mijn moeder af. Mijn moeder loopt nog veder achteruit, maar dan staat ze tegen de muur aan. Ik schrik. Nee! Dit kan niet. Dit mag niet! Ik zie de angst versterken in de ogen van mama. Ze kan niet weg. Ze kan nergens heen. Ze zit opgesloten en ze gaat zo dood! Dan zegt ze: "Raven lieverd, ik weet dat je dit niet bent, ik weet niet of je me nu kan horen, maar, neem je het jezelf niet kwalijk dat ik nu dood ga. Dit ben jij niet! Onthoud dat. Raven, ik hou van je met heel mijn hart. Ik hou van je en ik zal altijd van je blijven houden. Ik zal altijd bij je zijn. Kijk naar de sterren. En denk dan aan mij, lieverd. Ik houd van je." Ik vecht tegen mijn tranen. Ze weet dat ik haar kan horen. "mama!" en dan valt de vampire aan. ik kan het niet aanzien een draai mezelf weg. ik hoor grommen, gegil en gehuil. ik wil eigenlijk wel kijken. Ik kijk. De vampire heeft krassen gemaakt over het hele gezicht van mijn moeder. Mijn moeder zit tegen de muur aan. ze is helemaal bleek. er sijpelt wat bloed uit haar mondhoek. Een pluk haar van de Vampire wordt zwart. het is gedaan. Mijn moeder is dood. Ze is dood en ik heb niks kunnen doen. Ze is dood en het is allemaal mijn schuld. ik transformeer terug.

(dat gebeurd altijd na een moord, want daar leeft een Black Vampire van, als ze een moord heeft gepleegd verander ik weer terug. het kunnen mensen en dieren zijn.)  

 ik kniel bij mijn moeder neer. Ik weet niet meer wat ik moet nu. Mijn moeder, mijn alles, mijn persoon aan wie ik altijd alles kon vertellen. Mijn moeder die me altijd weer moed inpraatte na een zware volle maan. Mijn moeder die me elke maand op Hogwarts een brief stuurde. Mijn moeder die altijd zo'n mooie kijk had op het leven. Mijn moeder die nooit de hoop opgaf. Mijn moeder die altijd het goede in mensen zag, wat hun daden ook waren. Mijn moeder die een echte fullblood Black was, maar was verbannen omdat ze trouwde een bloedverrader. ik huil. ik knuffel mijn moeder. Ik pak haar medaillon. Het was een gouden medaillon met het infinity teken, maar het is nu meer een bronden Medaillon met een foto van haar erin. gek. ik besluit het medaillon om te doen. er verspild zich een warmte door mijn borst heen. ik glimlach voorzichtig. opeens word er op de deur geklopt en daar staat iemand van het Ministerie. Het is een jonge schouwer. ze heeft roze haar en coole kleding. "wat is er gebeurd?' vraagt ze. ze ziet de paniek in mijn ogen. "och nee meisje toch, was het een weerwolf of een Black Vampire?" "Black Vampire" ze loopt naar mij toe en dan ziet ze pas dat mijn moeder dood is. ze slaat een hand voor haar mond. "ohnee ohnee nee, nee, dit is niet goed." ik moet nog steeds heel veel moeite doen om mijn tranen in te houden, ik huil liever niet in gezelschap. ze merkt het op en trekt mij in een knuffel. "Ik ben Nymphadora Tonks, noem me maar gewoon Tonks,  ik ben een schouwer en ik ben nu op patrouille om te kijken of er slachtoffers zijn van weerwolven en Vampires." ik knik, ik heb een brok in mijn keel. "h- h- hoe heb je ons gevonden?" "Ik hoorde geschreeuw en gegrom, ik ben best wel nieuwsgierig aangelegd alleen ik ik zag tussen de bomen een soort wit vuurvliegje, niet zp'n kleine maar een best wel grote, ik ging kijken en toen besefte ik dat hier haarschijn iemand dood aan het gaan was en toen kwam ik kijken. Ik zie dat ik net te laat kwam en- " "Tonks waar denk jij dat je mee be-" er komt een al wat oudere man binnen, ik herken hem als Alastor Moody. Hij stopt abrupt in zijn zin als hij mijn moeder ziet liggen. opeens besef ik iets. Ik ben nu een weeskind want, mijn moeder en mijn vader zijn nu allebei dood. de schok is me iets teveel en ik zak neer op de grond en begin te huilen in grote snikken. "shhhh, stil maar het komt allemaal wel goed, probeer anders maar even te gaan slapen. ik knik. ik ben uitgeput. ik heb de kracht niet om naar boven te lopen dus ik ga op de bank liggen en ik val in slaap.

NIEUW STUKKIE! sorry dat haar moeder dood ging, maar het heeft nog een grote impact op het verhaal, veel plezier met verder lezen, als er een nieuw hoofdstuk is. :) 

xx Maria. <3

984 woorden. Ik ben trots