ÇIKARLI P*Ç

0.0 Ceset

"Ne yaptın sen!"

  Yorgundum ve gözlerimi zar zor açtım. Karşımda bir çocuk bana bakıp bir şeyler söylüyordu ama boşuna...  Neredeydim? Aceleyle ayağa kalkıp etrafıma baktım. Dışarıda, bir binanın tepesinde ne işim vardı ve bu çocuk kimdi?

"Onu öldürdün!"

"N-ne? Sen kimsin beni nereye getirdin?!"

"Bak!"

  Aşağıyı işaret ettiğinde göz yaşlarıma hakim olamadım ve titremeye başladım... Yerde bir ceset, kanlar içerisinde yatıyordu.

"Ha-hayır, bunu ben yapmadım, ben katil değilim!

"Onu sen öldürdün, neden yaptın bunu! Neden onu aşağıya ittin!"

  Vücudum daha fazla buna dayanacak hâlde değildi ve yere düştüm. Korkudan ne yapacağımı bilmez halde, bundan sonra ne olacağını söylüyordum kendi kendime "geri kalan hayatın bitti..."

"Tamam sakin ol. Bir şeyler düşünmeliyiz"

  Yüzüne şaşkın bir ifadeyle baktığımda ne düşündüğümü anladı.

"Polisi aramayacağım."

  Surat ifademi sürdürdüm, neden böyle bir şey yapsın ki? Ben bir katilim...

"Ben bir katilim... Ben birini öldürdüm, hapise gireceğim..."

  Yine titremeye başlamıştım. Yerde duran cesedin görüntüsü bana "katil!" diye bağırıyordu...

"Burada sen ve benden başka kimse yok, etrafına baksana; tenha bir yerdeyiz ve seni polise vermeyeceğim. Bu yüzden sakin ol."

"Neden bunu yapasın ki!"

"Sorgulama."

"B-ben, hiç bir şey hatırlamıyorum, ne olduğunu anlat!"

"Buralarda çok kişi olmaz ve buraya kafa dinlemeye gelirim. Yukarı çıkar çıkmaz sadece onu ittiğini gördüm. Daha fazla soru sorma ve ne yapacağımızı düşünelim."

"Ambulans çağıralım!"

  Kafam cidden yerinde değildi.

"O öldü anlasana. Dinle; o intihar etti. Tamam mı? O bizim arkadaşımız ve intihar etti. Vazgeçirmeye çalıştık ama o kendini aşağıya attı. Polisi arayacağım ve bunu söyleyeceğiz... Bu bizim sırrımız olarak kalacak, anladın mı?"

"Tamam..."

  Ona minnettardım. Bunu neden yaptığını bilmesem de, şunu biliyordum ki; bu yaptığı iyiliği ona asla ama asla ödeyemeyeceketim...

"Bu arada, ben Kuzey, sen de...?"

"Gece..."