De Hockeyclinic

~deel 12~

We liepen de woonkamer binnen en ik was echt doodmoe ondanks het pas 12:00 was! Ik ging op de bank hockeyfilmpjes kijken maar ik kon het niet volgen en mijn ogen vielen de hele tijd dicht. Na een uurtje viel ik in slaap. Opeens kwam mijn moeder de woonkamer binnen maar ik sliep nog steeds, ze kwam bij me zitten en maakte me zachtjes wakker. Ik werd wakker en ze zei: 'Daan, we moeten naar de begrafenis toe.' Ik stond op en trok m'n zwarte pak aan. We liepen naar de auto en ik ging achterin zitten. Mijn vader was trouwens voorgoed ingetrokken bij zijn nieuwe vriendin, Ingrid. Het deed echt pijn toen ik dat te horen kreeg maar we blijven contact houden en om het weekend ga ik naar hem toe. Het lijkt allemaal heel vredig maar mijn ouders hebben alsnog dikke ruzie! Nou goed, we kwamen aan bij de kerk en gingen naar een speciaal kamertje om vanuit daar oma naar voren te dragen in haar kist. Na een tijdje allemaal speeches aangehoord te hebben was ik aan de beurt. Met volle moed stapte ik naar voren en begon ik te vertellen hoe belangrijk mijn oma voor me was en allemaal dingen over ons verleden. Toen ik klaar was legde ik een roos op de kist van m'n oma en liep ik terug. Mijn moeder stond met tranen in haar ogen en ik gaf haar een knuffel...

TIJDS SKIP HET IS NU AVOND

Ik lig ondertussen in bed en denk aan alles wat er gebeurd is. Alleen het gene dat me toch wel het meeste raakt is Mila. Ik weet dat dit het beste voor haar is, maar goed.. Alleen we waren gebleven bij de brief. Ik zag hem naast me liggen en pakte hem voorzichtig. Ik maakte hem open en er stond: *beste meneer van Soest, ik wil u hierbij uitnodigen om over 2 maanden op vrijdag 14 oktober de tweede ronde bij ons te hockeyen. Met vriendelijke groet, hockeyvereniging Maastricht.* In mezelf maakte ik een blijheidsdansje, een sprong in de lucht, een rondje om de maan heen en terug, oftewel ik was echt super blij! Ik pakte m'n telefoon en belde Sam en Mats en zij waren ook door! Ik ging met een blij, maar moe gevoel slapen.