De Hockeyclinic

~deel 8~

Het was de volgende ochtend en ik was al vroeg wakker. Normaal gaat mijn wekker om 6:45 en zelfs dan heb ik nog moeite met opstaan, maar nu was ik om 6:00 al klaarwakker! Vandaag is dé dag van de hockeyclinic! Ik heb er super veel zin in, alleen moet ik wel nog even van die Stijn zien af te komen. Ik besloot hem na het ontbijt te bellen want hij had me bij onze eerste ontmoeting zijn nummer gegeven. Ik ging opstaan en mijn kleren aan te doen. Want ja, helaas moet ik eerst nog naar school. Ik trok m'n kleren snel aan en ging naar onder om te ontbijten. Alleen toen ik onder kwam zag ik iets raars.. Mijn moeder zat op de bank. Normaal is dat niet raar, maar wel om 6:00 's ochtends! Ik vroeg: 'Mama, waarom zit je hier?' Ze zei met een trillende stem: "Daan, papa en ik gaan uit elkaar..' Ik schrok. Keek d'r aan en riep hard: 'WAT?!' Ze keek me duf aan en zei: 'Ja, sorry Daan, maar het werkt gewoon niet meer.' Ik voelde van alles door mijn lichaam gaan: verdriet, woede, angst, ik voelde het allemaal. Ik vroeg redelijk rustig: 'Waar is papa?' 'Bij Ingrid..' Zei mijn moeder zachtjes. Ik keek haar raar aan en zei: 'Wie is Ingrid nou weer?' Maar voor ik een antwoord kon krijgen snapte ik het al. Ingrid is natuurlijk de nieuwe 'vriendin' van mijn vader. Ik zei: 'Wacht, heeft hij nú al nieuwe vriendin?' Mijn moeder knikte. Ik gaf haar een knuffel en zei met tranen in mijn ogen: 'Het komt vast wel goed..' Ik liep terug naar boven want ik had totaal geen honger meer. Ik ging Mila bellen en gelukkig nam ze vrij snel op (ondanks het pas 6:15 is) Ik zei met een trillende stem: 'M-mila?' Ze zei: 'Daan? Is alles goed?' Ik begon te huilen en niet zo'n beetje ook! Mila hoorde het en zei:'Daan? Moet ik naar je toe komen? Ik ben toch al aangekleed.' Ik zei zachtjes ja en binnen 10 minuten stond ze voor m'n deur. Ik maakte de voordeur open en zei: 'Ik ga hetzelfde meemaken als jou Miel..' Ze keek me raar aan en zei: 'Wat bedoel je, Daan?' Ik keek d'r nog steeds huilend aan en zei: 'Ze gaan s-scheiden...' Ze keek me geschrokken aan en zei: 'Oh nee hé, dit gun ik je zó niet!' Ze gaf me een knuffel en even voelde het alsof ik alles vergat.