Canımı en çok acıtan şey , değer verdiğim insanların hayatımdan bir bir çıkmaları.
O kadar çok gidenim oldu ki, bazılarını unuttum. Durup düşünüyorum. Sorun bendemiydi.? Yoksa gidenlerde mi ?
Aslında sorun ne bende ne de gidende yaşanması gerekiyordu ve yaşandı. Kader deyip geçmekten başka çarem var mı .?
Bundan sonra şarkılara değer vermeliyim.
Ne yaşayacaksam şarkılarda yaşamalıyım.
Bundan sonra kitaplara değer vermeliyim.
Ne hissedeceksem kitaplarda hissetmeliyim.
İnsanlara güvenmemem gerektiğimi hergün, her dakika her saniye öğreniyorum. Yine de güveniyorum. Herkes ikinci şansı hak eder diyorum. Kendimi bininci kez daha şans verirken buluyorum. İnsan neden bildiği şeyi inkar eder.? Neden her defasında güvenir.?
Neden kendini kaybedecek kadar sever.?
Bir an olsun şüphe etmedim."Güvenmek zorundasın Beyza senin onlardan başka kimin var."dedim. Güvendim..güvendim ve ihanet ettiniz. Gidemiyorum canımı her defasında acıtsanıza .
"Ben herkesi kendim sanırım
Acıtsanız da ihanetinize sarılırım"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DÜŞÜNÜYOR MUSUN ?
Teen FictionBen dersimi sende aldım Öyle körü körüne inanmışım ki İhanetini görünce anladım Ben dersimi sende aldım Öylesine sıkı sıkıya bağlanmışım ki İlgisizliğini hissedince anladım Ben dersimi sende aldım Şimdi o kadar çok pişmanım ki Belki geri dönersin di...
