Just that little thing

Epiloog

*1 maand later*

Harry POV

Hier zit ik dan, alweer bij haar graf. Ik heb een bos rode rozen neergelegd omdat ik weet dat ze daar van houd. Ik lig naast haar graf... In het gras. Ik kijk naar de sterren. This is the fault in our stars... Ze had een geweldige toekomst kunnen hebben. Op de dance Academy, met ons. We hadden met z'n tweeën kinderen kunnen krijgen... Trouwen. Allemaal dingen wat nu niet meer kan. Alsof het in rook is opgegaan... Ik kan het niet... Ik kan niet beseffen dat ze nooit meer bij me is... Dat ik haar niet meer kan knuffelen, zoenen, bij haar kan zijn. En dat ik haar kan beschermen. Maar nu beschermt zij mij, vanuit de mooie hemel waar ze nu vredig leeft. Zonder dat ik het weet stromen de tranen over mijn wangen, het mág gewoon niet. Maar ik kan er niks meer aan doen.

"I want you here with me, like how i picture it. So i don't have to keep imagining. C'mon jump out at me. C'mon bring everything....

Is it too much to ask for something great?"

Zing ik zacht terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen rollen.

Ik mis haar, en dat zal ik altijd doen, elke minuut van mijn leven. Ik zal haar nóóit vergeten.

She had just that little thing that no one else had.