Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
ulice były opustoszałe, a chodnik pod jego stopami mokry od deszczu. jimin też taki był. ubranie przylegało mocno do jego ciała, spodnie stały się drugą skórą, a włosy przykleiły się do bladego czoła.
była piąta rano, kiedy wyszedł z podziemi metra. nie potrafił zasnąć. w mieszkaniu drażniło go dosłownie wszystko. uchylone drzwi do łazienki, niewygodna poduszka, smak herbaty, którą postanowił sobie zaparzyć po trzeciej pobudce, jak również wszystkie piosenki na playliście.
musiał wyjść. pojechać gdzieś daleko, aby później głowić się jak powinien wrócić. odgłosy jego kroków mieszały się z pluskiem kałuż i szumem wiatru, który usilnie próbował wedrzeć się pomiędzy gałęzie drzew.
gdy jego zęby zaczęły o siebie obijać, a dłonie sztywnieć od zimna, skrył się pod baldachimem pobliskiego pubu. to tam postanowił zjeść śniadanie, jak tylko wybije godzina otwarcia. jeszcze nigdy nie przytrafiło mu się być pierwszym klientem, dlatego już wyobrażał sobie to dziwne uczucie, które się z tym wiązało.
wiedząc, że musi poczekać jeszcze dwie godziny, wyciągnął z kieszeni telefon. ekran rozświetlało jedno powiadomienie.
