'Vandaag stelde de leraar van filosofie een moeilijke vraag aan me. Weet je welke vraag, broertje? Hij stelde de vraag: als je morgen dood zal gaan, wat zou je dan zeggen tegen al je dierbare?'
Je wou zo graag vertellen.
Ik schrok, jij en de dood. Dat kon ik me nooit voorstellen.
Maar toch heeft de dood ons weg naar geluk verbroken.
'Wow, interessant en wat zei jij dan?'
Vraag ik terwijl de gedachte van jou dood weg liet zakken. Ik wou graag je antwoord weten.
'Nou, ik zei. Dat als ik dood zou gaan dat al mijn dierbare met een glimlach mij begroeten. Op mijn begrafenis, in mijn kamer. Alles. Wat mij, mij maakt. Wil ik een glimlach zien geen tranen.'
Je keek zo vastbesloten wat mij het moed gaf om mijn mondhoeken niet naar beneden te laten vallen. Had ik nee moeten zeggen toen je me vroeg of je moest gaan? Was het dan toch omdat je zo vastbesloten achter je standpunt stond? Waarop ik geen nee kon zeggen? Was je dan nog wel bij me? Is het mijn fout dat je weg bent?
Jij bent mijn wens.
---
Ben er weer met een nieuw hoofdstuk! Wat vinden Jullie ervan tot nu toe? Laat het me zeker weten!
(Ps. Sorry als er fouten zitten! En deze hoofdstuk is geschreven voor MissKurusu omdat ze een goeie vriendin voor me is! En ze is een hele speciale vriendin die ik kan wensen!)
~Maroeee
---
JE LEEST
Jij Bent Mijn Wens - On Hold
Short StoryIk sluit zuchtend mijn ogen. Zonder dat ik het wil zie ik jou gezicht. Ookal weet ik dat me ogen liegen. Want je staat niet naast me. Je bent niet bij me. De beelden laten me snakken naar meer. Meer beelden van jou. Die ik telkens weer opnieuw...
