Mainmeiden 2

hoofdstukje 20

P.O.V Luna

Iets in me zei dat Nils me niet wilde zoenen. Hij trok zo snel terug en had een rare blik in zijn ogen. Hij had iets, dat kon je zo zien. Maar wat?? Ik trek mn schouders op en ga in een stoel zitten. Rond kwart voor 10 vertrekken we ergens naar toe. Ik weet niet precies waar maar ik erger me er niet zo aan, ik zit met mijn gedachten bij Nils. Wat kan er nou in de tussentijd gebeurt zijn? Bij de ingang van een of ander parkje stoppen we ineens. Ik kijk om me heen. Hier ben ik een lange tijd niet geweest. De jongens kijken de hele tijd rond met een bange blik op hun gezicht. Ik loop naar Nils toe en vraag "Waarom kijken jullie zo benauwd" Hij schrikt zich kapot maar kalmeert alweer nadat hij zag dat ik het was. Ik lach en kijk hem vragend aan. "Er komt hier iemand naar ons toe en ik weet niet wie" zegt Nils nog steeds om zich heen kijkend. Ineens vanuit het niets komt er een klein meisje te voorschijn van een jaar of 11. "Nils?" vraagt ze. HIj knikt. Ik zie dat er een traan over Nils zijn wang rolt. Ik kijk hem raar aan. Hij rent naar het meisje toe, hij pakt haar op en draaid haar in de lucht. Vervolgens knuffelt hij haar. "Mirre?! hoe kan jij hier zijn." zegt Nils als hij haar neerzet. "Je bent dood, hoe kan ik je hier zien. Ik heb je bij de begravenis in de kist zien liggen..." zegt Nils verward. "Nils, ik was niet dood. Ik lag in de kist. Ik heb mezelf eruit gehaald nadat iedereen weg was. Toen ik net op tijd weg was hebben ze de kist dicht getimmerd. Ik stond achter een boom. Ik moest wel voordoen dat ik dood was." zegt ze huilend. Nils zijn tranen rollen nog steeds over zijn gezicht. "maar.. Hoe.." begint Nils maar ze kapt hem af. "Ik word achtervolgd, door mannen ze willen me dood hebben." begint Mirre voorzichtig ze kijkt om haar heen. "Hier kunnen ook van die mensen zitten, dus we moeten voorzichtig zijn" fluistert ze.

P.O.V Nils

Ik kan het niet geloven. Mirre staat hier voor mij. Ik dacht jaren dat ze dood was. Ze leeft gewoon nog. Mirre is een nichtje van mij. Ik speelde altijd met haar omdat ze zo klein was. Ik was toen een jaar of 8/9. Ik hoor wat geruis in de bosjes en draai me direct naar de kant van waar het vandaan kwam. Niks te zien. Ik kijk achter me waar iedereen nog vol ongeloof staat. Ik loop naar ze toe. Ik laat mirre heel even achter. Ik wil beginnen te praten tot dat ik een schot hoor. Ik draai me heel snel om en zie hoe Mirre op de grond valt.................

-----------------------------------------------

Heeii beste mensjes

Vraag me niet waar ik deze inspiratie weghaal want kon niks bedenken. Ik hoop dat het een beetje spannend is geworden haha. Laat weten wat je er van vind in de comments! thanksss